Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Τρέξιμο σε γραμμές τρένου - Δίολκος 50χλμ 2015

Διανύοντας την ετήσια περίοδο αποτοξίνωσης από την συστηματική προπόνηση (όσο αυτή μπορεί να λέγεται συστηματική δεδομένων των υποχρεώσεών μου), έπεσε το μάτι μου σε αυτήν την περίθεργη διοργάνωση. Rail running = τρέξιμο σε γραμμές τρένου, με κατάληξη στον αρχαίο Δίολκο στην Κόρινθο. Μήκος 50χλμ με ελάχιστα έως αμελητέα υψομετρικά. Στην διοργάνωση είδα δύο γνωστά ονόματα που μου έδιναν την ασφάλεια της αρτιότητας σε οργανωτικό επίπεδο. Οπότε είπα "δεν δηλώνομαι"!

Εκκίνηση του αγώνα στα 100μ από τον σταθμό του προαστιακού στη Νέα Πέραμο. Οικογενειακή ατμόσφαιρα καθώς 11 δρομείς θα δοκιμάζαμε τις δυνάμεις σε αυτή τη πρώτη διοργάνωση. Γνώριμες φάτσες, καλός καιρός, περιέργεια για την εμπειρία και όλα καλά. Η σκέψη μου πριν τον αγώνα ήταν τι παπούτσια να φορέσω για κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα ότι το χαλίκι (μέγεθος χαλικιού παραλίας φανταζόμουν) και οι τάβλες που ενώνουν τις ράγιες θα συγχωρούσαν ένα ελαφρύ παπούτσι για να μην πάω με trail / βουνήσιο. Οπότε παρά τις προτροπές των διοργανωτών παρουσιάστηκα με ένα ζευγάρι Adidas Adizero Adios = 240γρ παπούτσι δρόμου. Στο ζέσταμα με έζωσαν τα φίδια. Πήγα μέχρι τις γραμμές και είδα ότι το "χαλίκι" ήταν μάλλον πέτρες σαν μήλα σε μέγεθος, λογικής βουνήσιας "σάρας". Επίσης τα ξύλα ήταν σχεδόν τυχαία τοποθετημένα και δεν βοήθαγαν να βρεις ρυθμό. Άσε που το 47 νούμερο πόδι μου μόνο στην μύτη πάταγε πάνω τους.

Ξεκινήσαμε στην ώρα μας. Τα πρώτα 20 λεπτά σκεφτόμουν πως θα την παλέψω έτσι για 50 χλμ. Το κεφάλι κάτω να ανιχνεύει τα ξύλα, το πόδια να πατάνε στις μύτες και κάθε βήμα να είναι ένα άλμα καθώς διαφορετικά θα σκόνταφτα στις πέτρες. Ρυθμός "επιβίωσης". Όταν πάταγα στις πέτρες το πόδι ήταν υποψήφιο για διάστρεμμα ή τούμπα σε κάθε βήμα. Γενικά τρέξιμο σαν τον αναστενάρη σε αναμμένα κάρβουνα. Και αυτό για... 50χλμ! Και έτσι πήγε όλο. Τρέξιμο "αναστενάρη" από την αρχή μέχρι το τέλος. Στα ελάχιστα σημεία που βρήκαμε δίπλα κάποιο πεζούλι να πατήσουμε χαλαρώναμε τον αυχένα μας γιατί από το χαμηλό κοίταγμα πιανόταν.

Ο αγώνας είναι τεράστια δοκιμασία για τα πέλματα και τα πόδια. Ένα τεχνικό μονοπάτι που δεν σου επιτρέπει να πας ούτε πολύ γρήγορα ούτε πολύ αργά για ... 50χλμ! Αν δεν πατάς στις τάβλες και πας με παπούτσια οδοστρωτήρες τότε απλά βουλιάζεις στα χαλίκια σπαταλώντας πολύτιμη ενέργεια. Οι σταθμοί ανά 10χλμ περίπου άριστα οργανωμένοι με φαγητό που θα ζήλευαν οι περισσότερες διοργανώσεις μεγάλων αποστάσεων στην χώρα μας. Μπανάνες, βραστές πατάτες, σάντουιτς, αναψυκτικά, τα πάντα όλα. Αγώνας ρυθμού. Σε πολλά σημεία υπάρχουν περάσματα σε γέφυρες και μικρά τούνελ που θέλουν προσοχή γιατί από κάτω υπάρχει το κενό που δεν αφήνει περιθώριο ούτε υπόνοιας σκέψης παραπατήματος.

Σαν εμπειρία πρόκειτε για μία κατάσταση διαλογισμού. Σκεφτείτε να κοιτάτε ένα εκκρεμές επί αρκετές ώρες. Σε συνθήκες απόλυτης ηρεμίας, καθώς δεν υπάρχει ούτε ίχνος αυτοκινήτου ή αντιπερισπασμού. Περάσαμε από πολύ όμορφα σημεία με γκρεμούς και θέα στην θάλασσα. Δεν υπάρχει ορατή ανηφόρα πουθενά. Διασχίσαμε τα Μέγαρα και σχεδόν δεν το καταλάβαμε! Η αφοσίωση στο τερέν δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο αγώνα που έχω τρέξει. Ούτε σε βουνήσιο τερέν. Από την άλλη, εξαιτίας αυτής της "αφοσίωσης" και του ρυθμού που επιβάλλει το έδαφος, οι αποστάσεις και ο χρόνος περνάνε χωρίς να το καταλάβεις. Μοναδική στιγμή του αγώνα, η διάσχιση του Ισθμού πάνω από την παλιά σιδηροδρομική γέφυρα που από κάτω χάσκει το κενό αφού εκεί υπάρχουν μόνο οι ράγες χωρίς άλλο υπόστρωμα. 100μ κάθετα πιο κάτω είναι η θάλασσα. Περνάμε από ένα στενό μεταλικό "πεζούλι" στο πλάι κρατόντας το κάγκελο. Λίγα χλμ πριν τον τερματισμό. Ελπίζω να βρω φωτογραφίες!

Στα 4/5 του αγώνα τρέχαμε σε σταθερό ρυθμό περίπου στο 4:50/χλμ με τον Νίκο Πάλλη και την Δημήτρη Ελευθερίου. Κοντά στο 39χλμ άνοιξα λίγο ρυθμό και χωρίσαμε για μερικές εκατοντάδες μέτρα από τον Νίκο. Τερματίσαμε πρώτοι μαζί με την Δημήτρη σε 4ω 12λ. Λίγα λεπτά πίσω μας ήρθε και ο Νίκος στην πρωτη υπερμαραθώνια προσπάθειά του. Μπάνιο στην θάλασσα του Ισθμού λίγα μέτρα από τον τερματισμό και όλα διορθώθηκαν. Τελικά τα Adios την έβγαλαν καθαρή, αλλά απαιτούν πόδια αντοχής για τρέξιμο με άλματα για πολλές ώρες!

Διατροφικά, κατανάλωσα λίγες βραστές πατάτες σε 2-3 σταθμούς και λίγη Coca Cola. Έτρεξα με ένα μπουκάλι 500ml στο χέρι στο οποίο είχα διάλλυμα Vitargo (3μέρη) / μαλτοδεξτρίνη (1 μέρος) υδατάνθρακα. Δοκίμασα (μετά από πολλά χρόνια που χρησιμοποιώ το Vitargo / Electrolytes) το Vitargo Professional που έχει επιπλέον ικανή ποσότητα καφεΐνης, πρωτεΐνη και BCAA αμινοξέα. Λειτούργησε άψογα και καθιερώνεται από εδώ και πέρα!

Τέλος καλό, όλα καλά! Ένας αγώνας εμπειρία που όποιος θέλει να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό σε υπερμαραθώνια απόσταση το συστήνω! Αλλά να έχετε το νου σας... το τερέν είναι τέτοιο που θα το βλέπετε στον ύπνο σας για πολύ καιρό...

Start from Nea Peramos, run on old train railway, finish at ancient Diolkos near Corinth. Extremely demanding terrain, but completely flat! This was the first edition!
Posted by Leonidas Athanasopoulos on Monday, 23 November 2015

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου