Ιδέα του αγώνα δρόμου 100 χιλιομέτρων
Είχα συμμετάσχει το 2013 και το 2016 στον αγώνα με μία νίκη και επίδοση 7ω53λ την πρώτη φορά και εγκατάληψη στο 62χλμ την δεύτερη λόγο προβλήματος στον αχίλλειο και την μέση μου (ενθύμιο ατυχήματος στα βουνά της Ροδόπης). Το 2013 είχα πάει χωρίς κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία καθώς τότε ο στόχος μου ήταν ο Μαραθώνιος της Βοστώνης μόλις 40 ημέρες μετά. Οπότε ήθελα να δοκιμάσω εκ νέου τις δυνατότητές μου σε αυτό το είδος αγώνα.
Φέτος η προσέγγιση είχε λίγο πιο εξειδικευμένη προετοιμασία και βέβαια 6 χρόνια παραπάνω στο σώμα μου. Είναι ένα είδος αγώνα που συνδυάζει δρομική ταχύτητα, τεχνική και πνευματική εγρήγορση. Έχει περιορισμένους εξωτερικούς παράγοντες που μπορούν να σε αποσπάσουν από το ζητούμενο της συνεχούς κίνησης. Είναι πολύωρος αγώνας που όμως απαιτεί σχεδιασμό και προσήλωση μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, καθώς ο ρυθμός κίνησης είναι εξαιρετικά σημαντικός. Τέλος ανήκει σε μία κατηγορία αγώνων που νομίζω ότι θα με απασχολήσει για κάποια χρόνια στο μεσοπρόθεσμο μέλλον.
Πριν την προετοιμασία
Η προετοιμασία βασίστηκε στο υπόβαθρο μίας καλοκαιρινής περιόδου με βουνίσια αερόβια χιλιόμετρα και αρκετό όγκο, ενώ στην συνέχεια ακολούθησε πρόγραμμα συντήρησης για συμμετοχή στον μαραθώνιο της Αθήνας χωρίς απαιτήσεις και αγωνιστική πίεση. Μετά τον μαραθώνιο της Αθήνας (2ω52λ) ακολούθησε μία μικρή ξεκούραση 10 ημερών. Και κάπου εκεί πήρα την απόφαση για συμμετοχή στον αγώνα των 100 χιλιομέτρων.
Προετοιμασία
Έχω λάβει την απόφαση, μετά από 12 χρόνια αγώνων σε μεγάλες αποστάσεις, ότι προηγείται η προετοιμασία από οποιαδήποτε "όρεξη" για συμμετοχή σε αγώνα. Η προετοιμασία πρέπει να "σχεδιαστεί" σωστά και όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα και να καταλήξει στον αγώνα. Δεν θέλω να πιέζω τον χρόνο και το σώμα μου για να "χωρέσει" έναν αγώνα. Ως εκ τούτου σχεδίασα έναν πλήρη κύκλο στην πορεία μου για την 16η Φεβρουαρίου 2019, με αρχή από το τέλος Νοεμβρίου 2018. Είχα στη διάθεσή μου 3 μήνες. Τα στοιχεία της προετοιμασίας ήταν τα ακόλουθα:
- Ενδυνάμωση & Ασκήσεις προσαρμογών
- Δρομική προπόνηση
- Εναλλακτική προπόνηση με ποδήλατο
Η ενδυνάμωση και οι ασκήσεις προσαρμογών βάση πλάνου ξεκίνησαν από τις 20 Νοεμβρίου με εισαγωγικές ασκήσεις για 10 μέρες, μετά 4 εβδομάδες με αυξανόμενη αντίσταση, 2 εβδομάδες μέγιστη δύναμη και μετά 2 εβδομάδες πλειομετρικές ασκήσεις. Έτσι θα έπρεπε να φτάσω μέχρι τέλος Ιανουαρίου.
Αντίστοιχα η δρομική προπόνηση περιελάμβανε αρκετό όγκο χιλιομέτρων (για τα δικά μου μέτρα) για 6 εβδομάδες, δηλαδή μέχρι αρχές Ιανουαρίου και μετά κάποιες πιο γρήγορες προπονήσεις με μειούμενο όγκο χιλιομέτρων. Στην ουσία έτρεχα 5 ημιμαραθωνίους κάθε εβδομάδα σε ρυθμό αερόβιο (ζώνη 2 χαμηλά στην αρχή και ψηλά αργότερα) και μία προπόνηση πιο γρήγορη αλλά όχι αναερόβια. Μέσα στους ημιμαραθωνίους, έκανα κάποια "πετάγματα" 2 ή 3ων χιλιομέτρων κυρίως στο 2ο μισό της απόστασης, αλλά μέχρι χαμηλά στην ζώνη 4 του εύρους της καρδιακής μου συχνότητας.
Η εναλλακτική προπόνηση περιελάμβανε ποδηλασία σε κλειστό χώρο με στόχο την αποφόρτιση, αλλά και την αερόβια λειτουργία. Κάθε εβδομάδα είχα μία ημέρα με 90λεπτο ποδήλατο και άλλες 2 ημέρες με 20λεπτο ζέσταμα στο ποδήλατο πριν ξεκινήσω το τρέξιμο. Βοήθησε αρκετά καθώς ο χειμώνας φέτος δεν ήταν τελικά ιδιαίτερα "φιλικός"!
Τελικά και όπως συμβαίνει αρκετές φορές, δεν έλειψαν κάποια προβλήματα σε αυτή την πορεία των τριών μηνών.
Ο αγώνας γίνεται στην παραλία της Ψάθας, περίπου 75 λεπτά από το σπίτι μου. Επέλεξα να πάω με το αυτοκίνητό μου το πρωί του αγώνα, αν και το ιδανικό θα ήταν να κοιμηθώ σε κατάλυμμα της περιοχής και να μην έχω την πρωινή οδήγηση. Οι καιρικές συνθήκες ήταν όπως και ο υπόλοιπος χειμώνας: θερμοκρασίες μεταξύ 2 και 5 βαθμών, δυνατός βόρειος άνεμος (~25χλμ/ω) και ψιλόβροχο/χιονόνερο καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Η διάθεση μου δεν είχε επηρρεαστεί από τις συνθήκες. Νομίζω ότι η ελλειπής προετοιμασία με έκανε να αποκλείσω σκέψεις για χρόνους και κατατάξη. Στην εκκίνηση όλοι ήταν προβληματισμένοι με τον καιρό. Εγώ αυτό που ήξερα από την εμπειρία μου ήταν ότι ο καιρός αυτός, από την μία καθιστούσε απαγορευτική κάθε σκέψη για πολύ καλή επίδοση, από την άλλη όμως διευκόλυνε το στομάχι κατά την διάκρεια του αγώνα αφού με το ζόρι θα ιδρώναμε! Το στομάχι είναι ο κυριότερος λόγος που "διαλύονται" αθλητές σε τέτοιους αγώνες.
Ξεκινήσαμε με έναν καλό μεν αλλά άνετο ρυθμό. Στα πρώτα 35χλμ είχα παρέα τον Χρήστο Μαυρίκιο που πήγαινε "προπονητικά" τον αγώνα των 50χλμ που γινόταν ταυτόχρονα. Ο ρυθμός μας ήταν σταθερός και άνετος, αλλά όχι τεμπέλικος. Στο πρώτο πέρασμα των 20χλμ ήμουν μπροστά αλλά από κοντά ήταν τρεις ακόμα δρομείς με μικρές διαφορές. Στα 40χλμ που πλέον είχαμε χωρίσει με τον Χρήστο η διαφορά μου είχε αυξηθεί σχεδόν στα 500μ από τους υπόλοιπους δρομείς. έκοψα λίγο ρυθμό μετά το πέρασμα των 40 χιλιομέτρων γιατί είχα επηρρεαστεί από τον καιρό και τον κόντρα άνεμο, αλλά και γιατί η θλάση του τετρακεφάλου μου έδινε κάποιες ενοχλήσεις. Κάπου μετά το 50χλμ ο Νίκος Σιδηρόπουλος που μέχρι εκεί με είχε πλησιάσει, πέρασε μπροστά αλλά χωρίς να ξεφύγει πάνω από 200 μέτρα. Πήρα μέσα μου την απόφαση να μην κοιτάζω τίποτε γύρω μου, ούτε ρυθμό κίνησης, ούτε καιρό, ούτε τι γινόταν από πλευράς κατάταξης. Σταδιακά κλείστικα στον εαυτό μου και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να τρώω και να κινούμε συνέχεια. Ήξερα ότι ο ρυθμός μου δεν ήταν αυτός που θα ήθελα, αλλά από την άλλη ούτε και οι συνθήκες ήταν αυτές που θα ήθελα! Με αυτή την ηρεμία, σχεδόν αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μου, συνέχιζα και κάπου στο 70 χιλιιόμετρο πέρασα τον Νίκο που είχε στομαχικά προβλήματα, αλλά δεν είχα καμία διάθεση για αλλαγή και κυνήγι θέσης. Έτσι στο πέρασμα των 80 χιλιομέτρων προπορευόμουν με μία διαφορά 5 λεπτών από τους επόμενους. Παρά το ότι είχα σταθερό ρυθμό, λίγο πριν το 87 χιλιόμετρο ο Βαγγέλης Γάνιαρης με πέρασε. Είχε έναν πολύ γρήγορο ρυθμό σε σχέση με ότι είχε προηγηθεί σε όλο τον αγώνα. Είχε καλύψει, όπως είδα μετά, τα 5 λεπτά διαφοράς μέσα σε 7 χιλιόμετρα απόστασης! Εγώ συνέχισα στον ρυθμό μου (έχασα 1 λεπτό στα τελευταία 10χλμ) και ο Βαγγέλης επιτάχυνε ακόμα περισσότερο στα τελευταία 10 χιλιόμετρα. 100μ πριν τον τερματισμό μου φώναξαν να επιταχύνω γιατί πλησίαζε ο Νίκος Σιδηρόπουλος. Ήταν περίπου 30μ πίσω μου. Είχα αποστασιοποηθεί από την λογική του αγώνα για περισσότερο από 30 χιλιόμετρα και δεν άλλαξε ούτε τότε αυτό. Σταμάτησα και περίμενα να έρθει ο Νίκος για να πάμε μαζί τα τελευταία 50μ. Λίγο πριν τον τερματισμό του έδωσα μία σπρωξιά με το χέρι για να βγει λίγο μπροστά μου, απαλλάσοντας τους διοργανωτές από τον πονοκέφαλο των δύο δρομέων που τερματίζουν χέρι χέρι. Τερμάτισα 3ος έχοντας τον ίδιο χρόνο (8ω37λ) με τον Νίκο.
Μετά τον αγώνα ήμουν ακρετά καλά. Απόδειξη τις άποψής μου ότι ο κρύος καιρός μειώνει τις επιπτώσεις της καταπόνησης στο σώμα μας. Σε αντίθεση με την ζέστη... Οι απονομές ήταν προγραμματισμένες για αρκετές ώρες αργότερα και εγώ την επόμενη ημέρα δούλευα. Οπότε ζήτησα την άδεια των διοργανωτών για να αποχωρήσω όπως και τελικά έγινε. Οδήγησα πίσω στο σπίτι και την επόμενη ημέρα ήμουν κανονικά στην εργασία μου με μία λογική ακαμψία στα γόνατα.
Είχα συμμετάσχει το 2013 και το 2016 στον αγώνα με μία νίκη και επίδοση 7ω53λ την πρώτη φορά και εγκατάληψη στο 62χλμ την δεύτερη λόγο προβλήματος στον αχίλλειο και την μέση μου (ενθύμιο ατυχήματος στα βουνά της Ροδόπης). Το 2013 είχα πάει χωρίς κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία καθώς τότε ο στόχος μου ήταν ο Μαραθώνιος της Βοστώνης μόλις 40 ημέρες μετά. Οπότε ήθελα να δοκιμάσω εκ νέου τις δυνατότητές μου σε αυτό το είδος αγώνα.
Φέτος η προσέγγιση είχε λίγο πιο εξειδικευμένη προετοιμασία και βέβαια 6 χρόνια παραπάνω στο σώμα μου. Είναι ένα είδος αγώνα που συνδυάζει δρομική ταχύτητα, τεχνική και πνευματική εγρήγορση. Έχει περιορισμένους εξωτερικούς παράγοντες που μπορούν να σε αποσπάσουν από το ζητούμενο της συνεχούς κίνησης. Είναι πολύωρος αγώνας που όμως απαιτεί σχεδιασμό και προσήλωση μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, καθώς ο ρυθμός κίνησης είναι εξαιρετικά σημαντικός. Τέλος ανήκει σε μία κατηγορία αγώνων που νομίζω ότι θα με απασχολήσει για κάποια χρόνια στο μεσοπρόθεσμο μέλλον.
Πριν την προετοιμασία
Η προετοιμασία βασίστηκε στο υπόβαθρο μίας καλοκαιρινής περιόδου με βουνίσια αερόβια χιλιόμετρα και αρκετό όγκο, ενώ στην συνέχεια ακολούθησε πρόγραμμα συντήρησης για συμμετοχή στον μαραθώνιο της Αθήνας χωρίς απαιτήσεις και αγωνιστική πίεση. Μετά τον μαραθώνιο της Αθήνας (2ω52λ) ακολούθησε μία μικρή ξεκούραση 10 ημερών. Και κάπου εκεί πήρα την απόφαση για συμμετοχή στον αγώνα των 100 χιλιομέτρων.
Προετοιμασία
Έχω λάβει την απόφαση, μετά από 12 χρόνια αγώνων σε μεγάλες αποστάσεις, ότι προηγείται η προετοιμασία από οποιαδήποτε "όρεξη" για συμμετοχή σε αγώνα. Η προετοιμασία πρέπει να "σχεδιαστεί" σωστά και όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα και να καταλήξει στον αγώνα. Δεν θέλω να πιέζω τον χρόνο και το σώμα μου για να "χωρέσει" έναν αγώνα. Ως εκ τούτου σχεδίασα έναν πλήρη κύκλο στην πορεία μου για την 16η Φεβρουαρίου 2019, με αρχή από το τέλος Νοεμβρίου 2018. Είχα στη διάθεσή μου 3 μήνες. Τα στοιχεία της προετοιμασίας ήταν τα ακόλουθα:
- Ενδυνάμωση & Ασκήσεις προσαρμογών
- Δρομική προπόνηση
- Εναλλακτική προπόνηση με ποδήλατο
Η ενδυνάμωση και οι ασκήσεις προσαρμογών βάση πλάνου ξεκίνησαν από τις 20 Νοεμβρίου με εισαγωγικές ασκήσεις για 10 μέρες, μετά 4 εβδομάδες με αυξανόμενη αντίσταση, 2 εβδομάδες μέγιστη δύναμη και μετά 2 εβδομάδες πλειομετρικές ασκήσεις. Έτσι θα έπρεπε να φτάσω μέχρι τέλος Ιανουαρίου.
Αντίστοιχα η δρομική προπόνηση περιελάμβανε αρκετό όγκο χιλιομέτρων (για τα δικά μου μέτρα) για 6 εβδομάδες, δηλαδή μέχρι αρχές Ιανουαρίου και μετά κάποιες πιο γρήγορες προπονήσεις με μειούμενο όγκο χιλιομέτρων. Στην ουσία έτρεχα 5 ημιμαραθωνίους κάθε εβδομάδα σε ρυθμό αερόβιο (ζώνη 2 χαμηλά στην αρχή και ψηλά αργότερα) και μία προπόνηση πιο γρήγορη αλλά όχι αναερόβια. Μέσα στους ημιμαραθωνίους, έκανα κάποια "πετάγματα" 2 ή 3ων χιλιομέτρων κυρίως στο 2ο μισό της απόστασης, αλλά μέχρι χαμηλά στην ζώνη 4 του εύρους της καρδιακής μου συχνότητας.
Η εναλλακτική προπόνηση περιελάμβανε ποδηλασία σε κλειστό χώρο με στόχο την αποφόρτιση, αλλά και την αερόβια λειτουργία. Κάθε εβδομάδα είχα μία ημέρα με 90λεπτο ποδήλατο και άλλες 2 ημέρες με 20λεπτο ζέσταμα στο ποδήλατο πριν ξεκινήσω το τρέξιμο. Βοήθησε αρκετά καθώς ο χειμώνας φέτος δεν ήταν τελικά ιδιαίτερα "φιλικός"!
Τελικά και όπως συμβαίνει αρκετές φορές, δεν έλειψαν κάποια προβλήματα σε αυτή την πορεία των τριών μηνών.
- Το πρώτο έχει να κάνει με τον ιδιαίτερα άσχημα καιρό που είχε ο φετινός χειμώνας. Η προπόνησή μου "στριμώχνεται" πάντα το ξημέρωμα λόγο υποχρεώσεων στην εργασία και την οικογένειά μου. Συνήθως έτρεχα σε θερμοκρασίες από 2 μέχρι 8 βαθμούς, ενώ δεν έλειψαν και τα "0" ή και μερικά μείον.
- Το δεύτερο θέμα που προέκυψε ήταν μία θλάση 1ου βαθμού στον αριστερό τετρακέφαλο που μου βγήκε αρχές Ιανουαρίου στην διάρκεια ζεστάματος και ενώ η θερμοκρασία ήταν κοντά στο μηδέν. Η θλάση αυτή με κράτησε 2 εβδομάδες εκτός δρομικής προπόνησης και άλλη μία εβδομάδα που χρειάστηκα για την σταδιακή επάνοδο. Αυτόματα το πλάνο μου "έχασε" όλες τις πλειομετρικές προπονήσεις και σχεδόν όλες τις γρήγορες. Ευτυχώς δεν είχα ενοχλήσεις στο ποδήλατο και το χρησιμοποίησα ενταντικά για να κρατήσω την φυσική μου κατάσταση ως προς το αερόβιο μέρος, σε καλό επίπεδο.
- Οι διακοπές στην Λέσβο μου έδωσαν ένα βάρος 2 επιπλέον κιλών όταν επέστρεψα (αρχές Ιανουαρίου). Το βάρος αυτό στη ουσία έμεινε μέχρι τον αγώνα καθώς συνδυάστηκε με τον τραυματισμό μου και το κρύο.
Ο αγώνας γίνεται στην παραλία της Ψάθας, περίπου 75 λεπτά από το σπίτι μου. Επέλεξα να πάω με το αυτοκίνητό μου το πρωί του αγώνα, αν και το ιδανικό θα ήταν να κοιμηθώ σε κατάλυμμα της περιοχής και να μην έχω την πρωινή οδήγηση. Οι καιρικές συνθήκες ήταν όπως και ο υπόλοιπος χειμώνας: θερμοκρασίες μεταξύ 2 και 5 βαθμών, δυνατός βόρειος άνεμος (~25χλμ/ω) και ψιλόβροχο/χιονόνερο καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Η διάθεση μου δεν είχε επηρρεαστεί από τις συνθήκες. Νομίζω ότι η ελλειπής προετοιμασία με έκανε να αποκλείσω σκέψεις για χρόνους και κατατάξη. Στην εκκίνηση όλοι ήταν προβληματισμένοι με τον καιρό. Εγώ αυτό που ήξερα από την εμπειρία μου ήταν ότι ο καιρός αυτός, από την μία καθιστούσε απαγορευτική κάθε σκέψη για πολύ καλή επίδοση, από την άλλη όμως διευκόλυνε το στομάχι κατά την διάκρεια του αγώνα αφού με το ζόρι θα ιδρώναμε! Το στομάχι είναι ο κυριότερος λόγος που "διαλύονται" αθλητές σε τέτοιους αγώνες.
Ξεκινήσαμε με έναν καλό μεν αλλά άνετο ρυθμό. Στα πρώτα 35χλμ είχα παρέα τον Χρήστο Μαυρίκιο που πήγαινε "προπονητικά" τον αγώνα των 50χλμ που γινόταν ταυτόχρονα. Ο ρυθμός μας ήταν σταθερός και άνετος, αλλά όχι τεμπέλικος. Στο πρώτο πέρασμα των 20χλμ ήμουν μπροστά αλλά από κοντά ήταν τρεις ακόμα δρομείς με μικρές διαφορές. Στα 40χλμ που πλέον είχαμε χωρίσει με τον Χρήστο η διαφορά μου είχε αυξηθεί σχεδόν στα 500μ από τους υπόλοιπους δρομείς. έκοψα λίγο ρυθμό μετά το πέρασμα των 40 χιλιομέτρων γιατί είχα επηρρεαστεί από τον καιρό και τον κόντρα άνεμο, αλλά και γιατί η θλάση του τετρακεφάλου μου έδινε κάποιες ενοχλήσεις. Κάπου μετά το 50χλμ ο Νίκος Σιδηρόπουλος που μέχρι εκεί με είχε πλησιάσει, πέρασε μπροστά αλλά χωρίς να ξεφύγει πάνω από 200 μέτρα. Πήρα μέσα μου την απόφαση να μην κοιτάζω τίποτε γύρω μου, ούτε ρυθμό κίνησης, ούτε καιρό, ούτε τι γινόταν από πλευράς κατάταξης. Σταδιακά κλείστικα στον εαυτό μου και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να τρώω και να κινούμε συνέχεια. Ήξερα ότι ο ρυθμός μου δεν ήταν αυτός που θα ήθελα, αλλά από την άλλη ούτε και οι συνθήκες ήταν αυτές που θα ήθελα! Με αυτή την ηρεμία, σχεδόν αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μου, συνέχιζα και κάπου στο 70 χιλιιόμετρο πέρασα τον Νίκο που είχε στομαχικά προβλήματα, αλλά δεν είχα καμία διάθεση για αλλαγή και κυνήγι θέσης. Έτσι στο πέρασμα των 80 χιλιομέτρων προπορευόμουν με μία διαφορά 5 λεπτών από τους επόμενους. Παρά το ότι είχα σταθερό ρυθμό, λίγο πριν το 87 χιλιόμετρο ο Βαγγέλης Γάνιαρης με πέρασε. Είχε έναν πολύ γρήγορο ρυθμό σε σχέση με ότι είχε προηγηθεί σε όλο τον αγώνα. Είχε καλύψει, όπως είδα μετά, τα 5 λεπτά διαφοράς μέσα σε 7 χιλιόμετρα απόστασης! Εγώ συνέχισα στον ρυθμό μου (έχασα 1 λεπτό στα τελευταία 10χλμ) και ο Βαγγέλης επιτάχυνε ακόμα περισσότερο στα τελευταία 10 χιλιόμετρα. 100μ πριν τον τερματισμό μου φώναξαν να επιταχύνω γιατί πλησίαζε ο Νίκος Σιδηρόπουλος. Ήταν περίπου 30μ πίσω μου. Είχα αποστασιοποηθεί από την λογική του αγώνα για περισσότερο από 30 χιλιόμετρα και δεν άλλαξε ούτε τότε αυτό. Σταμάτησα και περίμενα να έρθει ο Νίκος για να πάμε μαζί τα τελευταία 50μ. Λίγο πριν τον τερματισμό του έδωσα μία σπρωξιά με το χέρι για να βγει λίγο μπροστά μου, απαλλάσοντας τους διοργανωτές από τον πονοκέφαλο των δύο δρομέων που τερματίζουν χέρι χέρι. Τερμάτισα 3ος έχοντας τον ίδιο χρόνο (8ω37λ) με τον Νίκο.
 |
| Με τον Νίκο Σιδηρόπουλο λίγο μετά τον τερματισμό μας |
 |
| ...και λίγο πριν τον τερματισμό μας! |
