Περιήγηση στο Gruppo Sella - Δολομίτες

Οι Αυγουστιάτικες διακοπές του 2012 περιλάμβαναν περιήγηση για 4 μέρες στους Δολομίτες και ο χάρτης έδειξε την περιοχή του Gruppo Sella ως προορισμό. Είχε προηγηθεί η 3ημερη περιήγηση στο Gruppo Fanes κοντά στην Cortina στις αρχές Ιουλίου.

Το πλάνο ήταν απλό: Να περιηγηθούμε με τον φίλο Κώστα Παπανικολάου από καταφύγιο σε καταφύγιο, διασχίζοντας και εξερευνόντας αυτό το Δολομιτικό συγκρότημα. Κάθε μέρα σχεδιάζαμε την διαδρομή και τον σταθμό της επόμενης. Τα κριτήριά μας ήταν ο χρόνος μετακίνησης, η ομορφιά της διαδρομής και τα τεχνικά στοιχεία αυτής, αφού το Sella προσφέρει και διαδρομές via ferrata.

Οι πορείες μας ήταν της τάξης των 11-15χλμ ανά ημέρα σε 5-6 ώρες κίνησης, συνήθως με αρκετές υψομετρικές διαφορές και με σακίδιο λίγο πάνω από τα 10 κιλά περίπου. Ο ρυθμός κίνησης μας ήταν ήπιος, αφού και τις 4 μέρες τα ρούχα μας και ο φωτογραφικός εξοπλισμός έπρεπε να είναι πάνω μας!

Το αυτοκίνητο έμεινε στο υπαίθριο parking της Coravara μετά το Passo Gardena (2121μ) προς το οποίο περπατήσαμε την πρώτη ημέρα. Από εκεί η πορεία μας ήταν προς το rifugio Piscιadu (2587μ) επιλέγοντας αρχικά το μονοπάτι 666 και στην συνέχεια την v. ferrata Brigata Tridentina. Η via ferrata είναι μέσης δυσκολίας και κινείται κάθετα αφού κερδίζει περίπου 700μ υψομετρικό. Έχει πολύ καλά πατήματα και ασφαλίσεις. Τα μόνα προβλήματά της είναι ότι είναι πολυσύχναστη ενώ λόγω του κάθετου της διαδρομής της έχει αρκετά σημεία που είναι εκτεθειμένα και μπορεί να κουράσουν κάποιους πιο αρχάριους (ειδικά σε συνδυασμό με πιθανές αναμονές λόγω πολλών επισκεπτών). Στο τελευταίο τρίτο της διαδρομής της περνάει δίπλα από έναν εντυπωσιακό καταρράκτη, ενώ στο τελείωμά της έχει πέρασμα μίας γέφυρας με εντυπωσιακή θέα!

Ponte Tibetano

Το καταφύγιο είναι λίγα λεπτά μετά την έξοδο από την v. ferrata, ενώ υπάρχει και εναλλακτική διαδρομή τόσο για πρόσβαση χωρίς v.ferrata όσο και με έξοδο από την Tridentina στο τελευταίο τρίτο αυτής (κοντά στον καταρράκτη). Αν η πορεία ξεκινήσει νωρίς το πρωί τότε υπάρχει σκιά από τον Ήλιο στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Ο καιρός που είχαμε ήταν ιδανικός αν και στα σημεία με αναμονές η ζέστη ήταν αρκετή.

 Το καταφύγιο Pisciadu (ανοιχτό μέχρι 20 Σεπ.) είναι δημοφιλής στάση για τους επισκέπτες του βουνού, αλλά χωρίς ενοχλητική πολυκοσμία αφού είναι μακρυά από τελεφερίκ! Κάτω από το καταφύγιο υπάρχει η προστατευόμενη λίμνη Lago di Pisciadu από την οποία προέρχεται και το νερό του καταρράκτη που είχαμε δίπλα μας στην via ferrata και στην οποία απαγορεύεται να βουτήξουμε!

Η συνέχεια με βάση το πλάνο της ημέρας μας είχε περισσότερη ανηφόρα με τελικό προορισμό στο Rifugio Boe που θα ήταν σταθμός πριν την ανάβαση μας προς το Piz Boe το επόμενο πρωί. Το μονοπάτι 666 είναι αυτό που ακολουθήσαμε προς το rif. Boe που είναι σε υψόμετρο 2817μ. Είναι ένα καταφύγιο 70 θέσεων αλλά χωρίς πολλές ανέσεις, ειδικά για τον κόσμο που μαζεύει λόγω του ότι είναι κοντά στην κορυφή Piz Boe. Κάτι πήγε να ρίξει από βροχή αλλά την γλυτώσαμε με μερικές αραιές σταγόνες λίγο πριν φτάσουμε στο καταφύγιο.

Rifugio Boe

Εδώ περάσαμε και εμείς το βράδυ μας. Το καταφύγιο (όπως και όλα της περιοχής) προσφέρουν αξιοπρεπέστατο γεύμα με 3 πιάτα και πρωινό, ενώ ο ύπνος γίνεται σε κουκέτες. Ο "γενικός διακόπτης" κατεβαίνει αυστηρά στις 10 το βράδυ οπότε και επικρατεί ησυχία. Μετά το δείπνο μας στρώσαμε τους χάρτες και ο κύβος "κάθησε" σε ανάβαση στο Piz Boe πρωί - πρωί και συνέχεια προς Rifugio Franz Kostner. Κάθε μέρα κάναμε τις συνεννοήσεις με το καταφύγιο που θα σχεδιάζαμε να κοιμηθούμε την επόμενη μέρα. Δεν είναι σπάνια η περίπτωση να μην υπάρχει διαθεσιμότητα σε καταφύγια, άρα η συνεννόηση απαραίτητη για την αποφυγή εκπλήξεων.

Ξύπνημα με το ξημέρωμα μετά από βραδυνή καταιγίδα (άστραψε και βρόντηξε για τα καλά στα 2.800μ), με πεντακάθαρη ατμόσφαιρα και καθαρό ουρανό! Τύχη βουνό λέγεται αυτό! Πρωινό και εκκίνηση για ανάβαση στο Piz Boe που διήρκησε λιγότερο από μία ώρα πορείας. Στην κορυφή είναι το μικρό καταφύγιο Rif. Capanna Fassa (3100μ) με απεριόριστη θέα προς όλες τις κατευθύνσεις. Αν η ορατότητα είναι καλή (και στην δική μας περίπτωση ήταν) μπορείς να δεις όλες τις μεγάλες κορυφές αυτής της περιοχής των Δολομιτών (Fanes - Tofanes, Marmolada, Pelmo, Civeta) που έχουν "κουρευτεί" σε υψόμετρα μεταξύ 3.000μ και 3.300μ (η Marmolada λίγο πιο ψηλά). Αυτό είναι και το ψηλότερο σημείο που περνάει ο διάσημος αγώνας Skyrunning που ξεκινάει από το Canazei. Οι σχετικές αφίσες στο καταφύγιο προδίδουν την σημαντικότητα αυτής της εκδήλωσης για όλη την περιοχή.

Η μικρή στάση στο καταφύγιο για ξεκούραση μας επέτρεψε να θαυμάσουμε την θέα, να μελετήσουμε τις αφίσες από όλες τις χρονιές του αγώνα Skyrunning και να αναλογιστούμε πως στέκεται αυτή η "πλατφόρμα" τον χειμώνα εκεί πάνω...

Ξεκινήσαμε κατευθείαν τον κατήφορο που ήταν σε ένα αρκετά τεχνικό τερέν με φυτεμένες πέτρες στα ψηλά και όσο κατεβαίναμε χαμηλότερα σε σάρες και πετρώδες έδαφος. Νωρίς το απόγευμα θα φτάναμε σε ένα μικρό καταφύγιο - διαμάντι της περιοχής που είχαμε σχεδιάσει να είναι ο τελευταίος σταθμός μας πριν κλείσουμε την περιήγηση μας. Το καταφύγιο είναι το rifugio Franz Kostner στα 2.500μ υψόμετρο περίπου. Παρά το ότι βρισκόμασταν σε δραστήρια περίοδο για τα βουνά αυτά, στο καταφύγιο υπήρχε λίγος κόσμος. Μας προσέφερε μία μοναδική πολυτέλεια για τα δεδομένα των ημερών αυτών, που ήταν δωμάτιο - σοφίτα με δύο κρεβάτια και απομονωμένη διανυκτέρευση κάτω από φεγγίτη που έβλεπε τα άστρα. Το φαγητό ήταν εξαίσιο και πάλι και η διάθεσή μας στα ύψη. Εγώ αποφάσισα να αψηφήσω την κούραση από την πορεία της ημέρας και να κάνω ένα απογευματινό τρέξιμο ακολουθώντας μία εναλλακτική πορεία που θα με έφερνε και πάλι πίσω στο καταφύγιο Capanna Fassa. Μια μικρή via ferratta στο ανηφορικό τμήμα και μία απίστευτη σάρα μήκους περί το ένα χιλιόμετρο και κλήσης άνω του 25% κατηφορικά έκαναν ενδιαφέρουσα την προσπάθειά μου για τρέξιμο. Η απόφασή μου για να δοκιμάσω τις αντοχές των ποδιών μου ήταν σωστή γιατί βίωσα μία αξέχαστη εμπειρία τρεξίματος σε τεχνικά δύσκολο τερέν που δεν συναντά κάποιος εκτός Δολομιτών. Επέστρεψα την σωστή ώρα για το βραδινό φαγητό. Ένα γρήγορο ντους και ο ύπνος ήταν το κλείσιμο και επιβράβευση για μία ακόμα αξέχαστη ημέρα.

Η τελευταία ημέρα περιελάμβανε αρκετά χιλιόμετρα πορείας, αλλά με πολύ λιγότερα υψομετρικά σε σχέση με ότι είχαμε κάνει πριν και σε εύκολο τερέν. Μεγάλο μέρος της διαδρομής, μετά το χιονοδρομικό Boe πάνω από το Passo Campolongo, ήταν πλέον σε δενδροσκέπαστα μονοπάτια που ήταν σωτήριο περιβάλλον καθώς η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται έντονη στα χαμηλά αλλά και λόγω καιρού. Επιστρέψαμε στο parking της Corvara όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητό μας 3 μέρες πριν. Γλυκιά κούραση και πολλές μοναδικές αναμνήσεις μας συνόδευσαν στην επιστροφή μας προς την Ανκόνα για το πλοίο προς την Ελλάδα. Το road trip μας έδωσε τον απαραίτητο χρόνο να εγκλιματιστούμε στα αστικό περιβάλλον ξανά.