Μία άλλη "επαναστατική" οπτική της κρίσης στην Ελλάδα

Με βασανίζει εδώ και πολύ καιρό. Η σκέψη του γιατί γίνονται όλα όσα γίνονται. Ναι, η Ελλάδα είναι μία χώρα της οποίας η κάτοικοι έχουν την κουλτούρα της αρπαχτής, του προσωπικού συμφέροντος και της έλλειψης κοινωνικής συνείδησης. Μπορεί κανείς να το διαπιστώσει με μία ματιά στο τρόπο που φτιάχνουμε τα σπίτια μας, στην οδική συμπεριφορά μας, στον τρόπο που αδιαφορούμε για τον δίπλα μας όταν κοιτάζουμε να διοριστούμε (ή να διορίσουμε τα τέκνα μας) σε θεσούλες που είναι ή χαριστικές ή δεν μας αξίζουν. Το κριτήριο σκέψης μας είναι βασισμένο στο προσωπικό και μόνο συμφέρον! Και όταν τα πράγματα δεν βολεύουν, έχουμε την εύκολη λύση του "τι να κάνω" και του στρίβειν δια της μεταναστεύσεως!

Ναι! Όλα τα παραπάνω ισχύουν και λίγα λέω (δεν χωράνε σε πολλές σελίδες πόσο μάλλον σε ένα απλό blog post!). Αλλά, ταυτόχρονα η χώρα αυτή έχει και πλεονεκτήματα. Όπως ο φυσικός της πλούτος, η δυναμική της γεωργικής καλλιέργειας και της παραγωγής τροφίμων. Η πληθώρα πηγών και επιλογών ανανεώσιμης ενέργειας. Ο καλός της ο καιρός. Δυστυχώς δεν μπορώ να προσθέσω στα θετικά την κουλτούρα των κατοίκων της...

Και ναι, χρωστάμε περισσότερα από όσα θα βγάλουμε τα επόμενα χρόνια, εξαιτίας αλόγιστης σπατάλης μας και πρακτικών αρπαχτής που εφάρμοσαν όλοι και ως συνήθως κάποιοι περισσότερο. Αλλά όταν  χρωστάς μπορείς να κάνεις έναν διακανονισμό. Βέβαια πλέον δεν έχουμε και την φήμη του πιο αξιόπιστου συνομιλητή καθώς ως κοινωνία έχουμε κάνει πολλές κολοτούμπες στην ιστορία μας και από χρεοκοπίες άλλο τίποτα! Αλλά οι δανειστές μας κανονικά είναι επίσης με την πλάτη στον τοίχο, καθώς αν πούμε "δεν σφάξαμε" τότε οι επιλογές τους είναι ελάχιστες και σίγουρα άκρως επιζήμιες! Τα διάφορα σενάρια διακανονισμού χρέους που συζητιούνται είναι στο σύνολό τους ανούσια: Ποια είναι τα οφέλη για το Δημόσιο από ενδεχόμενο «κούρεμα» 50%

Με αυτά στο μυαλό, θα κάνω μία παραδοχή που είναι αρκετά ουτοπική, αλλά θέλω να δείξω την δυναμική που μας δίνει. Θα πω λοιπόν: έστω ότι η Ελληνική κοινωνία ξεχνά τις κακές συνήθειές της και δείχνει ομοψυχία (που δεν έχει δείξει ούτε μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο...), αποφασίζει ως κοινωνία να μην θρέφει "παρόχους υπηρεσιών" και μόνο, να απαλείψει τις αδικίες στο συνταξιοδοτικό, ασφαλιστικό και εργοδοτικό (μαύρη εργασία, συντάξεις "αναπηρικές" ή στα 50 έτη κλπ). Επίσης αποφασίζει ότι αν είναι να μας αναγκάσουν κάποιοι τραπεζίτες (εγχώριοι και εισαγόμενοι) να υποβαθμίσουμε την ζωή μας κατά τις δικές τους επιλογές κατά 40-60% (μειώνοντας την αγοραστική μας δύναμη, ή τι υποδομές μας σε θέματα υγείας ή παιδείας), για να αποπληρώσουμε τα χρέη μας, ίσως τελικά είναι καλύτερα να το κάνουμε μόνοι μας με ομαδικές αποφάσεις κοινά αποδεκτές, επιλέγοντας που και τι θα "απαρνηθούμε".

Με βάση αυτή την ουτοπική παραδοχή, θα μπορούσε να ισχύει το ακόλουθο σενάριο "αυτάρκειας και ισορροπίας":

• Υιοθέτηση πολιτικού συστήματος Προεδρικής δημοκρατίας με θητεία προέδρου 6 ετή με εκλογή απευθείας από τον λαό. Βουλή 100 βουλευτών, με εκλογή από τον λαό. Υπουργικό συμβούλιο διοριζόμενο από τον Πρόεδρο. Ασυμβατότητα υπουργικής θέσης και βουλευτικής θέσης. Όριο ηλικίας τα 67 έτη για τους βουλευτές και όχι πάνω από 2 θητείες. Κανένα όριο για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
• Πάγωμα οποιασδήποτε πληρωμής τόκων σε χρέη - ομολογιακά δάνεια προς ξένους ή εγχώριους δανειστές (ακόμα και σε ασφαλιστικά ταμεία)
• Πάγωμα οποιασδήποτε σύναψης νέων δανείων (ναι... δεν θα παίρνουμε νέο χρήμα από πουθενά, και ειδικά όχι για να πληρώσουμε παρηκμασμένες δομές και "παρόχους αχρείαστων υπηρεσιών")
• Πάγωμα πληρωμών ακόμα και ληξιπρόθεσμων ομολόγων για τα επόμενα 15 χρόνια. Χωρίς δυνατότητα διαπραγμάτευσης λέμε στους κατόχους ότι όσα λήγουν μέσα στα επόμενα 15 χρόνια, περάστε να τα εισπράξετε με καθυστέρηση 15ετίας.
• Καθορισμός μέγιστου πλαφόν δαπανών για τον δημόσιο τομέα, συμπεριλαμβανόμενων αμυντικών δαπανών.
• Δαπάνες για παιδεία που θα ανέρχονται στο 7,5% του ΑΕΠ όπως αυτό θα προκύψει μετά την "καθίζηση" που θα υπάρξει.
• Δημόσια παιδεία σε όλες τις βαθμίδες. Απαγόρευση λειτουργίας φροντιστηρίων και ιδιωτικών σχολείων. Ένταξη όλων των ιδιωτικών σχολείων στο δημόσιο σύστημα παιδείας (με χρήση των υποδομών από όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης).
• Δαπάνες για υγεία που θα ανέρχονται στο ποσό των 500ευρώ ανά άτομο ανά έτος (για τα 10 μύρια κατοίκων αυτό συνεπάγεται περίπου 5.000.000.000 ευρώ), αλλά με το δεδομένο που αναφέρω παρακάτω.
• Εθνικοποίηση όλων των κλινικών, νοσοκομείων και παραγωγικών μονάδων φαρμάκων. Όλοι οι γιατροί θα γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Απαγορεύεται η εξάσκηση της ιατρικής σε ιδιωτικό επίπεδο. Μοντέλο Κούβας. Κάλυψη των εξόδων σπουδών από το κράτος.
• Κατάργηση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δημιουργία μητροπολιτικών δήμων μόνο στις πόλεις με περισσότερο από 1 εκατομύριο κατοίκους, με ευθύνη μόνο για την ασφάλεια και την καθαριότητα των πόλεων.
• Υποχρεωτική ανακύκλωση απορριμάτων. 
• Εθνικοποίηση όλων των τραπεζών και ενοποίηση αυτών ώστε να προκύψουν 3 τράπεζες. Όλοι οι εργαζόμενοι γίνονται δημόσιοι υπάλληλοι. Κάλυψη των εξόδων σπουδών από το κράτος, για όλους τους νέους εργαζόμενους.
• Εθνικοποίηση όλων των ασφαλιστικών οργανισμών και συγχώνευση αυτών σε 2 οργανισμούς. Ένας για τους δημοσίους υπαλλήλους και ένας για τον ιδιωτικό τομέα. Δεν θα υπάρχει καμία ιδιωτική ασφάλιση στην χώρα, ούτε και για αυτοκίνητα!
• Έλεγχος των θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα. Αυτοματοποίηση διαδικασιών και χρήση νέων τεχνολογιών όπου είναι εφικτό. Ενιαία μισθολόγιο για όλο τον δημόσιο τομέα (από τον απλό υπάλληλο, μέχρι τους γιατρούς και τους δικαστικούς)
• Απαγόρευση απεργιών στον δημόσιο τομέα.
• Κατάργηση συνδικάτων για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα.
• Κατάργηση μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων
• Πρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων με αντικειμενικά κριτήρια και μέσω προκήρυξης θέσεων και διαγωνισμών.
• Κατάργηση δικαιωμάτων αποζημίωσης απόλυσης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα
• Κατάργηση επιδομάτων οποιασδήποτε μορφής στον δημόσιο τομέα.
• Θέσπιση 12 μισθών ανά έτος για όλους τους εργαζομένους.
• Υποχρεωτική ασφάλιση όλων. Συνταξιοδότηση μόνο σε περίπτωση σοβαρής αναπηρίας (εδώ μπαίνει ο παράγοντας κοινωνικής ευθύνης που έβαλα στην ουτοπική παραδοχή μου).
• Φορολόγηση της ιδιοκτησίας ακίνητης περιουσίας, όταν αυτή υπερβαίνει τα 30 τετραγωνικά μέτρα ανά άτομο (οικογένεια 3 ατόμων δικαιούται μέχρι 90τμ αφορολόγητα). Ο δείκτης φορολογίας θα είναι τέτοιος ώστε να είναι αδιανόητο να υπάρχει τάξη εισοδηματιών από ακίνητα ή κατόχων μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Το όριο ισχύει για όλα τα άτομα, ανεξαρτήτως ηλικίας, που συστεγάζονται!
• Απόλυτη νομιμοποίηση όλων των αυθαιρέτων, αλλά θα υπαχθούν στο καθεστώς φορολόγησης και ορίων που ανέφερα πριν
• Κατάσχεση και δήμευση με πλειστηριασμό των ακινήτων που οι ιδιοκτήτες τους αδυνατούν να πληρώσουν έγκαιρα τους σχετικούς φόρους.
• Κρατικοποίηση όλων των αγροτικών εκτάσεων και μίσθωση αυτών σε αγροτικούς παραγωγούς με συγκεκριμένα όρια παραγωγής
• Φορολόγηση της κατοχής αυτοκινήτων όταν αυτά υπερβαίνουν σε πλήθος το ένα ανά οικογένεια.
• Ειδική αυξημένη φορολόγηση των εισαγόμενων τροφών, οποιασδήποτε μορφής.
• Λειτουργία μεταποιητικών εταιρειών και επεξεργασίας τροφίμων, μόνο υπό καθεστώς ειδικής άδειας και έλεγχος των δικτύων διανομής των προϊόντων από το κράτος με ειδικές άδειες επίσης. Αποφυγή δημιουργίας αλυσίδων μεσαζόντων.
• Δήμευση της περιουσίας της εκκλησίας πλην μοναστηριών, ναών και των ιερών αντικειμένων.
• Δημόσια (προσοχή στην διάκριση μεταξύ κρατικής και δημόσιας) μέσα μαζικής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας
• Ιδιωτικοποίηση όλων των τοπικών μέσων μαζικής μεταφοράς, αστικών ή μη. Ιδωτικοποίηση των μέσων αλλά όχι των υποδομών των μέσων μαζικής μεταφοράς μεγάλων αποστάσεων, όπως μέσα σταθερής τροχιάς, ιπτάμενα ή πλέοντα. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι γραμμές και οι σταθμοί των τρένων θα είναι δημόσια περιουσία. Όπως και οι αυτοκινητόδρομοι.
• Επέκταση των δικτύων των μέσων σταθερή τροχιάς (τρένα) τόσο σε αστικό όσο και υπεραστικό επίπεδο. Αναβάθμιση της τεχνολογίας αυτών για ταχύτερες μετακινήσεις.
• Κατάργηση διοδίων στους δρόμους και θέσπιση ετήσιου τέλους κυκλοφορίας σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας που θα καλύπτει και τα διόδια. Όποιος δεν θέλει να χρησιμοποιεί δρόμους ταχείας κυκλοφορίας δεν θα πληρώνει το τέλος αυτό (μοντέλο Ελβετίας). Το τέλος αυτό θα πρέπει να είναι πολύ υψηλό έτσι ώστε να δοθούν κίνητρα για χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς στις μετακινήσεις.
• Υψηλές τιμές καυσίμων και κρατικοποίηση όλων των διυλιστηρίων.
• Κρατικό δίκτυο παραγωγής και διανομής ενέργειας και ύδρευσης. Κατάργηση όλων των προνομίων των εργαζομένων σε αυτές τις υπηρεσίες. Επίτευξη ενεργειακής αυτονομίας μέσα στα επόμενα 8 χρόνια, με ελαχιστοποίηση της εισαγωγής πετρελαίου και παραγώγων του. Επιβολή κατά κεφαλή ορίων κατανάλωσης νερού.

Είμαστε έτοιμοι να τα δεχτούμε όλα αυτά; Αν ναι... τότε είναι καιρός για να κάνουμε την δική μας πραγματική επανάσταση!

Running an ultra with a pace-plan, or by the feel?

Having ran 10 ultras in the last 3 years (I consider myself as an intermediate ultra distance runner) I am getting ready for my 2nd 100miler run later this month (the first one was UTMB 2009). I have completed several marathons always improving and right now I have a 2:49 personal best. Also completed 3 Ironman triathlons and my most recent one was getting close to the 10hour mark. I like endurance sports!

I have always been preparing and running, every single one of my long distance races with a plan. By "planning" I mean breaking down the event to segments and planning my time passings for each segment / part. And on race day or days (!) I was trying to stick to my plan or using it as a benchmark during these long hours out in the nature. Of course there are other race-specific plans, like nutrition and hydration plans, but these are not within the scope of this article, as I will explain later on.

My thinking has always been to prepare, analyze and monitor my performance during the event (in terms of time achievement) to see how successful was my pacing plan afterwards, as well as pace myself efficiently. I think that this is the best way to identify the problems and mistakes I may be doing during a long run or any endurance event (by doing my evaluation afterwards), or learn how I could make my planning more accurate for the next event, by fixing inaccurate factors and wrong assumptions or calculations. These are also essential ingredients for the training-preparation period, since I can locate my weaknesses easier, or  experiment with new routines and procedures that would address my weaknesses for future events. It is part of this famous trial and error routine that one way or the other we all apply to our training!

But it has become very clear to me that all these benefits can come also by simply recording your effort and studying after the race. So we must not confuse evaluation which can come from simply recording, with the actual achievement during the ultra.

I will focus for the sake of simplicity on the 100 miles event that I want to complete this month. Following a race plan has some major contributions to a key event like this mountain ultra run:

• Control and avoid mistakes, mostly with the pacing and energy management
• Focus and enhance runner confidence during these events, who will eventually encounter low or high points (physical and mental-emotional)
• Breaking down the big thing in small pieces - intermediate targets!
• Create benchmarks for training and future ultras (which can also be achieved by simply recording the event and analysing afterwards!)

On the other side, when you become more familiar with long distance running, planning a race is by definition a study on your own limits and capabilities. As such, it is obvious that by working on these details, one sets his limits and imprints them in his mindset. So I am starting to wonder... Is this situation affecting my performance? Is this analysis affecting my experience of the event and my search for my own limits? I think yes.

Advantages and disadvantages of planning your pace
+	-
Control Focus Benchmarking Segmentation of the task	Mental & emotional influence Barrier for trying new things Delayed reaction - adaptation to circumstances due to tendency to stick to the plan even when there are obvious reasons not to!

On the other hand, getting in an ultra endurance event, without a pacing plan, can have some positive aspects. The obvious one is that you avoid being affected mentally by falling behind or going faster than planned! Believe it or not, even the most mentally strong or disciplined endurance athlete, gets affected by realizing that his pace is different to what is dictated by his well prepared race plan! If actual pace is slower compared to what is on the paper, sooner or later the athlete will start feeling "discouraged" because he/she is not achieving according to expectations. Also it will obviously lead to an effort to speed up in order to catch up with the plan! On the other side, if going faster than planned, the athlete gets in the mood that he/she is ahead and may start to either slow down as a reward when not feeling so well (which tends to appear faster when feeling safe and "in control") or because of insecurity of overdoing! This way, we do not explore our limits, our potential for an optimum performance, since we are affected by the same indications which are supposed to help us get to the finish line as fast as possible! Basically it looks like we are adding one more parameter to the situation, which is making things more complicated, in exchange for a possibly more effective performance.

Advantages and disadvantages of no race plan
+	-
Less influence from variations in pacing Easier adaptation to circumstances More confidence during the event	Increased insecurity before getting to the start line Perception of the event is less "organized" in runners mind and more vulnerable to personal emotions Easier to push harder than you should

Let me define optimum performance: Fastest (according to personal capability at the specific time) completion of the required distance, when energy and hydration intake are kept within the limits.

Having read several studies and publications on the way our body and mind are handling ultra endurance efforts, I have come to the conclusion that our mind, when standing at the starting line, is consciously and subconsciously aware of the distance and the effort required to complete the event. By "aware", I mean that our brain, based on previous experience and a "body-systems" control has already prepared a plan for the upcoming effort. Previous experience does not have to be on the same route or distance. The mind is projecting an image of what it may encounter during the event, is comparing to similar experiences in the past, and prepares a reaction plan. When the pain, or discomfort, or insecurity kicks in, the body and mind will react based on previous experience. Also it is defining the limits of how fast or how slow we should be moving in order to get to the finish line. All these are based on experience and past efforts!

The proof for these remarks is very simple: Look at how kids of ages 4-6 years old, are addressing any running event. They start all out and  usually they are ready to collapse within the first hundred meters, even if they are supposed to be running a kilometre. Young kids, do not have experience and their brain cannot plan and regulate the output to the muscles. They go "all out" and exceed their capacity even though most 4-5 year old kids from the bio-mechanical point of view, should be able to cover quite long distances! The brain of the child is defining the limits by trial and error, as I said before. Of course, quite fast for children, the strategy is revised, imprinted and then applied in any future race.

So it is quite obvious that analysing and planning the pace is affecting our approach to an ultra endurance event. In this category I will include also the many monitoring sensors most of us are using in races: heart rate monitors, speed and pace counters, pedometers etc. By just taking a look at the watch, we can instantly know the details that will allow our brain to calculate how we are doing according to the plan! But I think that recording is in a different category.

Having said all these details, I am coming to the conclusion that, as in the famous Heisenberg uncertainty principle in quantum mechanics, the observer (in our case the analysis, pace-plan, monitoring) is messing up the probable outcome of our effort in an ultra endurance event. Of course there are some variations in this assumption. Below I present a graph with my thinking on when planning should be done and when not!

There are 7 axis of important aspects for any endurance athlete (coloured magenta). The centre represents an approach closer to "running by feel" and the outer part of each line is "running with a time-pacing plan". The line is connecting the 7 axis, and is moving closer to the centre or further out, according to how well each strategy is scoring to each one of these aspects.

Every reader can adapt this spider web according to his character and beliefs, and help him visualize his / her  approach to the question: "run by the feel" or "run with a time plan"? Having said all these things, I can positively state that I am going to do my upcoming ultra running event, based on my feeling and not with a pacing plan. In the end, I will let you know how it all went for me. But if it goes well, then it is certainly going to be a huge confidence boost for any future event. I will take a look at the altitude profile though!

It is really important to clarify, that nutrition and hydration plans, should always be applied and followed in any endurance event. If we rely only on our feeling and senses for these parts, then it is certain that we will mess up everything! If we wait to feel thirsty to drink... then probably it is already too late! So my assumption does not apply in these two essential factors of a successful race. We should always have a nutrition and hydration plan.

Also my approach assumes that there is some experience of previous ultras. A beginner should try to have a plan for his first ultras. Experience is helping define in our brain how slow - slow should be and how fast - fast should be for given distances. I can never forget one of the most universally accepted mistakes that most runners do: their slow runs are faster than what they should be, and their fast runs are slower than what they should be!