Polyenios: Project: Tokyo Marathon 2018

Rainbow bridge και Πανόραμα Tokyo

Το μετάλλιο όσων ολοκληρώνουν τους 6 Majors

Η σκέψη για το ταξίδι στο Τόκιο στην ουσία υπήρχε από το 2014 όταν ολοκληρώνοντας τον Chicago Marathon είχε μπει για τα καλά πλέον στο μυαλό το πλάνο για τερματισμό των 6 Abbott Marathon Majors. Με Boston και Chicago "στην τσέπη" και μάλιστα με ισάριθμές καλές προσπάθειες για τα δεδομένα μου, η συμμετοχή στους υπόλοιπους 4 μαραθώνιους (Berlin, Tokyo, London, New York) ήταν ένας ελκυστικός στόχος στο μυαλό μου καθώς συνδύαζε τα ταξίδια και τρέξιμο. Σε αυτό συμφώνησε και συντάχθηκε και η σύζυγός μου. Το 2018, δεδομένης της παρουσίας πλέον και του μικρού Ερμή που είναι πλέον σχεδόν 3 ετών, ήταν η χρονιά που έδινε την ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα το απαιτητικό ταξίδι στην Ιαπωνία.

Το πλάνο καταστρώθηκε την Άνοιξη του 2017, δηλαδή έναν χρόνο πριν. Η διοργάνωση του Tokyo Marathon είχε ανακοινώσει το πρόγραμμα "Run as One" που επέτρεπε την συμμετοχή στον αγώνα χωρίς να μπλέξω σε κλήρωση, αφού με χρόνο κάτω από 2:45:00 έδινε αυτόματη συμμετοχή με καθεστώς semi-elite. Η κλήρωση έχει 8% πιθανότητες... Η εποχή του αγώνα (τέλος Φεβρουαρίου) δεν δημιουργεί πρόβλημα στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις και οι 12 μήνες που μεσολαβούσαν ήταν αρκετοί για να υλοποιήσουμε το σχέδιο για οικογενειακό ταξίδι με ότι έξοδα συνεπάγεται αυτό.

Ο πίνακας με τους δρομείς "Run as One" με την
Ελλάδα μέσα στην λίστα!

Όταν υπέβαλα την αίτησή μου σαν δρομέας του "Run as One" ήξερα ότι θα ήταν εφικτό να κάνω κάτι καλό στον αγώνα με την όρεξη που είχα, αλλά ταυτόχρονα αναγνώρισα ότι υπήρχαν δεδομένα ρίσκα που δεν ήταν και λίγα. Ο μικρός Ερμής το φθινόπωρο ξεκίνησε παιδικό σταθμό για πρώτη χρονιά και αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλαπλές ιώσεις μέσα στον χειμώνα. Δύσκολα θα πέρναγαν χωρίς να αφήσουν το σημάδι τους σε εμένα και την Ελπίδα. Επίσης ήξερα ότι το μοναδικό "παράθυρο" ελεύθερου χρόνου που είχα για να κάνω τις προπονήσεις μου ήταν στην πρωινή ζώνη δηλαδή από τις 6πμ μέχρι τις 9πμ. Οι υπόλοιπες ώρες ανήκαν στην εργασία μου και στην οικογένειά μου.

Ξεκίνησα τον σχεδιασμό με ημερομηνία έναρξης την αρχή του Νοέμβρη όταν ηρέμησαν λίγο οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Το πλάνο που είχα σχεδιάσει είχε περισσότερο tempo runs, αντοχή και strength & conditioning τις πρώτες 50 ημέρες και περισσότερες εντάσεις το 2μηνο πριν τον αγώνα. Το πρώτο σκέλος του σχεδίου βγήκε "ρολόι" παρά το ότι με χτύπησε ίωση στις αρχές Νοεμβρίου και χρειάστηκα αντιβίωση για να αντιμετωπίσω την ιγμορίτιδα. Ένιωθα καλά και οι προπονήσεις έβγαιναν σωστά. Δύο συμμετοχές σε αγώνες "δοκιμή" έδειξαν ότι ήμουν σε καλό δρόμο. Πάντα πρωινές προπονήσεις (ξύπνημα 6μιση και 7:00πμ ξεκίναγα) και πάλευα με το κρύο. Η ομάδα/παρέα στον στίβο μαζευόταν συστηματικά και όλα ήταν πιο ευχάριστα έτσι. Κάπου εκεί, τις ημέρες των Χριστουγέννων όμως άρχισε να στραβώνει το θέμα.

Κάπου στο 30ο χιλιόμετρο του μαραθωνίου

Η ιγμορίτιδα επανήλθε με τις ιώσεις που κυκλοφορούσαν και μάλιστα πιο έντονη από πριν. Το πάλεψα και με υπολογισμούς διάλεγα ημέρες για ξεκούραση ή για προπόνηση έτσι ώστε να μην μείνω πίσω αλλά και να ξεκουράζομαι. Για 10 μέρες κράτησα τις ισορροπίες, αλλά την πρώτη εβδομάδα του νέου έτους σε μία προπόνηση την πάτησα άσχημα καθώς βρέθηκα ξημέρωμα με 4 βαθμούς, βροχή και τον στίβο να έχει γίνει λίμνη να κάνω 800άρια... Την επόμενη ημέρα τα ιγμόρεια πόναγαν αφόρητα και ο γιατρός είπε ότι έχω φραγμένο τον ένα πόρο και η κατάσταση ήταν σοβαρή. Ισχυρή αντιβίωση για 15 μέρες και έτσι ενώ δεν θυμάμαι πόσες δεκαετίες πίσω είχα πάρει τελευταία φορά αντιβίωση, βρέθηκα δεύτερη φορά μέσα σε 3 μήνες να την χρειάζομαι. Μία νέα εμπειρία καθώς διαπίστωσα ότι η αντιβίωση ρίχνει αρκετά την ικανότητα απόδοσης σε ψηλές εντάσεις ακόμα και 15 μέρες μετά το τέλος της συνταγής. Δεν ρισκάρισα και έμεινα αρκετές ημέρες εκτός προπονήσεων στα μέσα Ιανουαρίου, 40 μέρες πριν τον μαραθώνιο. Βασικά είχα χάσει τις 3 εβδομάδες "χτισίματος" όπως είχα σχεδιάσει το πλάνο μου. Ένα τεστ στα "Κυριακίδεια" όταν είχα αρχίσει να συνέρχομαι έδειξε ότι δεν είμαι σε θέση να κινηθώ σε ψηλή ζώνη καρδιακής έντασης, οπότε το πήρα απόφαση ότι ο μαραθώνιος θα πήγαινε απλά για "διεκπεραίωση" καθώς τέτοιο ταξίδι δεν γίνεται να πάει χαμένο! Στον πίνακα που ακολουθεί έχω κάνει μία συνοπτική σύγκριση της προετοιμασίας για τον αγώνα στο Tokyo σε σχέση με την ακριβώς αντίστοιχη περίοδο πέρυσι όταν προετοιμαζόμουν για τον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης. Η διαφορά εμφανής, ενώ με δεδομένο ότι μέχρι τα Χριστούγεννα ήμουν και λίγο πιο "μπροστά" από το περσινό πλάνο, τότε η "καθίζηση" του τελευταίου διμήνου γίνεται ακόμα πιο έντονη για να φτάσουμε σε δείκτες και μέσους όρους συγκριτικά τόσο χαμηλότερους. Μία βαρβάτη κάκωση στα δεξιά πλευρά μου λίγες ημέρες πριν τον αγώνα ήρθε να αποτελειώσει οποιαδήποτε σκέψη για γρήγορο τρέξιμο. Οι ενοχλήσεις στα πλευρά δεν με άφηναν να κοιμηθώ και αν δεν ήταν το συγκεκριμένο ταξίδι κανονικά ούτε 10 χιλιόμετρα δεν θα έτρεχα.

Επιτηρητής σταθμού, πάντα με άψογη στολή,
σταθερές κινήσεις και διαδικασίες
κάθε φορά που περνάει τρένο

Το θετικό του οικογενειακού σχεδιασμού είναι ότι προσφέρει στο μυαλό και άλλα θέματα για να δίνουν ευχάριστες εικόνες και συναισθήματα πέραν της αγωνιστικής εμπειρίας. Οι μέρες πριν το ταξίδι πέρασαν όμορφα και η οικογένεια είχε να προσβλέπει σε νέες εμπειρίες. Προφανώς ήταν ένα ταξίδι ζωής για όλους μας και ειδικά επειδή θα ήμασταν "όλοι" θα ήταν ακόμα πιο ιδιαίτερο. Πραγματικά εκτιμώ αυτή την πολυδιάστατη εμπειρία που προσφέρει η παρέα και πιο έντονα η οικογένεια μου.

Η πτήση κύλησε ήρεμα, με τον μικρό Ερμή να μας εκπλήσσει με την προσαρμοστικότητά του. Φτάσαμε μεσημέρι στο Tokyo μετά από 15 και κάτι ώρες ταξιδιού με μία αλλαγή στην Μόσχα, αφού πετάγαμε με την Aeroflot. Η εταιρία μας άφησε άριστες εντυπώσεις για το service της. Το αεροδρόμιο της Μόσχας είναι όμως ένα αρνητικό στοιχείο με κακοσχεδιασμένες πύλες ελέγχου διαβατηρίων (ακόμα και για transit) και μεγάλες μετακινήσεις περπατώντας από terminal σε terminal. Η ώρα άφιξης είναι σημαντικό στοιχείο όταν το ταξίδι αφορά προορισμό με αρκετές ώρες διαφοράς. Από εμπειρία έχω δει ότι η άφιξη τις μεσημεριανές ώρες δίνει ευκαιρία για γρήγορη προσαρμογή και μειωμένο jet lag. Εγώ και η Ελπίδα τα καταφέραμε μία χαρά. Ο Ερμής λόγο ηλικίας χρειάστηκε ένα 48ώρο προσαρμογής, οπότε χρειάστηκε να μοιράσουμε το ξενύχτι με την Ελπίδα για τις πρώτες δύο ημέρες.

Ακόμα και οι μπετονιέρες είναι "του κουτιού"

Στο Tokyo η μετακίνηση από το αεροδρόμιο προς την πόλη ήταν απλή. Η πρώτη εμπειρία που έδειξε την διαφορά πολιτισμού της Ιαπωνίας, ήρθε πολύ γρήγορα. Βγάζοντας εισιτήρια τρένου για να πάμε στο σπίτι που είχαμε ενοικιάσει, εκδώσαμε και για τους τρεις μας. Με το που περνάμε από την πρώτη πύλη ελέγχου, πετάγεται υπάλληλος με το που "χτυπάμε" τα εισιτήριά μας και μας προλαβαίνει για να μας πει ότι ο Ερμής δεν χρειάζεται να πληρώσει και επιτόπου μας επιστρέφει ευγενικά τα χρήματα του εισιτηρίου! Αυτό απλά "δεν υπάρχει" οπουδήποτε αλλού!!! Η συνέχεια μας έφερε εμπρός σε απόλυτη καθαριότητα σε κάθε γωνιά της πόλης, των σταθμών, των δρόμων και γενικά όπου και αν κοιτάζαμε. Καθαριότητα που οφείλεται όχι σε άριστη υπηρεσία καθαριότητας, ή σε αστυνομικά μέτρα, αλλά απλά στο ότι κανείς δεν πετάει τίποτα για κανέναν λόγο. Απλά δεν δημιουργούνται σκουπίδια.
Τα αυτοκίνητα είναι "του κουτιού", καθαρά και αγρατζούνιστα, σαν να βγήκαν από την βιτρίνα. Όλα, χωρίς καμία εξαίρεση! 12 ημέρες ψάχναμε και δεν βρίσκαμε όχημα με φθορά ή βρώμικο.

Friendship Run το Σάββατο πριν τον μαραθώνιο

Το Σάββατο πριν τον μαραθώνιο οι διοργανωτές έχουν καθιερώσει το "Friendship Run" που αφορά τους δρομείς του μαραθωνίου που έρχονται από το εξωτερικό και μερικούς Ιάπωνες για να νιώσουν όλοι ευχάριστα. Μία διαδρομή 5 χιλιομέτρων σε ήσυχο ρυθμό και πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα, και παραδοσιακές εκδηλώσεις. Συμμετείχα και ήταν μια ωραία ευκαιρία να κουνήσω τα πόδια μετά το πολύωρο ταξίδι.

Ο καιρός ήταν τέλειος. Τις πρώτες ημέρες είχε σχετικό κρύο, καλοδεχούμενο για τον μαραθώνιο, με εξαιρετικά χαμηλή υγρασία. Την ημέρα του αγώνα οι θερμοκρασίες ήταν μεταξύ 6 βαθμών στην εκκίνηση και 10 όταν τερματίζαμε! Η υγρασία ήταν κάτω του 50%. Μετά τον αγώνα οι θερμοκρασίες ανέβηκαν μέχρι και 21 βαθμούς. Τα μισά ρούχα που είχαμε πάρει δεν τα ξεδιπλώσαμε καν! Η διαδρομή του αγώνα είναι ίσως η πιο γρήγορη που έχω τρέξει. Είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να έχει μεγάλες ευθείες τις οποίες διανύουμε μέχρι το τέρμα τους και μετά επιστρέφουμε από το άλλο διάζωμα. Ξεκινάει ανεπαίσθητα κατηφορικά και οι υποψίες ανηφόρας που υπάρχουν είναι μικρής διάρκειας και ακόμα και αυτές τελειώνουν κάπου στο 28ο χιλιόμετρο. Τα τελευταία 14 χιλιόμετρα είναι ότι πιο επίπεδο μπορεί να φανταστεί ένας δρομέας.

Δρομείς sub-3 που δίνουν το δικό τους
χρώμα στον μαραθώνιο

Λίγο κόντρα αέρα είχε βγάλει στα τελευταία 5 χιλιόμετρα. Θεατές από την αρχή μέχρι το τέλος και άριστη ατμόσφαιρα αγώνα. Τα μέτρα ασφαλείας εμφανή αλλά χωρίς να δημιουργούν διαδικαστικά προβλήματα. Καλό είναι πάντως να υπάρχει άνεση χρόνου στην διαδικασία προσέγγισης του χώρου της εκκίνησης.

Τα μόνα σημεία που με προβλημάτισαν ήταν δύο: Δεν υπήρχε καθόλου χώρος για ένα ζέσταμα πριν την εκκίνηση και οι τουαλέτες είχαν όλη την ώρα αναμονή τουλάχιστον 10 λεπτών.

Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι οι διοργανωτές έχουν τροποποιήσει αρκετές φορές τα προηγούμενα χρόνια την διαδρομή ως προς την χάραξή της. Μία διαπίστωση που έκανα σε σχέση με τους Ιάπωνες δρομείς, είναι ότι πέφτει πολύ "μπαντάρισμα" με ταινίες, έμπλαστρα και επιθέματα. Το 80% γύρω μου είχε κάποιο επίθεμα πάνω του!

Εγώ είχα το νου μου στο πλευρό μου από την αρχή. Αποφάσισα να μην ασχοληθώ με το χρονόμετρο και να κοιτάξω μόνο να είμαι άνετος στο τρέξιμό μου για να "φύγει" ο αγώνας χωρίς ανούσια παρατράγουδα. Είχα υπολογίσει ότι με πίεση, στην κατάσταση που ήμουν θα έτρεχα κάπου κοντά στο 2:50, που δεν με συγκινούσε για να αναλάβω το ρίσκο, ειδικά σκεπτόμενος τις ημέρες που θα ακολουθούσαν που ήθελα να δω την πόλη. Πρώτη φορά κοίταξα το χρονόμετρο στο 21χλμ που πέρασα κάπου στο 1:24, δεύτερη φορά στο 30χλμ που είδα την Ελπίδα και τον Ερμή και υπολόγισα για να δω αν είμαι εντός πλάνου για κάτω από το 3ώρο που είναι ο στόχος μου για όλους τους Majors και τέλος όταν τερμάτισα που έδειξε 2:55 και όλα καλά.

Μετά τον τερματισμό του μαραθωνίου

Τα πόδια ήταν σε κατάσταση long run αλλά η πλάτη είχε σφίξει αρκετά λόγο της προφύλαξης στις κινήσεις των πλευρών για να μην πονάω. Το πλήρωσα με τρία "τραβήγματα" σε ραχιαίους και αυχένα μέχρι το βράδυ! Στα τελευταία 5 χιλιόμετρα ένιωθα ενοχές γιατί έβλεπα γύρω μου δρομείς να παλεύουν με τους δαίμονές τους για να πετύχουν τον στόχο τους, όπως και εγώ αρκετές φορές, ενώ εγώ ήμουν "τουρίστας". Μετά τον τερματισμό υπήρχε μία πορεία περίπου ενός χιλιομέτρου για να παραλάβουμε τα πράγματά μας και να πάμε στα αποδυτήρια που θα αλλάζαμε. Βρήκα εύκολα την Ελπίδα και τον Ερμή και επιστρέψαμε ήσυχα στο σπίτι μας. Ο αγώνας στο μυαλό μου ήταν πετυχημένος. Sub-3 με διαλυμένο πλευρό και απροπόνητος και ένας ακόμα Major στην τσέπη. Χαμογελούσα και ήμουν ήρεμος.

Shibuya crossing το βράδυ που ζωντανεύει η πόλη

Τις υπόλοιπες ημέρες περπατάγαμε από 7 μέχρι 10 χιλιόμετρα κάθε μέρα όλοι μαζί και θέλαμε να "ζήσουμε" την πόλη και την καθημερινότητα των Ιαπώνων. Τα κυρίαρχα στοιχεία της κουλτούρας είναι: Τάξη, Καθήκον, Σεβασμός, Ιεραρχία. Αυτά τα στοιχεία φέρνουν ασφάλεια, καθαριότητα, ομοιομορφία, λειτουργικότητα σε κάθε πτυχή της κοινωνίας και του περιβάλλοντός τους. Ακόμα και τα δέντρα ήταν πειθαρχημένα και στην "θέση" τους. Το Tokyo είναι μία αστραφτερή πόλη, με μοντέρνα λειτουργία, άψογες συγκοινωνίες και σχετικά λίγα open spaces. Είναι πραγματικά ατελείωτη πόλη σε έκταση! Έχει ενωθεί με την Yokohama προς τα νότια, έχει επεκταθεί στην ενδοχώρα και έχει πάει σχεδόν μέχρι τη θάλασσα και στα ανατολικά. Είναι σύνηθες για τους εργαζόμενους στην πόλη να έχουν καθημερινά μία ώρα μετακίνησης με τα τρένα για να πάνε και άλλο τόσο για να επιστρέψουν από την δουλειά τους. Ο κόσμος είναι προσκολλημένος στα κινητά σε ανησυχητικό βαθμό. Νομίζω ότι ζουν μεγάλο μέρος του χρόνου τους μέσα από τα κινητά τους, κάτι που δείχνει και την κατεύθυνση του υπόλοιπου κόσμου στο μέλλον...

Νυχτερινή θέα από το Observatory του Metropolitan Government Building

Οι επιβάτες στους σταθμούς μετρό περίμεναν πάντα με σειρά
μπροστά από τα σημεία που θα ανοίξουν οι πόρτες
για να μπουν συντεταγμένα αφού πρώτα βγουν οι εξερχόμενοι

Το Tokyo έχει αρκετούς πυρήνες / συνοικίες που δημιουργούν τον μικρόκοσμό τους. Σαν μικρά χωριά μέσα στην αχανή metropolis. Συνοικίες που έχουν χαμηλά σπίτια, μικρές αυλές, στενούς δρόμους και τον μικρόκοσμό τους. Η πόλη είναι φιλική για πεζοπόρους καθώς εκτός των μεγάλων λεωφόρων, στους μικρούς δρόμους δεν υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα - ούτε παρκαρισμένα. Η ζωή αρκετά ακριβή αλλά όχι τόσο όσο περίμενα με την φήμη που την συνοδεύει ως μία από τις τρεις ακριβότερες του κόσμου.

Η γειτονιά μας στο Shinjuku

Γειτονιά στο Tokyo

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν υπερδιπλάσιο κόστος από την Αθήνα, αλλά πραγματικά καθιστούν προαιρετική την χρήση αυτοκινήτου. Είναι συνεπέστατα στα δρομολόγια και πεντακθάρα. Δεν ακούγεται κουβέντα μέσα σε αυτά... Όλοι κοιτάνε τα κινητά τους. Δεν υπάρχουν περιγραφές στα Αγγλικά σε τρόφιμα στα super markets, ενώ οι τιμές είναι περί το 30% ακριβότερα από την Ελλάδα για ένα μέσο "καλάθι". Υπάρχουν αρκετά νωπά τρόφιμα, αλλά κυρίως στα Super markets σε τιμές πολλές φορές και τριπλάσιες από την Ελλάδα. Βρήκαμε πάντως και "Greek Yoghurt" στο ράφι. Το Google Translate μας φάνηκε πολύ χρήσιμο, αλλά και οι Ιάπωνες πασχίζουν να εξυπηρετήσουν σε κάθε αίτημά μας, αν και τα Αγγλικά τους είναι οριακά αν όχι ανεπαρκή. Υπάρχει μία αίσθηση τάξης, ασφάλειας, λειτουργικότητας και κανόνων παντού γύρω μας. Τα garage στα σπίτια είναι με τις πόρτες μόνιμα ανοιχτές και όλο το περιεχόμενό τους ανασφάλιστο σε κοινή θέα χωρίς κανένα πρόβλημα. Τα σπίτια όλα περιποιημένα και καθαρά, όπως και κάθε δημόσιος χώρος. Στο δρόμο μας είδαμε ένα βράδυ εργάτες να φτιάχνουν κάτι γύρω από έναν υπόνομο και η μέθοδος εργασίας ήταν κάτι εξωπραγματικό: Εργαζόντουσαν μόνο τον χρόνο που ήταν κόκκινο το φανάρι για την κυκλοφορία και μόλις άναβε πράσινο τα είχαν μαζέψει και είχαν πάει στην άκρη! Το πρωί είχαν τελειώσει χωρίς να έχουν ενοχλήσει την κυκλοφορία!

Asimo by Honda στο Miraikan

Μία εκ των επισκέψεών μας ήταν στο χώρο τεχνολογίας Miraikan που μας άφησε άριστες εντυπώσεις με την υδρόγειο, το robot Asimo, τα παιχνίδια γνωριμίας με την φύση για παιδιά και τα μηνύματα οικολογίας που περνάει συνέχεια και την ανάγκη "παντρέματος" της τεχνολογίας με την καθημερινότητα. Ο μικρός Ερμής νομίζω ότι αν θυμάται κάτι μετά από κάποια χρόνια θα είναι ο "φίλος του ο Asimo". Έχω και video με ολόκληρη την δεκάλεπτη παράστασή του στο Miraikan και με σαφή μηνύματα προστασίας της φύσης, αλλά και συμφιλίωσης με την ιδέα συνύπαρξης ανθρώπων και robots στο μέλλον!

Miraikan: Η υδρόγειος με ζωντανή προβολή όλων των καιρικών φαινομένων με εικόνες από δορυφόρους

Επισκεφθήκαμε και την πόλη Kamakura, που είναι ένα κοσμικό παραλιακό θέρετρο νότια του Tokyo περίπου μιάμιση ώρα με το τρένο. Δεν άλλαξε κάτι ως προς τις εντυπώσεις μας. Εδώ υπήρχε μία όμορφη πεντακάθαρη παραλία, με χαμηλά σπίτια, διάσπαρτους βουδιστικούς και "ζεν" ναούς. Μεταξύ αυτών και ο πελώριος μπρούντζινος Βούδας. Γενικά οι ναοί είναι χώροι ησυχίας και ηρεμίας, αλλά η θρησκεία δεν δείχνει να έχει τον ρόλο και την σημαντικότητα που έχει στην Ελλάδα. Και σίγουρα δεν έχουν τον πλούτο της Ελληνικής εκκλησίας...

Σταθμός τρένου στην Kamakura

Ο μπρούτζινος Βούδας στην Kamakura

Surfers στην Kamakura

Ο Ερμής απολαμβάνει την παραλία

Οι κάτοικοι του Tokyo περνάνε αρκετές ώρες το βράδυ σε περιήγηση σε εμπορικές περιοχές και καταστήματα. Συνήθως εργάζονται σχεδόν 12ώρο, οπότε ο ελεύθερος χρόνος πάει προς τις νυχτερινές ώρες. Η Shibuya, το Harajuku, η Ginza, η Akihabara, με τα καταστήματά τους, τις φωτεινές neon πινακίδες τους και τις πολυσύχναστες διαβάσεις τους είναι μερικά από αυτά τα σημεία. Ο μικρός Ερμής ήταν αξιοθέατο καθώς ξανθό πιτσιρίκι με συνεχώς χαμογελαστή έκφραση, προκαλούσε εντύπωση σαν εντελώς εξωτική εικόνα για τους Ιάπωνες και κυρίως τον θηλυκό πληθυσμό της πόλης. Η τεχνοτροπία του manga είναι διάχυτη παντού, από τις βιτρίνες μέχρι ετικέτες. Τα vending machines - αυτόματοι πωλητές - είναι όπου και αν κοιτάξεις και εξυπηρετούν κάθε ανάγκη υδρο-τροφοδοσίας on the go. Το ψωμί δεν είναι τόσο διαδεδομένο και γενικά δεν είναι και πετυχημένο όπου το αναζητήσαμε. Η μετακίνηση με ποδήλατα αν και όχι τόσο διαδεδομένη όσο θα περίμενα, υπάρχει και μάλιστα με λίγο "επιθετική" οδήγηση για τα επίπεδα "τάξης" που υπάρχουν στην κοινωνία τους. Πάνε πάνω σε πεζοδρόμια και όπου να 'ναι...

Η πόλη ζωντανεύει το βράδυ όταν τελειώνουν οι δουλειές στα γραφεία - Shibuya

Robot restaurant, neon lights
και αυτοματισμοί

Οι εργασίες σε δημόσιους χώρους γίνονται βράδυ
αρκετές φορές για να μην δημιουργούν πρόβλημα στην ροή της πόλης!

Harajuku shopping by night

Tokyo Skytree

Γενικά το χρήμα έχει σημαντική θέση στο μυαλό των Ιαπώνων και δεν παίζεις ποτέ με την αξία του σε συναλλαγές. Όχι παζάρια, ούτε και φιλοδωρήματα. Κάθε τι έχει το κόστος του και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Το καταναλωτικό δίκαιο γέρνει περισσότερο προς τα συμφέροντα των εταιριών και των καταστημάτων και λιγότερο προς τους καταναλωτές σε σχέση με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Οι ξένοι - μη Ιάπωνες είναι ελάχιστοι. Είναι η πιο εθνικά ομοιογενής metropolis που έχω επισκεφθεί και από όσο είδα η ανεργία είναι σχεδόν μηδενική. Οι γηραιότεροι είναι πιο ήρεμοι και δείχνουν πιο κατασταλαγμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Ίσως βλέπουν πιο καθαρά και πέρα από κανόνες την αξία των καταστάσεων και των συνθηκών. Είναι μία κοινωνία που κοιτάζει έντονα προς τα "έξω", αλλά πάντα μέσα από μία μοναδική δική της οπτική γωνία που στην ουσία είναι εσωστρεφής. Υπάρχει, από όσο διάβασα, σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας και γήρανσης του πληθυσμού. Αυτό έχει οδηγήσει σε μία σαφέστατη κατεύθυνση υιοθέτησης της τεχνολογίας σαν "συνεργάτη" για να βοηθάει στην παραγωγικότητα του ανθρώπινου δυναμικού. Δεν είμαι σίγουρος για την επιτυχία αυτής της μεθόδου ως προς την ποιότητα ζωής. Οι Ιάπωνες εργάζονται πολλές ώρες και η εργασία αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα και καθήκον. Η εντύπωσή μου είναι ότι πρόκειται για μία ανδροκρατούμενη κοινωνία με έντονα χαρακτηριστικά οργάνωσης φεουδαρχικού τύπου. Δεν είχαμε την δυνατότητα να δούμε και το φυσικό περιβάλλον εκτός Tokyo, αλλά όπου έπεσε το μάτι μας είχαμε την αίσθηση ότι υπάρχει παρέμβαση και "τακτοποίηση" του φυσικού περιβάλλοντος.

Μοντέρνα αρχιτεκτονική στην Odaiba

Η παρουσία του μικρού Ερμή, λίγο πριν γίνει τριών ετών, δεν μας εμπόδισε να γνωρίσουμε την πόλη και το κλίμα της. Περπάταγε αρκετά χιλιόμετρα καθημερινά μαζί μας, αλλά όταν κουραζόταν υπήρχε ο μάρσιπος για να τον "κουβαλάει" η Ελπίδα κυρίως και κάποιες φορές εγώ. Σε μία από τις επισκέψεις μας σε ένα αξιοθέατο της πόλης συνέβει μία σύμπτωση από αυτές που σε αφήνουν άφωνο. Συνάντησα ένα Άγγλο φίλο που είχα να δω 7 χρόνια, ο οποίος ήταν στην Ιαπωνία για τον μήνα του μέλιτος! Πραγματικά οι πιθανότητες είναι αστρονομικά μικρές να συμβεί κάτι τέτοιο!

Η λύση για την διαμονή μας ήταν το AirBnB καθώς οι τιμές των καταλυμάτων ήταν αρκετά πιο προσιτές μέσα από αυτή την πλατφόρμα σε σχέση με τα κλασικά ξενοδοχεία. Επίσης είχαμε το πλεονέκτημα του να μένουμε σε ένα κανονικό διαμέρισμα με δική μας κουζίνα.

Καθορισμένη διαδρομή τρεξίματος με
χιλιομετρικές αποστάσεις και χωρίς αυτοκίνητα
στις προβλήτες

Χρησιμοποιούσαμε καθημερινά τα κοντινά

Οι προβλήτες της Odaiba
με τα μοντέρνα μνημεία

καταστήματα για τον ανεφοδιασμό μας (Maruman store) και με την βοήθεια του pocket wifi, που παρέχει το διαμέρισμα, είχαμε συνέχεια interner πρόσβαση που είναι πολύ χρήσιμο για χάρτες και επικοινωνία. Η τοποθεσία του διαμερίσματος ήταν ακριβώς δίπλα και βόρεια από το βασιλικό πάρκο Yoyogi και στην περιοχή Shinjuku. Η περιοχή αυτή έχει τρία μεγάλα πάρκα (Yoyogi, Shinjuku Gyoen και Meiji Jingu) και θα είναι περιοχή αθλητικών υποδομών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 που θα γίνουν στην πόλη.
Το φαγητό στο Tokyo έχει καθαρά τοπικό ύφος, αφού οι επιρροές από τον υπόλοιπο κόσμο είναι περιορισμένες. Το street food έχει να κάνει με κάποια σουβλάκια καβουριού, που προσωπικά τα βρήκα πολύ νόστιμα, ή και κάποια κρεατικά που μου φάνηκαν αρκετά λιπαρά. Υπάρχουν όμως και επιλογές για sushi in a box που προσφέρεται σε μικρά μαγαζιά ή και αυτόματους πωλητές! Τα εστιατόρια είναι ως επί το πλείστον πολύ μικρά και θα έλεγα με "συστημένη πελατεία" λόγο μεγέθους. Το μαγείρεμα μάλλον δεν είναι πολύ διαδεδομένο - τουλάχιστον στα νοικοκυριά του κεντρικού Tokyo που μέναμε - και οι περισσότεροι εργαζόμενοι τρώνε το βραδινό γεύμα τους κατά τις 8 στο "στέκι" τους, μεταξύ γνωστών.

Το κλίμα της πόλης μοιάζει αρκετά με το Ελληνικό. Η έκπληξή μου ήταν με την ξηρότητα της ατμόσφαιρας δεδομένου ότι πρόκειται για ένα νησί στην μία πλευρά του Ειρηνικού Ωκεανού! Οι καιρικές συνθήκες στον μαραθώνιο ήταν πραγματικά ιδανικές και κοιτάζοντας τα στατιστικά είδα ότι είναι κανόνας για τον αγώνα. Από όσες ημέρες μείναμε, έβρεξε μόνο την τελευταία ημέρα το απόγευμα!

Παγόδα δίπλα στην λίμνη του πάρκου Ueno

Νιώσαμε απόλυτη ασφάλεια στην πόλη. Η καθαριότητα και η τάξη νομίζω είναι επίσης στον απόλυτο βαθμό. Νομίζω ότι είδαμε τα περισσότερα Lamborghini και Porsche που έχουμε δει ποτέ! Αλλά τα αυτοκίνητα γενικά ήταν αυστηρά Ιαπωνικής προέλευσης. Ελάχιστα εισαγόμενα και αυτά μόνο από μάρκες πολυτελείας. Η χώρα δείχνει μεγάλο οικονομικό πλούτο με κατ' ουσία μηδενική ανεργία και υψηλούς μισθούς που όμως συνδέονται με πολύωρη εργασία. Πίστευα ότι στις επισκέψεις μου στην Singapore είχα δει την εικόνα της οργανωμένης κοινωνίας, αλλά το Tokyo ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Προσωπικά κρίνω ότι είναι λίγο υπερβολικό όλο αυτό καθώς δημιουργεί ομοιομορφία και πειθαρχία σε σημείο περιορισμού της φαντασίας και των "ανατροπών". Η χώρα έχει ένα υψηλό αριθμό αυτοκτονιών και το κλίμα έδινε μία εντύπωση "εσωστρέφειας". Οι Ιάπωνες περνάνε πολύ περισσότερες ώρες από όσες είναι του γούστου μου, στα κινητά τους και λιγότερες επικοινωνώντας με το περιβάλλον τους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει χώρος για αποτυχίες και λάθη και αυτό μειώνει τα περιθώρια δοκιμών και ρίσκου.