Περιήγηση στο Gruppo Sella - Δολομίτες

Οι Αυγουστιάτικες διακοπές του 2012 περιλάμβαναν περιήγηση για 4 μέρες στους Δολομίτες και ο χάρτης έδειξε την περιοχή του Gruppo Sella ως προορισμό. Είχε προηγηθεί η 3ημερη περιήγηση στο Gruppo Fanes κοντά στην Cortina στις αρχές Ιουλίου.

Το πλάνο ήταν απλό: Να περιηγηθούμε με τον φίλο Κώστα Παπανικολάου από καταφύγιο σε καταφύγιο, διασχίζοντας και εξερευνόντας αυτό το Δολομιτικό συγκρότημα. Κάθε μέρα σχεδιάζαμε την διαδρομή και τον σταθμό της επόμενης. Τα κριτήριά μας ήταν ο χρόνος μετακίνησης, η ομορφιά της διαδρομής και τα τεχνικά στοιχεία αυτής, αφού το Sella προσφέρει και διαδρομές via ferrata.

Οι πορείες μας ήταν της τάξης των 11-15χλμ ανά ημέρα σε 5-6 ώρες κίνησης, συνήθως με αρκετές υψομετρικές διαφορές και με σακίδιο λίγο πάνω από τα 10 κιλά περίπου. Ο ρυθμός κίνησης μας ήταν ήπιος, αφού και τις 4 μέρες τα ρούχα μας και ο φωτογραφικός εξοπλισμός έπρεπε να είναι πάνω μας!

Το αυτοκίνητο έμεινε στο υπαίθριο parking της Coravara μετά το Passo Gardena (2121μ) προς το οποίο περπατήσαμε την πρώτη ημέρα. Από εκεί η πορεία μας ήταν προς το rifugio Piscιadu (2587μ) επιλέγοντας αρχικά το μονοπάτι 666 και στην συνέχεια την v. ferrata Brigata Tridentina. Η via ferrata είναι μέσης δυσκολίας και κινείται κάθετα αφού κερδίζει περίπου 700μ υψομετρικό. Έχει πολύ καλά πατήματα και ασφαλίσεις. Τα μόνα προβλήματά της είναι ότι είναι πολυσύχναστη ενώ λόγω του κάθετου της διαδρομής της έχει αρκετά σημεία που είναι εκτεθειμένα και μπορεί να κουράσουν κάποιους πιο αρχάριους (ειδικά σε συνδυασμό με πιθανές αναμονές λόγω πολλών επισκεπτών). Στο τελευταίο τρίτο της διαδρομής της περνάει δίπλα από έναν εντυπωσιακό καταρράκτη, ενώ στο τελείωμά της έχει πέρασμα μίας γέφυρας με εντυπωσιακή θέα!

Ponte Tibetano

Το καταφύγιο είναι λίγα λεπτά μετά την έξοδο από την v. ferrata, ενώ υπάρχει και εναλλακτική διαδρομή τόσο για πρόσβαση χωρίς v.ferrata όσο και με έξοδο από την Tridentina στο τελευταίο τρίτο αυτής (κοντά στον καταρράκτη). Αν η πορεία ξεκινήσει νωρίς το πρωί τότε υπάρχει σκιά από τον Ήλιο στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Ο καιρός που είχαμε ήταν ιδανικός αν και στα σημεία με αναμονές η ζέστη ήταν αρκετή.

 Το καταφύγιο Pisciadu (ανοιχτό μέχρι 20 Σεπ.) είναι δημοφιλής στάση για τους επισκέπτες του βουνού, αλλά χωρίς ενοχλητική πολυκοσμία αφού είναι μακρυά από τελεφερίκ! Κάτω από το καταφύγιο υπάρχει η προστατευόμενη λίμνη Lago di Pisciadu από την οποία προέρχεται και το νερό του καταρράκτη που είχαμε δίπλα μας στην via ferrata και στην οποία απαγορεύεται να βουτήξουμε!

Η συνέχεια με βάση το πλάνο της ημέρας μας είχε περισσότερη ανηφόρα με τελικό προορισμό στο Rifugio Boe που θα ήταν σταθμός πριν την ανάβαση μας προς το Piz Boe το επόμενο πρωί. Το μονοπάτι 666 είναι αυτό που ακολουθήσαμε προς το rif. Boe που είναι σε υψόμετρο 2817μ. Είναι ένα καταφύγιο 70 θέσεων αλλά χωρίς πολλές ανέσεις, ειδικά για τον κόσμο που μαζεύει λόγω του ότι είναι κοντά στην κορυφή Piz Boe. Κάτι πήγε να ρίξει από βροχή αλλά την γλυτώσαμε με μερικές αραιές σταγόνες λίγο πριν φτάσουμε στο καταφύγιο.

Rifugio Boe

Εδώ περάσαμε και εμείς το βράδυ μας. Το καταφύγιο (όπως και όλα της περιοχής) προσφέρουν αξιοπρεπέστατο γεύμα με 3 πιάτα και πρωινό, ενώ ο ύπνος γίνεται σε κουκέτες. Ο "γενικός διακόπτης" κατεβαίνει αυστηρά στις 10 το βράδυ οπότε και επικρατεί ησυχία. Μετά το δείπνο μας στρώσαμε τους χάρτες και ο κύβος "κάθησε" σε ανάβαση στο Piz Boe πρωί - πρωί και συνέχεια προς Rifugio Franz Kostner. Κάθε μέρα κάναμε τις συνεννοήσεις με το καταφύγιο που θα σχεδιάζαμε να κοιμηθούμε την επόμενη μέρα. Δεν είναι σπάνια η περίπτωση να μην υπάρχει διαθεσιμότητα σε καταφύγια, άρα η συνεννόηση απαραίτητη για την αποφυγή εκπλήξεων.

Ξύπνημα με το ξημέρωμα μετά από βραδυνή καταιγίδα (άστραψε και βρόντηξε για τα καλά στα 2.800μ), με πεντακάθαρη ατμόσφαιρα και καθαρό ουρανό! Τύχη βουνό λέγεται αυτό! Πρωινό και εκκίνηση για ανάβαση στο Piz Boe που διήρκησε λιγότερο από μία ώρα πορείας. Στην κορυφή είναι το μικρό καταφύγιο Rif. Capanna Fassa (3100μ) με απεριόριστη θέα προς όλες τις κατευθύνσεις. Αν η ορατότητα είναι καλή (και στην δική μας περίπτωση ήταν) μπορείς να δεις όλες τις μεγάλες κορυφές αυτής της περιοχής των Δολομιτών (Fanes - Tofanes, Marmolada, Pelmo, Civeta) που έχουν "κουρευτεί" σε υψόμετρα μεταξύ 3.000μ και 3.300μ (η Marmolada λίγο πιο ψηλά). Αυτό είναι και το ψηλότερο σημείο που περνάει ο διάσημος αγώνας Skyrunning που ξεκινάει από το Canazei. Οι σχετικές αφίσες στο καταφύγιο προδίδουν την σημαντικότητα αυτής της εκδήλωσης για όλη την περιοχή.

Η μικρή στάση στο καταφύγιο για ξεκούραση μας επέτρεψε να θαυμάσουμε την θέα, να μελετήσουμε τις αφίσες από όλες τις χρονιές του αγώνα Skyrunning και να αναλογιστούμε πως στέκεται αυτή η "πλατφόρμα" τον χειμώνα εκεί πάνω...

Ξεκινήσαμε κατευθείαν τον κατήφορο που ήταν σε ένα αρκετά τεχνικό τερέν με φυτεμένες πέτρες στα ψηλά και όσο κατεβαίναμε χαμηλότερα σε σάρες και πετρώδες έδαφος. Νωρίς το απόγευμα θα φτάναμε σε ένα μικρό καταφύγιο - διαμάντι της περιοχής που είχαμε σχεδιάσει να είναι ο τελευταίος σταθμός μας πριν κλείσουμε την περιήγηση μας. Το καταφύγιο είναι το rifugio Franz Kostner στα 2.500μ υψόμετρο περίπου. Παρά το ότι βρισκόμασταν σε δραστήρια περίοδο για τα βουνά αυτά, στο καταφύγιο υπήρχε λίγος κόσμος. Μας προσέφερε μία μοναδική πολυτέλεια για τα δεδομένα των ημερών αυτών, που ήταν δωμάτιο - σοφίτα με δύο κρεβάτια και απομονωμένη διανυκτέρευση κάτω από φεγγίτη που έβλεπε τα άστρα. Το φαγητό ήταν εξαίσιο και πάλι και η διάθεσή μας στα ύψη. Εγώ αποφάσισα να αψηφήσω την κούραση από την πορεία της ημέρας και να κάνω ένα απογευματινό τρέξιμο ακολουθώντας μία εναλλακτική πορεία που θα με έφερνε και πάλι πίσω στο καταφύγιο Capanna Fassa. Μια μικρή via ferratta στο ανηφορικό τμήμα και μία απίστευτη σάρα μήκους περί το ένα χιλιόμετρο και κλήσης άνω του 25% κατηφορικά έκαναν ενδιαφέρουσα την προσπάθειά μου για τρέξιμο. Η απόφασή μου για να δοκιμάσω τις αντοχές των ποδιών μου ήταν σωστή γιατί βίωσα μία αξέχαστη εμπειρία τρεξίματος σε τεχνικά δύσκολο τερέν που δεν συναντά κάποιος εκτός Δολομιτών. Επέστρεψα την σωστή ώρα για το βραδινό φαγητό. Ένα γρήγορο ντους και ο ύπνος ήταν το κλείσιμο και επιβράβευση για μία ακόμα αξέχαστη ημέρα.

Η τελευταία ημέρα περιελάμβανε αρκετά χιλιόμετρα πορείας, αλλά με πολύ λιγότερα υψομετρικά σε σχέση με ότι είχαμε κάνει πριν και σε εύκολο τερέν. Μεγάλο μέρος της διαδρομής, μετά το χιονοδρομικό Boe πάνω από το Passo Campolongo, ήταν πλέον σε δενδροσκέπαστα μονοπάτια που ήταν σωτήριο περιβάλλον καθώς η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται έντονη στα χαμηλά αλλά και λόγω καιρού. Επιστρέψαμε στο parking της Corvara όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητό μας 3 μέρες πριν. Γλυκιά κούραση και πολλές μοναδικές αναμνήσεις μας συνόδευσαν στην επιστροφή μας προς την Ανκόνα για το πλοίο προς την Ελλάδα. Το road trip μας έδωσε τον απαραίτητο χρόνο να εγκλιματιστούμε στα αστικό περιβάλλον ξανά.

Αγώνας δρόμου 100χλμ Ψάθας Αλεποχωρίου

Ιδέα του αγώνα δρόμου 100 χιλιομέτρων
Είχα συμμετάσχει το 2013 και το 2016 στον αγώνα με μία νίκη και επίδοση 7ω53λ την πρώτη φορά και εγκατάληψη στο 62χλμ την δεύτερη λόγο προβλήματος στον αχίλλειο και την μέση μου (ενθύμιο ατυχήματος στα βουνά της Ροδόπης). Το 2013 είχα πάει χωρίς κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία καθώς τότε ο στόχος μου ήταν ο Μαραθώνιος της Βοστώνης μόλις 40 ημέρες μετά. Οπότε ήθελα να δοκιμάσω εκ νέου τις δυνατότητές μου σε αυτό το είδος αγώνα.
Φέτος η προσέγγιση είχε λίγο πιο εξειδικευμένη προετοιμασία και βέβαια 6 χρόνια παραπάνω στο σώμα μου. Είναι ένα είδος αγώνα που συνδυάζει δρομική ταχύτητα, τεχνική και πνευματική εγρήγορση. Έχει περιορισμένους εξωτερικούς παράγοντες που μπορούν να σε αποσπάσουν από το ζητούμενο της συνεχούς κίνησης. Είναι πολύωρος αγώνας που όμως απαιτεί σχεδιασμό και προσήλωση μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, καθώς ο ρυθμός κίνησης είναι εξαιρετικά σημαντικός. Τέλος ανήκει σε μία κατηγορία αγώνων που νομίζω ότι θα με απασχολήσει για κάποια χρόνια στο μεσοπρόθεσμο μέλλον.

Πριν την προετοιμασία
Η προετοιμασία βασίστηκε στο υπόβαθρο μίας καλοκαιρινής περιόδου με βουνίσια αερόβια χιλιόμετρα και αρκετό όγκο, ενώ στην συνέχεια ακολούθησε πρόγραμμα συντήρησης για συμμετοχή στον μαραθώνιο της Αθήνας χωρίς απαιτήσεις και αγωνιστική πίεση. Μετά τον μαραθώνιο της Αθήνας (2ω52λ) ακολούθησε μία μικρή ξεκούραση 10 ημερών. Και κάπου εκεί πήρα την απόφαση για συμμετοχή στον αγώνα των 100 χιλιομέτρων.

Προετοιμασία
Έχω λάβει την απόφαση, μετά από 12 χρόνια αγώνων σε μεγάλες αποστάσεις, ότι προηγείται η προετοιμασία από οποιαδήποτε "όρεξη" για συμμετοχή σε αγώνα. Η προετοιμασία πρέπει να "σχεδιαστεί" σωστά και όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα και να καταλήξει στον αγώνα. Δεν θέλω να πιέζω τον χρόνο και το σώμα μου για να "χωρέσει" έναν αγώνα. Ως εκ τούτου σχεδίασα έναν πλήρη κύκλο στην πορεία μου για την 16η Φεβρουαρίου 2019, με αρχή από το τέλος Νοεμβρίου 2018. Είχα στη διάθεσή μου 3 μήνες. Τα στοιχεία της προετοιμασίας ήταν τα ακόλουθα:

- Ενδυνάμωση & Ασκήσεις προσαρμογών
- Δρομική προπόνηση
- Εναλλακτική προπόνηση με ποδήλατο

Η ενδυνάμωση και οι ασκήσεις προσαρμογών βάση πλάνου ξεκίνησαν από τις 20 Νοεμβρίου με εισαγωγικές ασκήσεις για 10 μέρες, μετά 4 εβδομάδες με αυξανόμενη αντίσταση, 2 εβδομάδες μέγιστη δύναμη και μετά 2 εβδομάδες πλειομετρικές ασκήσεις. Έτσι θα έπρεπε να φτάσω μέχρι τέλος Ιανουαρίου.

Αντίστοιχα η δρομική προπόνηση περιελάμβανε αρκετό όγκο χιλιομέτρων (για τα δικά μου μέτρα) για 6 εβδομάδες, δηλαδή μέχρι αρχές Ιανουαρίου και μετά κάποιες πιο γρήγορες προπονήσεις με μειούμενο όγκο χιλιομέτρων. Στην ουσία έτρεχα 5 ημιμαραθωνίους κάθε εβδομάδα σε ρυθμό αερόβιο (ζώνη 2 χαμηλά στην αρχή και ψηλά αργότερα) και μία προπόνηση πιο γρήγορη αλλά όχι αναερόβια. Μέσα στους ημιμαραθωνίους, έκανα κάποια "πετάγματα" 2 ή 3ων χιλιομέτρων κυρίως στο 2ο μισό της απόστασης, αλλά μέχρι χαμηλά στην ζώνη 4 του εύρους της καρδιακής μου συχνότητας.

Η εναλλακτική προπόνηση περιελάμβανε ποδηλασία σε κλειστό χώρο με στόχο την αποφόρτιση, αλλά και την αερόβια λειτουργία. Κάθε εβδομάδα είχα μία ημέρα με 90λεπτο ποδήλατο και άλλες 2 ημέρες με 20λεπτο ζέσταμα στο ποδήλατο πριν ξεκινήσω το τρέξιμο. Βοήθησε αρκετά καθώς ο χειμώνας φέτος δεν ήταν τελικά ιδιαίτερα "φιλικός"!

Τελικά και όπως συμβαίνει αρκετές φορές, δεν έλειψαν κάποια προβλήματα σε αυτή την πορεία των τριών μηνών.

• Το πρώτο έχει να κάνει με τον ιδιαίτερα άσχημα καιρό που είχε ο φετινός χειμώνας. Η προπόνησή μου "στριμώχνεται" πάντα το ξημέρωμα λόγο υποχρεώσεων στην εργασία και την οικογένειά μου. Συνήθως έτρεχα σε θερμοκρασίες από 2 μέχρι 8 βαθμούς, ενώ δεν έλειψαν και τα "0" ή και μερικά μείον.
• Το δεύτερο θέμα που προέκυψε ήταν μία θλάση 1ου βαθμού στον αριστερό τετρακέφαλο που μου βγήκε αρχές Ιανουαρίου στην διάρκεια ζεστάματος και ενώ η θερμοκρασία ήταν κοντά στο μηδέν. Η θλάση αυτή με κράτησε 2 εβδομάδες εκτός δρομικής προπόνησης και άλλη μία εβδομάδα που χρειάστηκα για την σταδιακή επάνοδο. Αυτόματα το πλάνο μου "έχασε" όλες τις πλειομετρικές προπονήσεις και σχεδόν όλες τις γρήγορες. Ευτυχώς δεν είχα ενοχλήσεις στο ποδήλατο και το χρησιμοποίησα ενταντικά για να κρατήσω την φυσική μου κατάσταση ως προς το αερόβιο μέρος, σε καλό επίπεδο.
• Οι διακοπές στην Λέσβο μου έδωσαν ένα βάρος 2 επιπλέον κιλών όταν επέστρεψα (αρχές Ιανουαρίου). Το βάρος αυτό στη ουσία έμεινε μέχρι τον αγώνα καθώς συνδυάστηκε με τον τραυματισμό μου και το κρύο.

Αγώνας

Ο αγώνας γίνεται στην παραλία της Ψάθας, περίπου 75 λεπτά από το σπίτι μου. Επέλεξα να πάω με το αυτοκίνητό μου το πρωί του αγώνα, αν και το ιδανικό θα ήταν να κοιμηθώ σε κατάλυμμα της περιοχής και να μην έχω την πρωινή οδήγηση. Οι καιρικές συνθήκες ήταν όπως και ο υπόλοιπος χειμώνας: θερμοκρασίες μεταξύ 2 και 5 βαθμών, δυνατός βόρειος άνεμος (~25χλμ/ω) και ψιλόβροχο/χιονόνερο καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Η διάθεση μου δεν είχε επηρρεαστεί από τις συνθήκες. Νομίζω ότι η ελλειπής προετοιμασία με έκανε να αποκλείσω σκέψεις για χρόνους και κατατάξη. Στην εκκίνηση όλοι ήταν προβληματισμένοι με τον καιρό. Εγώ αυτό που ήξερα από την εμπειρία μου ήταν ότι ο καιρός αυτός, από την μία καθιστούσε απαγορευτική κάθε σκέψη για πολύ καλή επίδοση, από την άλλη όμως διευκόλυνε το στομάχι κατά την διάκρεια του αγώνα αφού με το ζόρι θα ιδρώναμε! Το στομάχι είναι ο κυριότερος λόγος που "διαλύονται" αθλητές σε τέτοιους αγώνες.

Ξεκινήσαμε με έναν καλό μεν αλλά άνετο ρυθμό. Στα πρώτα 35χλμ είχα παρέα τον Χρήστο Μαυρίκιο που πήγαινε "προπονητικά" τον αγώνα των 50χλμ που γινόταν ταυτόχρονα. Ο ρυθμός μας ήταν σταθερός και άνετος, αλλά όχι τεμπέλικος. Στο πρώτο πέρασμα των 20χλμ ήμουν μπροστά αλλά από κοντά ήταν τρεις ακόμα δρομείς με μικρές διαφορές. Στα 40χλμ που πλέον είχαμε χωρίσει με τον Χρήστο η διαφορά μου είχε αυξηθεί σχεδόν στα 500μ από τους υπόλοιπους δρομείς. έκοψα λίγο ρυθμό μετά το πέρασμα των 40 χιλιομέτρων γιατί είχα επηρρεαστεί από τον καιρό και τον κόντρα άνεμο, αλλά και γιατί η θλάση του τετρακεφάλου μου έδινε κάποιες ενοχλήσεις. Κάπου μετά το 50χλμ ο Νίκος Σιδηρόπουλος που μέχρι εκεί με είχε πλησιάσει, πέρασε μπροστά αλλά χωρίς να ξεφύγει πάνω από 200 μέτρα. Πήρα μέσα μου την απόφαση να μην κοιτάζω τίποτε γύρω μου, ούτε ρυθμό κίνησης, ούτε καιρό, ούτε τι γινόταν από πλευράς κατάταξης. Σταδιακά κλείστικα στον εαυτό μου και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να τρώω και να κινούμε συνέχεια. Ήξερα ότι ο ρυθμός μου δεν ήταν αυτός που θα ήθελα, αλλά από την άλλη ούτε και οι συνθήκες ήταν αυτές που θα ήθελα! Με αυτή την ηρεμία, σχεδόν αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μου, συνέχιζα και κάπου στο 70 χιλιιόμετρο πέρασα τον Νίκο που είχε στομαχικά προβλήματα, αλλά δεν είχα καμία διάθεση για αλλαγή και κυνήγι θέσης. Έτσι στο πέρασμα των 80 χιλιομέτρων προπορευόμουν με μία διαφορά 5 λεπτών από τους επόμενους. Παρά το ότι είχα σταθερό ρυθμό, λίγο πριν το 87 χιλιόμετρο ο Βαγγέλης Γάνιαρης με πέρασε. Είχε έναν πολύ γρήγορο ρυθμό σε σχέση με ότι είχε προηγηθεί σε όλο τον αγώνα. Είχε καλύψει, όπως είδα μετά, τα 5 λεπτά διαφοράς μέσα σε 7 χιλιόμετρα απόστασης! Εγώ συνέχισα στον ρυθμό μου (έχασα 1 λεπτό στα τελευταία 10χλμ) και ο Βαγγέλης επιτάχυνε ακόμα περισσότερο στα τελευταία 10 χιλιόμετρα. 100μ πριν τον τερματισμό μου φώναξαν να επιταχύνω γιατί πλησίαζε ο Νίκος Σιδηρόπουλος. Ήταν περίπου 30μ πίσω μου. Είχα αποστασιοποηθεί από την λογική του αγώνα για περισσότερο από 30 χιλιόμετρα και δεν άλλαξε ούτε τότε αυτό. Σταμάτησα και περίμενα να έρθει ο Νίκος για να πάμε μαζί τα τελευταία 50μ. Λίγο πριν τον τερματισμό του έδωσα μία σπρωξιά με το χέρι για να βγει λίγο μπροστά μου, απαλλάσοντας τους διοργανωτές από τον πονοκέφαλο των δύο δρομέων που τερματίζουν χέρι χέρι. Τερμάτισα 3ος έχοντας τον ίδιο χρόνο (8ω37λ) με τον Νίκο.

Με τον Νίκο Σιδηρόπουλο λίγο μετά τον τερματισμό μας

...και λίγο πριν τον τερματισμό μας!

Μετά τον αγώνα ήμουν ακρετά καλά. Απόδειξη τις άποψής μου ότι ο κρύος καιρός μειώνει τις επιπτώσεις της καταπόνησης στο σώμα μας. Σε αντίθεση με την ζέστη... Οι απονομές ήταν προγραμματισμένες για αρκετές ώρες αργότερα και εγώ την επόμενη ημέρα δούλευα. Οπότε ζήτησα την άδεια των διοργανωτών για να αποχωρήσω όπως και τελικά έγινε. Οδήγησα πίσω στο σπίτι και την επόμενη ημέρα ήμουν κανονικά στην  εργασία μου με μία λογική ακαμψία στα γόνατα.

Περί SUB-2 "μαραθωνίου" και του "πολιτισμού" των βοηθημάτων

Μαζεύοντας όσες σκέψεις και όσα έχω γράψει περί του θέματος Sub2 marathon, Kipchoge και Nike: Το μόνο όφελος που υπάρχει από το εγχείρημα του Σαββάτου που πέρασε έχει να κάνει με το ότι πολύς κόσμος ασχολήθηκε με ένα αθλητικό θέμα και ένιωσε μία διάθεση να κινηθεί. Πέραν αυτού δεν πρόκειται για κάτι γνήσιο ως επίτευγμα. Ως προς το marketing - τεχνολογικό μέρος της υπόθεσης:

• Προσωπικά δεν έχω φορέσει κάποιο από αυτά τα υποδήματα - ούτε κάτι αντίστοιχης τεχνολογίας γενικά - και δεν πρόκειται να το φορέσω στο μέλλον. Για λόγους μηχανικής των αρθρώσεων τα υποδήματα που ανυψώνουν το πέλμα πολλά εκατοστά από το έδαφος δημιουργούν σε βάθος χρόνου μυοσκελετικά θέματα ειδικά σε γόνατα, αχιλλείους και - αν αντέξει τα προηγούμενα - στην μέση. Τρέχω 14 χρόνια με ότι μου δίνει το σώμα και η προπόνησή μου. Δεν έχω σοβαρούς αθλητικούς τραυματισμούς, έχω τρέξει τους 14 από τους 15 τελευταίους μαραθωνίους μου σε χρόνους από 2:43 μέχρι 2:56. Πρόσφατα στο Βερολίνο είχα απρόοπτο πρόβλημα στο πόδι και απλά τερμάτισα.. Αποφεύγω τα διάφορα τεχνολογικά "boosts". Πιστεύω ότι κάνουν κακό και στο μυαλό - τρόπο σκέψης. Θέλω και ξέρω ότι μπορώ να τρέχω άλλα τόσα χρόνια. Με ότι δίνει το σώμα μου και όχι τα υποδήματα ή τα διαστημικά τρόφιμα. Η φθορά του χρόνου θα έρθει, όπως μου αναλογεί.
• Οι πιθανότητες να τρέχει ο Kipchoge με τα ίδια παπούτσια που αγοράζει κάποιος από μαζική παραγωγή είναι πολύ μικρή έως ανάξια ευφυούς κουβέντα. Το όφελος δεν είναι % μετρήσιμο και η ποσοστιαία αναφορά από μόνη της είναι παραπλανητική. Όπως ισχύει και στην αεροδυναμική, δεν υπάρχει αναλογικό όφελος. Όταν διαφοροποιηθεί το βάρος, το ύψος, η τεχνική, η ταχύτητα του δρομέα τότε τα κέρδος μπορεί να είναι και αμελητέο. Σίγουρα δεν είναι αμελητέο το κέρδος της Nike που πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες σε εκατομμύρια πελάτες.
• Στην ορειβασία λένε ότι το "στυλ" δηλαδή ο τρόπος, μετράει στην ανάβαση μιας κορυφής. Υπάρχουν Sherpas και φιάλες οξυγόνου, υπάρχει και το unsupported. Εδώ έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις "Sherpa" και assisted.
• Ένας δρομέας μπορεί να θέλει ένα παπούτσι που θα τον πάει πιο γρήγορα, πιο άνετα στα όρια του ή και εκτός αυτών. Αυτό το βρίσκω πληθωριστικό και αρκετά "επιθετικό" σαν λογική. Η κούραση είναι "φίλος" μας και δείχνει που πρέπει να βάλεις το μυαλό να σκεφτεί και να συνεργαστεί με το σώμα. Προτιμώ να μη βιάζω τέτοιες συνθήκες με "κουκουλώματα".
• Η WADA παρακολουθεί πλέον τους αθλητές - πέραν των βοχημικών εξετάσεων - με βάση τις "περίεργες" αυξομειώσεις στις επιδόσεις τους. Αν δουν σε elite επίπεδο αλλαγές άνω του 2% (αν θυμάμαι καλά) τότε βαράνε "συναγερμοί". Αν εδώ έχουμε τέτοιου επιπέδου αθλητές που έχουν βελτιώσει τις επιδόσεις τους κατά 3% ή 4% τότε τι θα έπρεπε να "χτυπάει" για να εξετάσουν αν είναι παράτυπα τα "βοηθήματα"; By the way: Δεν είδα να ασχολούνται πολλοί με τις δύο εγκαταλήψεις των αμερικανικών ΑΣΤΕΡΙΩΝ της Nike, του Rupp και της Hasay στον μαραθώνιο του Σικάγο. Και οι δύο είχαν σοβαρούς μυικούς τραυματισμούς στα πόδια τους. Και οι δύο είναι από τους πρώτους χρήστες της νέα τεχνολογίας της Nike. Και οι δύο ταλαιπωρούνται από επαναλαμβανόμενους σοβαρούς τραυματισμούς την τελευταία διετία. Θεωρώ συνδεδεμένα αυτά τα προβλήματα με τα βοηθήματα που ξεζούμισαν το σώμα τους καλύπτοντας τους συναγερμούς που θα έπρεπε να χτυπάνε! Αλήθεια, για έναν Kipchoge γνωρίζουμε πόσα άλλα ζευγάρια πόδια έχουν αποτύχει και καταστραφεί; Η τεχνολογία θα μπορουσε να δώσει απαντήσεις σε τέτοια θέματα και λέγεται big data. Αλλά αυτά δεν τα συζητάει καμία μάρκα δημοσίως. Η Garmin έχει τεράστια βάση πληροφοριών και θα μπορούσαν να μας δώσουν πραγματική σοφία σχετικά με το τι λειτουργεί και τι όχι.

Read more:

https://www.theatlantic.com/health/archive/2019/10/kipchoges-sub-two-hour-marathon-how-legitimate-it/599974/

https://www.outsideonline.com/2403868/eliud-kipchoge-brigid-kosgei-nike-vaporflys

https://solecollector.com/news/2019/10/nike-accused-of-cheating-to-break-two-hour-marathon-record

https://omny.fm/shows/the-john-maytham-show/2-marathon-world-firsts-in-1-weekend-a-great-feat

https://www.trackademicblog.com/blog/sub2

https://www.letsrun.com/news/2020/03/its-official-nikes-vaporfly-shoe-technology-and-world-athletics-shoe-rules-have-ruined-the-marathon-at-least-temporarily/

Συμμετοχή στο Amali trail την 30η Δεκεμβρίου 2018

(αυτό το άρθρο έχει δημοσιευτεί και στο iRun Magazine Φεβρουαρίου 2019).

Η Λέσβος έχει χαρακτηριστεί τα τελευταία χρόνια ως “γενέτειρα” δυνατών δρομέων στον χώρο του trail running. Θυμίζω ότι τόσο ο Θωμάς Ανδρούτσος, o Χαράλαμπος Ιατρουδέλλης, όσο και ο ταχέως ανερχόμενος Φώτης Ζησιμόπουλος έχουν έδρα στο ακριτικό νησί του Βορειανατολικού Αιγαίου και διαπρέπουν σε όλους τους αγώνες που συμμετέχουν.

Το Amali Trail είναι ο καθιερωμένος ετήσιος αγώνας βουνού που μαζί με άλλους τρεις αγώνες trail που γίνονται στο νησί (Αγιάσος, Ερεσός, Αμπελικό) απαρτίζουν το τοπικό πρωτάθλημα που διοργανώνει η Lesvos Ride Races. Ο συγκεκριμένος αγώνας περιλαμβάνει δύο αποστάσεις, 7,5 χιλιομέτρων και 16,5 χιλιομέτρων. Και οι δύο είναι κατά 80% σε μονοπάτια και 20% σε χωματόδρομο. Φέτος διοργανώθηκε τη Κυριακή πριν την αλλαγή του χρόνου (30 Δεκεμβρίου) και είχε το προνόμιο να είναι ο τελευταίος αγώνας βουνού της χρονιάς!

 
Amali Trail Race from Swimbikerun.Gr on Vimeo.

Το απόγευμα του Σαββάτου έγινε η τεχνική ενημέρωση, σε Ελληνικά και Αγγλικά, σε μία όμορφη αίθουσα που παραχώρησε το Επιμελητήριο Λέσβου. Συνδυάστηκε με συζήτηση για τα αθλήματα αντοχής, των παρευρισκόμενων αθλητών με τους Stephen Streich (διεθνώς διακεκριμένο ποδήλατη υπεραποστάσεων και μόνιμο κάτοικο Λέσβου), Κωνσταντίνο Παπανικολάου (τριαθλητή Ironman με δύο συμμετοχές στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Hawaii) και τον υπογράφοντα αυτό το άρθρο.

Την Κυριακή το πρωί στην γραμμή εκκίνησης βρέθηκαν περί τους 60 δρομείς και για τις δύο αποστάσεις. Αμέσως μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η παρουσία πολλών αθλητών από άλλες χώρες καθώς αποτελούσαν σχεδόν τους μισούς! Κυρίως Αφγανοί μετανάστες, ή από Σκανδιναβικές και άλλες ευρωπαϊκές χώρες που εργάζονταν στους καταυλισμούς. Τα πρώτα 7μιση χιλιόμετρα είναι κοινά και για τις δύο αποστάσεις, οπότε είχα την ευκαιρία να δω πως έτρεχαν όλα οι νέοι “εξωτικοί” δρομείς. Και έτρεχαν πολύ γρήγορα!!!

Το βάθρο των βετεράνων! Παρέα με Ιατρουδέλλη, Παπανικολάου.

Ο αγώνας ακολουθεί τεχνικά μονοπάτια με ασταμάτητες εναλλαγές ανηφόρας κατηφόρας, μικρής ή μεσαίας διάρκειας, αλλά αθροίζουν περί τα 900μ υψομετρικής στα 16,5χλμ, με ένα προφίλ “καρδιογράφημα”. Οι δύο πρώτοι δρομείς στην μεγάλη απόσταση και οι δεύτερος/τρίτος της μικρής απόστασης ήταν μετανάστες με ηλικίες μικρότερες των 18 ετών και επιδόσεις που αξιολογούνται ως elite. Στις γυναίκες κέρδισε η Lise Vallø Hansen από την Δανία με επίσης αξιόλογη επίδοση που θα την ανέβαζε στο βάθρο των περισσότερων αγώνων της χώρας μας. Αξιόλογη προσπάθεια έκανε και ο Παναγιώτης Βουγιούκας 18 ετών που κατέλαβε την τρίτη θέση της μεγάλης απόστασης μαζί με τον υπογράφοντα.

Ο αγώνας ήταν για μένα μία αποκάλυψη των δυνατοτήτων που έχουν ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, σε ξένο τόπο. Καταφέρνουν να αναβαθμίσουν μέσα από τον αθλητισμό την καθημερινότητά τους και να γνωρίσουν την κοινωνία που τους φιλοξενεί. Επίσης δείχνει και την δυναμική που μπορούν να προσδώσουν στην χώρα μας, αν ενταχθούν με σωστή μέθοδο και διαδικασίες. Ως προς τον αγώνα ήταν μία ευχάριστη έκπληξη η ομορφιά της διαδρομής και των μονοπατιών, όπως και η αρτιότητα της διοργάνωσης που παίρνει άριστα. Σε συνδυασμό με τους δρομείς γύρω μου, ένιωσα σαν να συμμετείχα σε έναν διεθνή αγώνα στο εξωτερικό!

Η "εξωτική" ομάδα δρομέων!

Ο αγώνας υποστηρίχθηκε από το Γεωπάρκο Λέσβου (UNESCO Global Geopark) και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας απολιθωμένου δάσους Λέσβου, ενώ και η Hellenic Seaways / Blue Star Ferries έδωσε εκπτώσεις σε όσους ταξίδεψαν για να συμμετάσχουν στον αγώνα.

Athens Classic Marathon 2018

A memorable experience, running my hometown marathon and finishing holding hands with my 3 & 1/2 yrs old son at the stadium while my wife Elpida was looking us from the stands. This time we run together with Ermis, compared to 2015 when he was in my arms (9 months old back then). For the records, this was 2:52:20 achievement completing 9 consecutive years of sub-3 marathons.

Some details from my experience this year: Did an equal split run (given the 50secs I walked in the stadium with my son). I can describe my training designed to preserve my previous physical condition and did not have any expectations from my participations in terms of hard effort! It was my 5th Athens Marathon since 2007 and my second fastest time on this course. This is a hilly course (for those not familiar with this course) and my run-log file is available at Garmin Connect (below).



The organization was at a very good level. Runners as well as spectators did not have any problems and the event is well managed in terms of hospitality and security. I always find unique the feeling of comfort and safety in Athens. Spectators can see the runners in the historic Panathinaiko stadium right to the finish line just a few meters away from the action. This is something I am missing from races abroad.

The event this year attracted 3,6% more runners than 2017. Greek runners accounted for about 50% of the field but were 4,6% less (7.805 in 2017 versus 7458 in 2018). Women runners increased by more than 12% (3.288 in 2018).

Proposed improvements to consider:

• Toilets should not be placed in the warm up area. The track field at the start is not suitable for 300 toilets!!!
• Starting blocks should be supervised better and runners should not be allowed to move between blocks so easily. Also if they do so, they should be disqualified... Many incidents this year!
• Hydration and nutrition at the finish should be closer to the finish line. Exausted runners had to walk about 600 meters before getting access to a bottle of water and something to eat!

Ομιλία στο Adventure Film Festival 2018

Η σύντομη ομιλία μου στο φετινό Adventure Film Festival που παρουασίασα την αξία των δεσμών με την φύση και των δεσμών με τους ανθρώπους για όσους ασχολούνται με αθλήματα στην φύση. Είναι τα "μικρά-μεγάλα" μυστικά που έχω εντοπίσει ότι βοηθάνε τους αθλητές να κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον τους, τις εσωτερικές ισορροπίες τους, αλλά ταυτόχρονα οφελούν το περιβάλλον (φυσικό ακι κοινωνικό). Γιατί δεν πρέπει να είμαστε απλά "πελάτες" ή "τουρίστες", αλλά να ζούμε όλες τις πλευρές των αθλημάτων!

Video από το καλό φίλο και "ομοϊδέατη" Κωνσταντίνο Παπανικολάου.

Leonidas @ Adventure Film Festival from conpap on Vimeo.

Swim Bike Run interview

Athanasopoulos Interview @swimbikerun.gr from Swimbikerun.Gr on Vimeo.

Αναδρομή σε παλαιότερες αθλητικές δραστηριότητες, αλλά και συζήτηση για το Imittos Epic και την φιλοσοφία μου ως προς τις αθλητικές αναζητήσεις. Με τον Γιάννη Κατοπώδη στο μικρόφωνο και τον Κώστα Παπανικολάου πίσω από την κάμερα. Λήψη στις 21/10/2018 στον Υμηττό.