Polyenios

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018

Ursa Ultra Trail 100km - 2018

Ο αγώνας αυτός είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον μου πριν δύο χρόνια όταν άκουσα να πρωτοαναφέρεται σαν ιδέα. Όταν ανακοινώθηκε για τον Σεπτέμβριο ήταν σίγουρο ότι θα βρισκόμουν στην γραμμή εκκίνησης. Λόγο των ισορροπιών στην καθημερινότητά μου, η ημερομηνία του αγώνα (αρχές Σεπτεμβρίου) με εξυπηρετούσε καθώς θα είχα χρόνο για προετοιμασία.

Ακολουθεί αρκετά αναλυτική καταγραφή όλης της περιόδου προετοιμασίας και του αγώνα για λόγους αρχείου αλλά και σαν οδηγός για όσους ενδιαφερθούν στον μέλλον.

Η προετοιμασία

Η πορεία μέχρι τον αγώνα είχε κάποια δεδομένα:

Αποχή 1μιση έτους από αγώνες βουνού
Αντίστοιχη αποχή και από μεγάλης διάρκειας αγώνες
Έναν περίεργο χειμώνα που δεν με άφησε να κάνω σωστή προετοιμασία για τον μαραθώνιο του Τόκιο (Project Tokyo Marathon 2018),

Σχεδίασα την προετοιμασία μου μέχρι την εκκίνηση του αγώνα με προσοχή και υπομονή. Τα κριτήρια μου ήταν:

Προσαρμογή ξανά στο βουνίσιο τερέν και ειδικά στην τεχνική και τις ανάγκες της κατηφόρας. Με τις ανηφόρες δεν είχα θέμα και λόγω υποδομής από την προπόνηση του μαραθωνίου αλλά και λόγω διαχρονικής σταθερότητας στο σωματικό μου βάρος που παίζει ρόλο.
Βελτίωση της αερόβιας ικανότητάς μου καθώς ο αγώνας αυτός ήταν μία υπόθεση πολλών ωρών και όχι κάτι που θα τελείωνε σε 3-4-5 ώρες, ενώ έχει μικρές απαιτήσεις για προσπάθεια στην περιοχή του αναερόβιου.
Δημιουργία συνθηκών και υποδομής έτσι ώστε το σώμα μου να μην έχει τραυματισμούς και "φορτίο" που θα δημιουργούσε δυσφορία πέραν αυτής που λογικά φέρνει η προπόνηση. Ήθελα υγεία στα πόδια μου και το υπόλοιπο σώμα έτσι ώστε να μην νιώσω άσχημα στην διαδικασία αλλά και να έχω μία καλή κληρονομιά για μετά τον αγώνα. Η προετοιμασία είναι ένα τμήμα της ζωής μου και δεν θέλω να βαραίνει πέραν ενός σημείου τα υπόλοιπα.
Όλη αυτή η εμπειρία να έχει προστιθέμενη αξία για την δρομική μου ικανότητα και μετά τον αγώνα.
Πνευματική ετοιμότητα και δύναμη για να μπορώ να κοιτάξω στα μάτια ακόμα και τις "σκοτεινές" στιγμές που μπορεί να προκύψουν μέσα σε τέτοιους αγώνες.

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ζητούμενα ήταν:

Υπομονετικός σχεδιασμός με ικανό χρόνο προετοιμασίας.
Ένας συνδυασμός "προπόνησης βάσης", με συνεπή και τακτική ενδυνάμωση και μυική προσαρμογή. Στην ενδυνάμωση και conditioning έδωσα έμφαση στα σημεία του σώματός μου που βγάζουν ενοχλήσεις βάση των βιωμάτων που είχα από το παρελθόν.
Αρκετές βουνίσιες αναβάσεις / καταβάσεις στις προπονήσεις μου για να ετοιμάσω τα πόδια μου. Ήθελα κάθε βδομάδα να κινούμαι σε αθροιστική ανάβαση άνω των 3μιση χιλιάδων μέτρων.
Βελτιστοποίηση του σωματικού βάρους.
Καλή ψυχολογία τόσο στις προπονήσεις μου όσο και στο φορμάρισμα για τον αγώνα γιατί το χαμόγελο σε πάει πάντα πιο μακριά!

Η προετοιμασία ξεκίνησε προοδευτικά από το τέλος Απριλίου. Ήταν δύο μήνες μετά τον μαραθώνιο στο Τόκιο που ενώ δεν είχε πάει καλά, η ξεκούραση που ακολούθησε είχε τηρηθεί κατά γράμμα! Οι υποχρεώσεις σε δουλειά και σπίτι έτσι και αλλιώς βοηθάνε ώστε η αποχή να εφαρμόζεται πιο εύκολα! Αυτή τη περίοδο είχα επανέλθει υγιής σε αρθρώσεις, μυϊκό σύστημα αλλά και αναζωογονημένη όρεξη για προπόνηση. Αυτή την υγιή κατάσταση είχα πρώτη προτεραιότητα να συντηρήσω στον δρόμο για το Μέτσοβο.

Ξεκίνησα έναν κύκλο αυστηρά αερόβιων, ήπιων σε ένταση, προπονήσεων με σταδιακή αύξηση των ωρών και των υψομετρικών. Σε 3 εβδομάδες - μέσα Μαΐου - είχα βελτιώσει την αντοχή μου αλλά οι κατηφόρες ακόμα χρέωναν τα πόδια μου. Τότε άρχισα και ένα πρόγραμμα ενδυνάμωσης με ορίζοντα 8 εβδομάδων. Ο Ιούνιος κύλησε με πολύ πάνω κάτω στον Υμηττό, 2 προπονήσεις ενδυνάμωσης με αρκετά κιλά ανά εβδομάδα, και ενδιάμεσα ενεργή αποκατάσταση με το ποδήλατό μου. Ο Υμηττός προσέφερε κάθε μέρα και μια καινούρια διαδρομή για να μην πλήττω, ενώ η παρέα με φίλους έδινε άλλη διάσταση στον χρόνο που περνάγαμε στα μονοπάτια. Ένας απροσδόκητος αρωγός ήταν η σχετική δροσιά του φετινού καλοκαιριού. Στα πολύ πρωινά τρεξίματα που έκανα δεν είχα πάνω από 26 βαθμούς σχεδόν ποτέ.

Στο τέλος αυτού του κύκλου προπόνησης "βάσης", αρχές Ιουλίου, σχεδίασα και ένα 4ήμερο στο Μέτσοβο με την οικογένειά μου. Συνδυάστηκε με εργασία επί των μονοπατιών του αγώνα, καλή παρέα με τον Νίκο Καλοφύρη και την οικογένειά του, όπως και τους Γιάννη Παναγιό και Αχιλλέα Χριστάνα που συνέβαλλαν στις εργασίες μαζί με αρκετούς άλλους γνώριμους από το Μέτσοβο. Έτσι είχα την ευκαιρία να συμβάλλω στις εργασίες, να γνωρίσω την διαδρομή βήμα βήμα σε τμήματα άγνωστα για εμένα και να φορτίσω την διάθεση εν όψη της τελικής ευθείας της προετοιμασίας.

Ομάδα εργασίας κατά την διάνοιξη του μονοπατιού που κατηφορίζει από την Φλέγγα κάπου στο 23ο χλμ του αγώνα

Στα πλαίσια της ανησυχίας που έχω σε ότι αφορά την τεχνική μου όταν τρέχω, αλλά και την βέλτιστη αξιοποίηση της ενέργειάς μου, έψαχνα αρκετούς μήνες την ανατομία των πελμάτων μου. Μετά από συνάντηση / συζήτηση με ορθοπεδικό και πελματογράφημα που ακολούθησε σε πολύ καλή ειδική κλινική, είχα εφοδιαστεί με πάτους για τα παπούτσια μου. Μετά από έναν μήνα χρήσης είχα δει διαφορά στα πολύωρα τρεξίματα καθώς το πόδι μου ήταν εμφανώς λιγότερο καταπονημένο. Σημειώνω ότι αυτό ήταν μία προληπτική δράση καθώς δεν είχα κάποιον τραυματισμό.

Τα long runs ήταν της τάξης των 4 ωρών και γινόντουσαν μία φορά ανά εβδομάδα μέχρι μέσα Ιουλίου. Με την επιστροφή μου από Μέτσοβο το πρόγραμμα εξειδικεύτηκε πλέον για τον αγώνα. Οι ρυθμοί έγιναν σταδιακά λίγο πιο έντονοι στις προπονήσεις, με αυξανόμενο χρόνο παραμονής στην περιοχή του αναερόβιου κατωφλιού. Επίσης το πρόγραμμα ενδυνάμωσης άλλαξε προς την μορφή της αντοχής με λιγότερα κιλά και περισσότερες επαναλήψεις. Τέλος εισήγαγα, αφού είχα δημιουργήσει επαρκές μυικό υπόβαθρο, πλειομετρικές ασκήσεις που θα έδιναν φρεσκάδα στα πόδια στις κατηφόρες και αντοχή στις πολύωρες συσπάσεις που έχει ο αγώνας.

Αρχές Αυγούστου συμμετείχα στον αγώνα Kaliakouda Trail στην περιοχή του Καρπενησίου. Έχω γράψει και σχετική αγωνιστική παρουσίαση στο blog (https://polyenios.blogspot.com/2018/08/trail-25km.html). Ο αγώνας αυτός δεν ήταν το Long run που κάποιοι θα υπολόγιζαν 3-4 βδομάδες πριν τον στόχο τους. Αλλά το υψομετρικό προφίλ ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να δοκιμάσω τα πόδια μου σε σκληρή καταπόνηση με ανηφόρες / κατηφόρες. Αποδείχθηκε άριστη επιλογή! Με αυτον τον αγώνα στην ουσία ολοκλήρωσα το πλάνο "χτισίματος" για το Ursa Ultra Trail, που διήρκησε 4 εβδομάδες. Τις επόμενες 3 εβδομάδες μέχρι τον αγώνα κατέβασα διάρκεια προπονήσεων αλλά κράτησα τις υψηλές εντάσεις και τις πλειομετρικές ασκήσεις. Επίσης επανέφερα τις ποδηλατικές προπονήσεις που είχα σταματήσει από αρχές Ιουλίου. Αυτή είναι η περίοδος "φορμαρίσματος" έτσι ώστε στην εκκίνηση του αγώνα να είμαι "φορτισμένος αλλά όχι φορτωμένος"!

Ο αγώνας

Φτάσαμε οικογενειακώς στο Μέτσοβο την Τετάρτη πριν τον αγώνα. Την Πέμπτη έτρεξα ένα κομμάτι 13 χιλιομέτρων της διαδρομής που δεν ήξερα. Είχα πλέον σαφή εικόνα του 60% της διαδρομής. Με βάση αυτό είχα φτιάξει και ένα πλάνο που μοιράστηκα με τον Νίκο Καλοφύρη και φίλους δρομείς που προπονούμαστε παρέα. Η ατμόσφαιρα στο Μέτσοβο ήταν φιλική και ήρεμη ως συνήθως. Η διοργάνωση είχε ολοκληρώσει τις προετοιμασίες και όλα ήταν σε σειρά!

Μικρές βοήθειες για να στήσουμε τον χώρο της γραμματείας και το σκηνικό της πλατείας ήταν οι όμορφες στιγμές που μας έκαναν να νιώθουμε μέρος της διαδικασίας.

Ο καιρός, παράγοντας εξαιρετικής σημασίας σε τέτοιους αγώνες, ήταν άριστος και η πρόγνωση ήταν ότι θα συνεχιζόταν έτσι. Η διαδρομή του αγώνα έχει εντελώς διαφορετική εικόνα αν υπάρχει υψηλή υγρασία και βροχή. Φέτος ο καιρός ήταν σύμμαχος!

Το "οικογενειακό" πλήθος των αθλητών, 149 δρομείς, και οι συνοδοί τους γνώρισαν την φιλοξενεία των διοργανωτών και του "Κατώγι Αβέρωφ".

Παραμονή του αγώνα έγινε το παραδοσιακό τραπέζωμα με ζυμαρικά για να γεμίσουν οι μπαταρίες και τα στομάχια. Προσωπικά δεν είμαι οπαδός της μεγάλης ποσότητας φαγητού την προηγούμενη του αγώνα. Όλα πάντως ήταν τέλεια και οι γεύσεις ελκυστικότατες.

Οι κουβέντες με τους φίλους για τον αγώνα ενδιαφέρουσες και ατελείωτες. η πρόβλεψή μου, αποδείχθηκε πολύ μετριοπαθής, ήταν για χρόνο νικητή κοντά στις 13 ώρες και προσωπικά πήγαινα για 15μιση ώρες.

Το υψομετρικό προφίλ της διαδρομής με 4-5 αναβάσεις μοιρασμένες σε όλο το μήκος της

Μια ιδιαιτερότητα που αφορούσε μόνο εμένα ήταν ότι την επομένη του αγώνα στις 7μιση το πρωί θα έπρεπε να βρίσκομαι στα μέρη του Ολύμπου καθώς είχα την επαγγελματική υποχρέωση για χρονομέτρηση του Ορειβατικού Μαραθωνίου Ολύμπου. Αυτό σήμαινε ότι είχα συγκεκριμένο ορίζοντα τερματισμού για να μπορέσω να ξυπνήσω 3μιση το ξημέρωμα να ξεκινήσω το 2ώρο ταξίδι για το Λιτόχωρο με την 12ώρη χρονομέτρηση...!

Κοιμήθηκα νωρίς έτσι ώστε να συμπληρώσω ένα 6ώρο πριν τον αγώνα που έχει εκκίνηση στις 5πμ. Ξύπνημα λίγο πριν τις 4 το ξημέρωμα, ασκήσεις για να προετοιμάσω τα πόδια μου, όπως πάντα πριν από οποιοδήποτε τρέξιμο. Μία ωραία κρύα κρέμα για πρωινό και μία δόση αμινοξέων BCAA για διευκόλυνση της μυικής αποκατάστασης. Ένιωθα μια χαρά. Το βάρος μου ήταν στα χαμηλότερα επίπεδα, η διάθεση στα ύψη, ο καιρός τέλειος, το περιβάλλον γνώριμο.

Τροφοδοσία και εξοπλισμός
Η επιλογή μου, μετά από δοκιμές μηνών ήταν για χρήση τσάντας μέσης για τον υποχρεωτικό εξοπλισμό και όχι σακίδιο πλάτης. Βασίστηκε στον άριστο καιρό, στην χωρητικότητα που μου εξασφάλισε το Inov-8 RacePro belt (έχει αντικατασταθεί από το All Terrain πλέον) και βέβαια το γεγονός ότι χώρεσε άνετα τον υποχρεωτικό εξοπλισμό.

Το μπουκάλι 600ml στο χέρι με θήκη καθώς το τερέν δεν είχε μεγάλα τεχνικά κομμάτια.

Η τροφοδοσία μου βασίστηκε, όπως συνηθίζω, σε αρκετές βελγικές καραμελωμένες βάφλες (120 θερμίδες έκαστη!), μερικά snack bars, μαύρη σοκολάτα (ευτυχώς η θερμοκρασία δεν τις έλιωσε), καραμέλες και καμία 10αριά gels. 280 θερμίδες ανά ώρα για όλο τον αγώνα συν ότι έτρωγα στους σταθμούς.

Στο πρώτο drop bag που θα έβρισκα στην Βωβούσα έβαλα ένα 2ο ζευγάρι παπούτσια για να αλλάξω. Κατά τα άλλα και τα δύο drop bags είχαν μόνο τροφοδοσία για τον αγώνα. Είχα το πλεονέκτημα ότι θα συναντούσα την οικογένεια στους δύο κύριους σταθμούς οπότε είχα δώσει οδηγία να έχουν και την αγαπημένη μου κρέμα! Με το MeOnMap στο κινητό (με powerbank) ήξεραν συνέχεια που ήμουν, πολύ χρήσιμο όπως αποδείχθηκε καθώς άλλαξαν οι ώρες των ραντεβού!

Η εκκίνηση δόθηκε εν ηρεμία στην ώρα της. Ο αγώνας ξεκίνησε με ήπια ανηφόρα σχεδόν σε όλο το μήκος μέχρι την ανάβαση στην Φλέγγα (υψόμετρο 2.100μ). Στο οροπέδιο πάνω από το Μέτσοβο υπήρχε μία χαλαρή ομίχλη. Το ξημέρωμα με βρήκε λίγο πριν το καταφύγιο Μαυροβουνίου, οπότε και ο φακός μπήκε στο τσαντάκι για το υπόλοιπο του αγώνα. Δύο μικρά διαστήματα μικρής ανηφόρας λίγο πριν το καταφύγιο και στην Φλέγγα απλά για να μην ξεχνάμε ότι είναι ... βουνό! Σε αυτό το τμήμα ήμουν κάπου στην 12ή με 14ή θέση καθώς μπροστά είχαν φύγει με πολύ γρήγορο ρυθμό αρκετοί δρομείς.

Οροπέδιο Μαυροβουνίου καθ' οδόν για Φλέγγα

Χρόνοι:

1ω46λ στο καταφύγιο Μαυροβουνίου 13η θέση,
2ω32λ στη Φλέγγα 10η θέση

Κατηφορίζοντας προς το Αρκουδόρεμα
στο τμήμα του μονοπατιού που δεν είναι και τόσο τεχνικό

Τα πρώτα 1000μ κατηφόρα μετά την Φλέγγα είναι τεχνικά και πήγα μετρημένα ενώ είδα τον Κώστα Τσαντό να με προσπερνάει χορεύοντας με τα πόδια στον ώμο! Με την ολοκλήρωση της κατάβασης και την είσοδο στο Αρκουδόρεμα, τον έφτασα ξανά καθώς αυτό το κομμάτι είναι αρκετά δρομικό με διακοπές από μικρής διάρκειας "τοίχους" ή διασχίσεις του ποταμιού. Ότι πρέπει για να παίρνουν ανάσες τα πόδια. Ακολούθησε ένα διάστημα ασφάλτου μέχρι την γραφική Βωβούσα.

Χρόνος άφιξης στον σταθμό: 4ω30λ και θέση 9η αν και κατά την στάση μου εκεί με προσπέρασε η Cekoska.

Έμεινα στον σταθμό για 8-9 λεπτά καθώς άλλαξα παπούτσια. Έφαγα κύρια αλμυρές τροφές και 2 ποτήρια Cola. Επίσης άδειασα και την πολυαναμενόμενη κρέμα που είχε φέρει η Ελπίδα.

Στο περίφημο τοξοτό γεφύρι με περίμενε η οικογένεια

Η ανάβαση προς το Αυγό (2.130μ υψόμετρο) αποδείχθηκε πολύ πιο άνετη από ότι υπολόγιζα. Κάτι η καλή διαχείριση μέχρι εκεί, κάτι ο ευνοϊκός καιρός και η Cekoska που την έφτασα και κάναμε "αλλαγές" για να τραβάει ο ένας τον άλλο, ούτε το κατάλαβα πως πέρασε η ανάβαση! Λίγο πριν την κορυφή περάσαμε τον Αχιλλέα Χριστάνα και τον Βασίλη Μίχο που είχαν "σκοτεινές σκέψεις".

Χρόνος στην κορυφή: 6ω14λ και θέση 7η. Έχω κάνει την 4η πιο γρήγορη ανάβαση από Βωβούσα μέχρι Αυγό από τους συμμετέχοντες.

Η κατάβαση από το Αυγό περιλαμβάνει 3χλμ με κατά διαστήματα τεχνικό τερέν μορφής rolling stones! Ακολουθεί παρατεταμένος χωματόδρομος μέχρι τον σταθμό του πυρήνα της Βάλια Κάλντα. Αυτό το κομμάτι το έτρεξε σε 4'45"/χλμ άνετα. Έφτασα στον σταθμό μαζί με την Cekoska χωρίς αλλαγές στην κατάταξη. Στάση 1-2 λεπτά για αλμυρά και Cola.

Χρόνος στην Βάλια Κάλντα: 7ω9λ. Με την 7η καλύτερη επίδοση σε αυτό το τμήμα. Δηλαδή οι υπόλοιποι πήγαιναν "τάπα"!

Συνεχίζει ανηφορικός χωματόδρομος μέχρι τον αυχένα της Σαλατούρας Μηλιάς. Χρόνος: 7ω48λ Θέση 7η. Σε αυτό το τμήμα έχω κάνει τον 8ο καλύτερο χρόνο. Μπροστά συνέχιζαν σε πολύ γρήγορο ρυθμό! Η στάση ήταν μικρότερη του λεπτού σε αυτό το CP.

Στον κατηφορικό χωματόδρομο μέχρι την Μηλιά δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα και έτσι έφτασα στον σταθμό της Μηλιάς στην 7η θέση. Χρόνος: 8ω37λ. Έπεσα στην 8η θέση καθώς η Cekoska δεν έμεινε παρά ελάχιστα στον σταθμό και έφυγε. Εγώ βέβαια είχα την οικογένεια, την κρέμα μου και μία καλή δόση αλμυρά και Cola. Επίσης πήρα και την δεύτερη δόση αμονιξέων BCAA για να έχω υγιή πόδια μετά τον τερματισμό καθώς η δουλειά της επομένης δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Μετά από 7-8 λεπτά έφυγα και εγώ. Με βάση την ανάλυση που είχα κάνει, από εδώ και πέρα ξεκίναγε ο αγώνας! Οι αναβάσεις από εδώ και πέρα δεν συγχωρούν, ενώ τα δρομικά κομμάτια μπορούν να δώσουν κέρδος αν υπάρχει ενέργεια στα πόδια.

Η ανάβαση μετά τον σταθμό έχει προοδευτικά αυξανόμενη κλήση με το τελευταίο χιλιόμετρο να είναι στο 30+%. Αλλά όλο υπό σκιά σε μαλακό τερέν με φύλα. Ακολουθεί κατάβαση με πολύ όμορφο μονοπάτι μέχρι λίγο κάτω από το αυχένα της Κατάρας, στον οποίο φτάνουμε με μία δρομική ανηφόρα μήκους περίπου 1ος χιλιομέτρου. Στην αρχή της κατηφόρας άφησα πίσω την Cekoska και στον σταθμό έφτασα τον Γιάννη Κουρκουρίκη.

Χρόνος στον αυχένα της Κατάρας: 10ω29λ. Ανέβηκα μία θέση (6ος) φτάνοντας τον Γιάννη. Στο τμήμα Μηλιά/Κατάρα έχω κάνει 1ω52λ που είναι ο 3ος πιο γρήγορος χρόνος μεταξύ των συμμετεχόντων. Η διαχείριση του αγώνα βγήκε άριστα.

Στην κατηφόρα μέχρι την Εγνατία, έκανα μία μικρή συντήρηση δυνάμεων και μαζί με τον Γιάννη είχαμε πιάσει κουβέντα. Η τελευταία καλή ανηφόρα του αγώνα είναι η γνωστή ανάβαση στο Χιονοδρομικό Ανηλίου. Ο Γιάννης έμεινε λίγο πιο πίσω, ενώ η αναγεννημένη Cekoska με έφτασε ακριβώς με την άφιξή μου στο σαλέ. Πιστεύω ότι έπαιξαν ρόλο τα μπατόν που χρησιμοποίησε σε αυτή τη ζόρικη ανηφόρα. Ενώ φύγαμε μαζί από το σαλέ, δεν μπόρεσα να ακολουθήσω τον ρυθμό της στην ανηφόρα που απέμεινε και δεν την ξαναείδα!

Χρόνος στο σαλέ: 11ω43λ, θέση 6η. Σε αυτό το τμήμα έχω κάνει τον 5ο καλύτερο χρόνο.

Στην κατηφόρα που ακολούθησε, η οποία είναι αρκετά τεχνική στα πρώτα 1.500μ, πήγα με ρυθμό αλλά χωρίς ρίσκο. Δεν υπήρχε κανείς μπροστά μου όπως δεν υπήρχε και πίσω μου. Το μυαλό μου σκεφτόταν την εργασία της επομένης, πως όλα είχαν πάει καλύτερα από ότι περίμενα και οποιοδήποτε ρίσκο δεν θα απέδιδε κάτι άξιο λόγου. Μία αναποδιά όμως θα έφερνε τα πάνω κάτω δεδομένων των υποχρεώσεων. Οπότε πήγε σε ρυθμό "σιγουράκι". Πάντως η τραβέρσα που βγάζει στον αυχένα του Φατζέτο πάνω από το Ανήλιο μου φάνηκε αισθητά μακρύτερη από ότι την θυμόμουν!!!

Ήσυχα και ωραία κατέβηκα Ανήλιο και ανέβηκε Μέτσοβο. Σφυρίχτρες και καμπάνες συνέπεσαν με τον τερματισμό μου και η καρδιά όπως και το μυαλό ήταν γεμάτα με χαρά και ομορφιά.

Το τρίο των 47χρονων στον τερματισμό με το μικρόφωνο να έχει πάρει φωτιά!

Το χρονόμετρο έδειξε 13ω54λ, περίπου 2ω λιγότερο από όσο είχα σχεδιάσει και 7η θέση. Η απόκλιση οφείλεται σε τρεις παράγοντες:

Ο αγώνας έχει υψομετρικό περί τα 5.100μ, δηλαδή 700μ λιγότερο από ότι υπολόγιζα
Τα μονοπάτια ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ότι τα ήξερα. Η δουλειά τη ομάδας του Νίκου Καλοφύρη είναι μία μεγάλη κληρονομιά για το μέλλον!
Ο καιρός ήταν απλά ιδανικός. Δεν μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο!
Το support της Ελπίδας ήταν πολύ αποτελεσματικό! Με το MeOnMap παρά την ταχύτερη κίνησή μου μέσα στον αγώνα, με έβρισκαν πάντα στους σταθμούς.

Αν θα άλλαζα κάτι στις επιλογές μου αύτο θα ήταν μόνο η χρήση μπατόν από την Μηλιά και μετά. Το τελευταίο κομμάτι του αγώνα επιφυλάσσει δύσκολες ανηφόρες και προκλητικές κατηφόρες! Τα πόδια μου δεν ταλαιπωρήθηκαν σε κανένα σημείο. Ούτε φουσκάλες ούτε μαύρα νύχια. Ενεργειακά όλα πήγαν άψογα. Το μόνο σημείο που ένιωσα σχετικά "χαμηλά" ήταν στην τραβέρσα πριν το Φατζέτο δηλαδή στο 92ο χιλιόμετρο! Το πρόγραμμα προετοιμασίας λειτούργησε μια χαρά. τα παπούτσια που επέλεξα: Inov-8 Race Ultra 270 για το πρώτο μέρος και The North Face Ultra guide (και τα δύο μοντέλα είναι discontinued πλέον...) αποδείχθηκαν άριστα "εργαλεία" για το τερέν. Με εξαίρεση τις τρεις κατασβάσεις (Φλέγγα, Αυγό, Χιονοδρομικό) το τερέν, με τις καιρικές συνθήκες της συγκεκριμένης ημέρας, δεν δημιουργεί προβλήματα.

Καταγραφή της προσπάθειας κατά την διάρκεια του αγώνα

Μήκος αγώνα: 98χλμ

Υψομετρική ανάβαση (αθροιστική): 5.100μ

Μέσος όρος καρδιακών σφυγμών: 131

Η εφαρμογή MeOnMap με την κάλυψη που προσέφερε το δίκτυο της Cosmote.

Ο αγώνας είναι υπέροχος για τα δικά μου γούστα. Απαιτεί εξυπνάδα στην διαχείριση γιατί έχει υπέροχες κατηφόρες αλλά και δρομιά τμήματα που μπορούν να αποφέρουν μεγάλο όφελος ταχύτητας αν δεν έχουν προηγηθεί απερισκεψίες. Πιστεύω ότι διαφορετικός καιρός μπορεί να αλλάξει τελείως την εμπειρία σε σχέση με αυτά που είδαμε εμείς. Η διοργάνωση είναι υποδειγματική. Οι σταθμοί επαρκέστατοι, πλήρεις και επαρκώς επανδρωμένοι. Οι παροχές, μετάλλιο αναμνηστικό fleece, και προ-αγωνιστικό γεύμα είναι άριστες από όλες τις απόψεις.

Στις 9 το βράδυ κοιμήθηκα. Στις 3:15 το ξημέρωμα ξύπνησα, φόρτωσα αυτοκίνητο και ξεκίνησα για Όλυμπο. Επέστρεψα στο Μέτσοβο Κυριακή βράδυ στις 9. Η επόμενη μέρη βρήκε τα πόδια μου μια χαρά και την διάθεσή μου στα ύψη. Την Δευτέρα επισκέφθηκα για μία βουτιά την λίμνη Αωού. Το Μέτσοβο είναι ένας παράδεισος για εμένα και την οικογένειά μου.

Μπάνιο στην λίμνη Αωού. Ότι καλύτερο μετά τον αγώνα... και την εργασία που ακολούθησε!

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018

Καλιακούδα Trail 25km

Στα πλαίσια της ποροετοιασίας μου για τον αγώνα Ultra Ursa 100km την 1η Σεπτεμβρίου, αποφάσισα να τρέξω το Kaliakouda Trail στην περιοχή του Καρπενησίου και συγκεκριμένα στο Μεγάλο Χωριό που ήταν η εκκίνηση και τερματισμός τους αγώνα. Τα στοιχεία του έδειχναν μία πολύ ενδιαφέρουσα βουνήσια διαδρομή: 25,5χλμ και 1.900μ αθροιστικής υψομετρικής νομίζω ότι τον καθιστούν ως τον πιο "κάθετο" αγώνα αυτής της απόστασης στην χώρα μας.

Είχαν προηγηθεί δύο μήνες αερόβιας προπόνησης βουνού στα πόδια μου και με λίγες βδομάδες να μένουν μέχρι την εκκίνηση του Ultra Ursa είχα στο πρόγραμμά μου κάποιες γρήγορες προπονήσεις στο κλείσιμο της προετοιμασίας για να πάρω λίγο "αέρα" και δύνανη όπως λέω στα πόδια μου.

Η διαδρομή του αγώνα είναι σχεδιασμένη από έναν έμπειρο δρομεά αγώνων βουνού, τον Δημήτρη Ελευθερίου που είναι και κάτοικος της περιοχής, άρα οι προδιαγραφές έδειχναν έναν μελετημένο αγώνα σε μία καλά ισορροπημένη διαδρομή. Δεν διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μου!

Η εκκίνηση μας βρήκε από το πρώτο βήμα να ανηφορίζουμε. Στην αρχή με λογική κλήση πέριξ του Μεγάλου Χωριού. Μετά μπήκαμε σε ελατοδάσος με χωμάτινο τερέν και καλά πατήματα, αλλά και πιο απότομες κλήσεις. Η απόφασή μου ήταν για ήπιο ξεκίνημα για να κρατήσω τα πόδια μου σε καλή κατάσταση για αργότερα μέσα στον αγώνα. Στην ουσία έτρεχα σε αερόβια ζώνη χωρίς να βαρύνουν τα πόδια αλλά και χωρίς να τεμπελιάζω. Η πρώτη ανάβαση είναι 1.180μ θετικής υψομετρικής μέσα σε 6,2χλμ. Δηλαδή κάτι παραπάνω από ένα vertical. Μετά το δάσος βγήκαμε σε αλπικό τερέν με αρκετά απότομες κλήσεις άνω του 22%. Μετά τον σταθμό στο διάσελο, τα τελευταία 800μ απόστασης μέχρι την κορυφή ήταν σε κλήση άνω του 30%. Ξεκίνησα πιο πίσω και σταδιακά πήρα 2-3 θέσεις και έφτασα στην κορυφή σε 1ω10λ λίγα δευτερόλεπτα πίσω από την Δήμητρα Μπίκα που παρακολουθύσα καθώς είναι ντόπια και άριστη δρομέας άρα έχει γνώση της διαδρομής. Στην κορυφή διασχίσαμε έναν αυχένα για λίγο και σε ένα σημείο του έχασα την διαδρομή για λίγα μέτρα χάνοντας δευτερόλεπτα αλλά και την Δήμητρα από το οπτικό μου πεδίο καθώς εκεί ξεκίναγε η κατηφόρα.

Η πρώτη κατηφόρα ήταν εφάμιλη της ανηφόρας που είχε προηγηθεί! Αλλά με λογικό μήκος/διάρκεια. Πήγα επιφυλακτικά μεν αλλά χοροπηδώντας δε! Η Δήμητρα είχε φύγει "μπάλα" και δεν την ξαναείδα, αλλά αύξησα την απόσταση από κάποιους δρομείς πίσω μου. Το τερέν ήταν πολύ τεχνικό αλλά χωμάτινο με διάσπαρτες πέτρες. Είχε πατήματα, αλλά είχε και κλήση άνω του 22% κατηφόρας.

Ακολούθησε κατηφορικός χωματόδρομος και μερικά ήπια μονοπάτια μέχρι το χωριό Ανιάδα που τα πήγα σε ρυθμό αγωνιστικό κάπου στο 3'45"/χλμ. Λίγο πριν την Ανιάδα ξεκινάει η δεύτερη ανηφόρα που είναι πιο δρομική και ήπια από την πρώτη, αλλά όποιος έχει κάνει υπερβολή στην αρχή, δεν θα την δει με καλό μάτι! 600μ θετικής υψομετρικής μας έφτασαν στα 1.500μ υψόμετρο. Πήγα τρέχοντας ήσυχα όλο αυτό το τμήμα καθώς το τερέν είναι πολύ όμορφο. Υπάρχουν αρκετές πηγές με τρεχούμενο νερό κάποιες εκ των οποίων επισκέφθηκα!

Το τελείωμα είναι μία μεγάλη δοκιμασία τετρακεφάλων! Μου θύμισε πολύ την κατηφόρα τερματισμού στον Φαέθων τόσο σαν κλήση όσο και σαν τερέν. Μιλάμε για κατηφορική κλήση άνω του 28%/30% με μήκος περίπου 4χλμ. Μέσα σε αυτά "χάνουμε" 700μ υψόμετρο. Δεν χωράνε ούτε "φρένα" καθώς έτσι επιβαρύνονται περισσότερο τα πόδια, άρα η απόφαση ήταν "πάμε όσο πάει"! Το χωμάτινο τερέν γλιστράει αρκετά, αλλά δεν τρομάζει για πτώσεις. Τα τελευταία 1.500μ είναι μέσα στο χωριό και πάνω από το γεφύρι με τον καταρράκτη πριν βγούμε στον τερματισμό.

Άψογη διοργάνωση, με αθλητές υψηλού επιπέδου καθώς είναι μέρος σειράς αγώνων με χρηματικό έπαθλο. Η σήμανση ήταν συνεχής και άρτια. Τα μονοπάτια προφανώς "δουλεμένα" και σε πολύ καλή κατάσταση. Νερά παντού και οι σταθμοί επαρκέστατοι. Κανένα "ψεγάδι" στην διοργάνωση! Θα ήθελα να υπήρχαν μερικά ακόμα σημεία χρονομέτρησης καθώς η πρώτη ανάβαση στην Καλιακούδα (2.000μ υψόμετρο), όπως και η τελευταία κατάβαση είναι χαρακτηριστικές και δίνουν ταυτότητα στον αγώνα. Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή που νομίζω ότι έχει χαρακτηριστικά μοναδικότητας για τους δρομείς βουνού στην Ελλάδα. Την προτείνω ανεπιφύλακτα!

Ο αγώνας βγήκε όλος αερόβια για εμένα με μόνο 10' να παίζω στο αναερόβιο κατώφλι. 1ω10λ για την πρώτη ανάβαση (1,12χλμ/ω vertical speed) και 31' (1.4χλμ/ω vertical speed) για την τελευταία κατηφόρα προς τον τερματισμό. 7ος γενικής και 2ος στο ηλικιακό μου γκρουπ (40-49), αν και με διαφορά ο γηραιότερος της πρώτης 10άδας...! Επόμενος σταθμός: Μέτσοβο!

Τετάρτη 4 Απριλίου 2018

Project: Tokyo Marathon 2018

Rainbow bridge και Πανόραμα Tokyo

Το μετάλλιο όσων ολοκληρώνουν τους 6 Majors

Η σκέψη για το ταξίδι στο Τόκιο στην ουσία υπήρχε από το 2014 όταν ολοκληρώνοντας τον Chicago Marathon είχε μπει για τα καλά πλέον στο μυαλό το πλάνο για τερματισμό των 6 Abbott Marathon Majors. Με Boston και Chicago "στην τσέπη" και μάλιστα με ισάριθμές καλές προσπάθειες για τα δεδομένα μου, η συμμετοχή στους υπόλοιπους 4 μαραθώνιους (Berlin, Tokyo, London, New York) ήταν ένας ελκυστικός στόχος στο μυαλό μου καθώς συνδύαζε τα ταξίδια και τρέξιμο. Σε αυτό συμφώνησε και συντάχθηκε και η σύζυγός μου. Το 2018, δεδομένης της παρουσίας πλέον και του μικρού Ερμή που είναι πλέον σχεδόν 3 ετών, ήταν η χρονιά που έδινε την ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα το απαιτητικό ταξίδι στην Ιαπωνία.

Το πλάνο καταστρώθηκε την Άνοιξη του 2017, δηλαδή έναν χρόνο πριν. Η διοργάνωση του Tokyo Marathon είχε ανακοινώσει το πρόγραμμα "Run as One" που επέτρεπε την συμμετοχή στον αγώνα χωρίς να μπλέξω σε κλήρωση, αφού με χρόνο κάτω από 2:45:00 έδινε αυτόματη συμμετοχή με καθεστώς semi-elite. Η κλήρωση έχει 8% πιθανότητες... Η εποχή του αγώνα (τέλος Φεβρουαρίου) δεν δημιουργεί πρόβλημα στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις και οι 12 μήνες που μεσολαβούσαν ήταν αρκετοί για να υλοποιήσουμε το σχέδιο για οικογενειακό ταξίδι με ότι έξοδα συνεπάγεται αυτό.

Ο πίνακας με τους δρομείς "Run as One" με την
Ελλάδα μέσα στην λίστα!

Όταν υπέβαλα την αίτησή μου σαν δρομέας του "Run as One" ήξερα ότι θα ήταν εφικτό να κάνω κάτι καλό στον αγώνα με την όρεξη που είχα, αλλά ταυτόχρονα αναγνώρισα ότι υπήρχαν δεδομένα ρίσκα που δεν ήταν και λίγα. Ο μικρός Ερμής το φθινόπωρο ξεκίνησε παιδικό σταθμό για πρώτη χρονιά και αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλαπλές ιώσεις μέσα στον χειμώνα. Δύσκολα θα πέρναγαν χωρίς να αφήσουν το σημάδι τους σε εμένα και την Ελπίδα. Επίσης ήξερα ότι το μοναδικό "παράθυρο" ελεύθερου χρόνου που είχα για να κάνω τις προπονήσεις μου ήταν στην πρωινή ζώνη δηλαδή από τις 6πμ μέχρι τις 9πμ. Οι υπόλοιπες ώρες ανήκαν στην εργασία μου και στην οικογένειά μου.

Ξεκίνησα τον σχεδιασμό με ημερομηνία έναρξης την αρχή του Νοέμβρη όταν ηρέμησαν λίγο οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Το πλάνο που είχα σχεδιάσει είχε περισσότερο tempo runs, αντοχή και strength & conditioning τις πρώτες 50 ημέρες και περισσότερες εντάσεις το 2μηνο πριν τον αγώνα. Το πρώτο σκέλος του σχεδίου βγήκε "ρολόι" παρά το ότι με χτύπησε ίωση στις αρχές Νοεμβρίου και χρειάστηκα αντιβίωση για να αντιμετωπίσω την ιγμορίτιδα. Ένιωθα καλά και οι προπονήσεις έβγαιναν σωστά. Δύο συμμετοχές σε αγώνες "δοκιμή" έδειξαν ότι ήμουν σε καλό δρόμο. Πάντα πρωινές προπονήσεις (ξύπνημα 6μιση και 7:00πμ ξεκίναγα) και πάλευα με το κρύο. Η ομάδα/παρέα στον στίβο μαζευόταν συστηματικά και όλα ήταν πιο ευχάριστα έτσι. Κάπου εκεί, τις ημέρες των Χριστουγέννων όμως άρχισε να στραβώνει το θέμα.

Κάπου στο 30ο χιλιόμετρο του μαραθωνίου

Η ιγμορίτιδα επανήλθε με τις ιώσεις που κυκλοφορούσαν και μάλιστα πιο έντονη από πριν. Το πάλεψα και με υπολογισμούς διάλεγα ημέρες για ξεκούραση ή για προπόνηση έτσι ώστε να μην μείνω πίσω αλλά και να ξεκουράζομαι. Για 10 μέρες κράτησα τις ισορροπίες, αλλά την πρώτη εβδομάδα του νέου έτους σε μία προπόνηση την πάτησα άσχημα καθώς βρέθηκα ξημέρωμα με 4 βαθμούς, βροχή και τον στίβο να έχει γίνει λίμνη να κάνω 800άρια... Την επόμενη ημέρα τα ιγμόρεια πόναγαν αφόρητα και ο γιατρός είπε ότι έχω φραγμένο τον ένα πόρο και η κατάσταση ήταν σοβαρή. Ισχυρή αντιβίωση για 15 μέρες και έτσι ενώ δεν θυμάμαι πόσες δεκαετίες πίσω είχα πάρει τελευταία φορά αντιβίωση, βρέθηκα δεύτερη φορά μέσα σε 3 μήνες να την χρειάζομαι. Μία νέα εμπειρία καθώς διαπίστωσα ότι η αντιβίωση ρίχνει αρκετά την ικανότητα απόδοσης σε ψηλές εντάσεις ακόμα και 15 μέρες μετά το τέλος της συνταγής. Δεν ρισκάρισα και έμεινα αρκετές ημέρες εκτός προπονήσεων στα μέσα Ιανουαρίου, 40 μέρες πριν τον μαραθώνιο. Βασικά είχα χάσει τις 3 εβδομάδες "χτισίματος" όπως είχα σχεδιάσει το πλάνο μου. Ένα τεστ στα "Κυριακίδεια" όταν είχα αρχίσει να συνέρχομαι έδειξε ότι δεν είμαι σε θέση να κινηθώ σε ψηλή ζώνη καρδιακής έντασης, οπότε το πήρα απόφαση ότι ο μαραθώνιος θα πήγαινε απλά για "διεκπεραίωση" καθώς τέτοιο ταξίδι δεν γίνεται να πάει χαμένο! Στον πίνακα που ακολουθεί έχω κάνει μία συνοπτική σύγκριση της προετοιμασίας για τον αγώνα στο Tokyo σε σχέση με την ακριβώς αντίστοιχη περίοδο πέρυσι όταν προετοιμαζόμουν για τον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης. Η διαφορά εμφανής, ενώ με δεδομένο ότι μέχρι τα Χριστούγεννα ήμουν και λίγο πιο "μπροστά" από το περσινό πλάνο, τότε η "καθίζηση" του τελευταίου διμήνου γίνεται ακόμα πιο έντονη για να φτάσουμε σε δείκτες και μέσους όρους συγκριτικά τόσο χαμηλότερους. Μία βαρβάτη κάκωση στα δεξιά πλευρά μου λίγες ημέρες πριν τον αγώνα ήρθε να αποτελειώσει οποιαδήποτε σκέψη για γρήγορο τρέξιμο. Οι ενοχλήσεις στα πλευρά δεν με άφηναν να κοιμηθώ και αν δεν ήταν το συγκεκριμένο ταξίδι κανονικά ούτε 10 χιλιόμετρα δεν θα έτρεχα.

Επιτηρητής σταθμού, πάντα με άψογη στολή,
σταθερές κινήσεις και διαδικασίες
κάθε φορά που περνάει τρένο

Το θετικό του οικογενειακού σχεδιασμού είναι ότι προσφέρει στο μυαλό και άλλα θέματα για να δίνουν ευχάριστες εικόνες και συναισθήματα πέραν της αγωνιστικής εμπειρίας. Οι μέρες πριν το ταξίδι πέρασαν όμορφα και η οικογένεια είχε να προσβλέπει σε νέες εμπειρίες. Προφανώς ήταν ένα ταξίδι ζωής για όλους μας και ειδικά επειδή θα ήμασταν "όλοι" θα ήταν ακόμα πιο ιδιαίτερο. Πραγματικά εκτιμώ αυτή την πολυδιάστατη εμπειρία που προσφέρει η παρέα και πιο έντονα η οικογένεια μου.

Η πτήση κύλησε ήρεμα, με τον μικρό Ερμή να μας εκπλήσσει με την προσαρμοστικότητά του. Φτάσαμε μεσημέρι στο Tokyo μετά από 15 και κάτι ώρες ταξιδιού με μία αλλαγή στην Μόσχα, αφού πετάγαμε με την Aeroflot. Η εταιρία μας άφησε άριστες εντυπώσεις για το service της. Το αεροδρόμιο της Μόσχας είναι όμως ένα αρνητικό στοιχείο με κακοσχεδιασμένες πύλες ελέγχου διαβατηρίων (ακόμα και για transit) και μεγάλες μετακινήσεις περπατώντας από terminal σε terminal. Η ώρα άφιξης είναι σημαντικό στοιχείο όταν το ταξίδι αφορά προορισμό με αρκετές ώρες διαφοράς. Από εμπειρία έχω δει ότι η άφιξη τις μεσημεριανές ώρες δίνει ευκαιρία για γρήγορη προσαρμογή και μειωμένο jet lag. Εγώ και η Ελπίδα τα καταφέραμε μία χαρά. Ο Ερμής λόγο ηλικίας χρειάστηκε ένα 48ώρο προσαρμογής, οπότε χρειάστηκε να μοιράσουμε το ξενύχτι με την Ελπίδα για τις πρώτες δύο ημέρες.

Ακόμα και οι μπετονιέρες είναι "του κουτιού"

Στο Tokyo η μετακίνηση από το αεροδρόμιο προς την πόλη ήταν απλή. Η πρώτη εμπειρία που έδειξε την διαφορά πολιτισμού της Ιαπωνίας, ήρθε πολύ γρήγορα. Βγάζοντας εισιτήρια τρένου για να πάμε στο σπίτι που είχαμε ενοικιάσει, εκδώσαμε και για τους τρεις μας. Με το που περνάμε από την πρώτη πύλη ελέγχου, πετάγεται υπάλληλος με το που "χτυπάμε" τα εισιτήριά μας και μας προλαβαίνει για να μας πει ότι ο Ερμής δεν χρειάζεται να πληρώσει και επιτόπου μας επιστρέφει ευγενικά τα χρήματα του εισιτηρίου! Αυτό απλά "δεν υπάρχει" οπουδήποτε αλλού!!! Η συνέχεια μας έφερε εμπρός σε απόλυτη καθαριότητα σε κάθε γωνιά της πόλης, των σταθμών, των δρόμων και γενικά όπου και αν κοιτάζαμε. Καθαριότητα που οφείλεται όχι σε άριστη υπηρεσία καθαριότητας, ή σε αστυνομικά μέτρα, αλλά απλά στο ότι κανείς δεν πετάει τίποτα για κανέναν λόγο. Απλά δεν δημιουργούνται σκουπίδια.
Τα αυτοκίνητα είναι "του κουτιού", καθαρά και αγρατζούνιστα, σαν να βγήκαν από την βιτρίνα. Όλα, χωρίς καμία εξαίρεση! 12 ημέρες ψάχναμε και δεν βρίσκαμε όχημα με φθορά ή βρώμικο.

Friendship Run το Σάββατο πριν τον μαραθώνιο

Το Σάββατο πριν τον μαραθώνιο οι διοργανωτές έχουν καθιερώσει το "Friendship Run" που αφορά τους δρομείς του μαραθωνίου που έρχονται από το εξωτερικό και μερικούς Ιάπωνες για να νιώσουν όλοι ευχάριστα. Μία διαδρομή 5 χιλιομέτρων σε ήσυχο ρυθμό και πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα, και παραδοσιακές εκδηλώσεις. Συμμετείχα και ήταν μια ωραία ευκαιρία να κουνήσω τα πόδια μετά το πολύωρο ταξίδι.

Ο καιρός ήταν τέλειος. Τις πρώτες ημέρες είχε σχετικό κρύο, καλοδεχούμενο για τον μαραθώνιο, με εξαιρετικά χαμηλή υγρασία. Την ημέρα του αγώνα οι θερμοκρασίες ήταν μεταξύ 6 βαθμών στην εκκίνηση και 10 όταν τερματίζαμε! Η υγρασία ήταν κάτω του 50%. Μετά τον αγώνα οι θερμοκρασίες ανέβηκαν μέχρι και 21 βαθμούς. Τα μισά ρούχα που είχαμε πάρει δεν τα ξεδιπλώσαμε καν! Η διαδρομή του αγώνα είναι ίσως η πιο γρήγορη που έχω τρέξει. Είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να έχει μεγάλες ευθείες τις οποίες διανύουμε μέχρι το τέρμα τους και μετά επιστρέφουμε από το άλλο διάζωμα. Ξεκινάει ανεπαίσθητα κατηφορικά και οι υποψίες ανηφόρας που υπάρχουν είναι μικρής διάρκειας και ακόμα και αυτές τελειώνουν κάπου στο 28ο χιλιόμετρο. Τα τελευταία 14 χιλιόμετρα είναι ότι πιο επίπεδο μπορεί να φανταστεί ένας δρομέας.

Δρομείς sub-3 που δίνουν το δικό τους
χρώμα στον μαραθώνιο

Λίγο κόντρα αέρα είχε βγάλει στα τελευταία 5 χιλιόμετρα. Θεατές από την αρχή μέχρι το τέλος και άριστη ατμόσφαιρα αγώνα. Τα μέτρα ασφαλείας εμφανή αλλά χωρίς να δημιουργούν διαδικαστικά προβλήματα. Καλό είναι πάντως να υπάρχει άνεση χρόνου στην διαδικασία προσέγγισης του χώρου της εκκίνησης.

Τα μόνα σημεία που με προβλημάτισαν ήταν δύο: Δεν υπήρχε καθόλου χώρος για ένα ζέσταμα πριν την εκκίνηση και οι τουαλέτες είχαν όλη την ώρα αναμονή τουλάχιστον 10 λεπτών.

Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι οι διοργανωτές έχουν τροποποιήσει αρκετές φορές τα προηγούμενα χρόνια την διαδρομή ως προς την χάραξή της. Μία διαπίστωση που έκανα σε σχέση με τους Ιάπωνες δρομείς, είναι ότι πέφτει πολύ "μπαντάρισμα" με ταινίες, έμπλαστρα και επιθέματα. Το 80% γύρω μου είχε κάποιο επίθεμα πάνω του!

Εγώ είχα το νου μου στο πλευρό μου από την αρχή. Αποφάσισα να μην ασχοληθώ με το χρονόμετρο και να κοιτάξω μόνο να είμαι άνετος στο τρέξιμό μου για να "φύγει" ο αγώνας χωρίς ανούσια παρατράγουδα. Είχα υπολογίσει ότι με πίεση, στην κατάσταση που ήμουν θα έτρεχα κάπου κοντά στο 2:50, που δεν με συγκινούσε για να αναλάβω το ρίσκο, ειδικά σκεπτόμενος τις ημέρες που θα ακολουθούσαν που ήθελα να δω την πόλη. Πρώτη φορά κοίταξα το χρονόμετρο στο 21χλμ που πέρασα κάπου στο 1:24, δεύτερη φορά στο 30χλμ που είδα την Ελπίδα και τον Ερμή και υπολόγισα για να δω αν είμαι εντός πλάνου για κάτω από το 3ώρο που είναι ο στόχος μου για όλους τους Majors και τέλος όταν τερμάτισα που έδειξε 2:55 και όλα καλά.

Μετά τον τερματισμό του μαραθωνίου

Τα πόδια ήταν σε κατάσταση long run αλλά η πλάτη είχε σφίξει αρκετά λόγο της προφύλαξης στις κινήσεις των πλευρών για να μην πονάω. Το πλήρωσα με τρία "τραβήγματα" σε ραχιαίους και αυχένα μέχρι το βράδυ! Στα τελευταία 5 χιλιόμετρα ένιωθα ενοχές γιατί έβλεπα γύρω μου δρομείς να παλεύουν με τους δαίμονές τους για να πετύχουν τον στόχο τους, όπως και εγώ αρκετές φορές, ενώ εγώ ήμουν "τουρίστας". Μετά τον τερματισμό υπήρχε μία πορεία περίπου ενός χιλιομέτρου για να παραλάβουμε τα πράγματά μας και να πάμε στα αποδυτήρια που θα αλλάζαμε. Βρήκα εύκολα την Ελπίδα και τον Ερμή και επιστρέψαμε ήσυχα στο σπίτι μας. Ο αγώνας στο μυαλό μου ήταν πετυχημένος. Sub-3 με διαλυμένο πλευρό και απροπόνητος και ένας ακόμα Major στην τσέπη. Χαμογελούσα και ήμουν ήρεμος.

Shibuya crossing το βράδυ που ζωντανεύει η πόλη

Τις υπόλοιπες ημέρες περπατάγαμε από 7 μέχρι 10 χιλιόμετρα κάθε μέρα όλοι μαζί και θέλαμε να "ζήσουμε" την πόλη και την καθημερινότητα των Ιαπώνων. Τα κυρίαρχα στοιχεία της κουλτούρας είναι: Τάξη, Καθήκον, Σεβασμός, Ιεραρχία. Αυτά τα στοιχεία φέρνουν ασφάλεια, καθαριότητα, ομοιομορφία, λειτουργικότητα σε κάθε πτυχή της κοινωνίας και του περιβάλλοντός τους. Ακόμα και τα δέντρα ήταν πειθαρχημένα και στην "θέση" τους. Το Tokyo είναι μία αστραφτερή πόλη, με μοντέρνα λειτουργία, άψογες συγκοινωνίες και σχετικά λίγα open spaces. Είναι πραγματικά ατελείωτη πόλη σε έκταση! Έχει ενωθεί με την Yokohama προς τα νότια, έχει επεκταθεί στην ενδοχώρα και έχει πάει σχεδόν μέχρι τη θάλασσα και στα ανατολικά. Είναι σύνηθες για τους εργαζόμενους στην πόλη να έχουν καθημερινά μία ώρα μετακίνησης με τα τρένα για να πάνε και άλλο τόσο για να επιστρέψουν από την δουλειά τους. Ο κόσμος είναι προσκολλημένος στα κινητά σε ανησυχητικό βαθμό. Νομίζω ότι ζουν μεγάλο μέρος του χρόνου τους μέσα από τα κινητά τους, κάτι που δείχνει και την κατεύθυνση του υπόλοιπου κόσμου στο μέλλον...

Νυχτερινή θέα από το Observatory του Metropolitan Government Building

Οι επιβάτες στους σταθμούς μετρό περίμεναν πάντα με σειρά
μπροστά από τα σημεία που θα ανοίξουν οι πόρτες
για να μπουν συντεταγμένα αφού πρώτα βγουν οι εξερχόμενοι

Το Tokyo έχει αρκετούς πυρήνες / συνοικίες που δημιουργούν τον μικρόκοσμό τους. Σαν μικρά χωριά μέσα στην αχανή metropolis. Συνοικίες που έχουν χαμηλά σπίτια, μικρές αυλές, στενούς δρόμους και τον μικρόκοσμό τους. Η πόλη είναι φιλική για πεζοπόρους καθώς εκτός των μεγάλων λεωφόρων, στους μικρούς δρόμους δεν υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα - ούτε παρκαρισμένα. Η ζωή αρκετά ακριβή αλλά όχι τόσο όσο περίμενα με την φήμη που την συνοδεύει ως μία από τις τρεις ακριβότερες του κόσμου.

Η γειτονιά μας στο Shinjuku

Γειτονιά στο Tokyo

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν υπερδιπλάσιο κόστος από την Αθήνα, αλλά πραγματικά καθιστούν προαιρετική την χρήση αυτοκινήτου. Είναι συνεπέστατα στα δρομολόγια και πεντακθάρα. Δεν ακούγεται κουβέντα μέσα σε αυτά... Όλοι κοιτάνε τα κινητά τους. Δεν υπάρχουν περιγραφές στα Αγγλικά σε τρόφιμα στα super markets, ενώ οι τιμές είναι περί το 30% ακριβότερα από την Ελλάδα για ένα μέσο "καλάθι". Υπάρχουν αρκετά νωπά τρόφιμα, αλλά κυρίως στα Super markets σε τιμές πολλές φορές και τριπλάσιες από την Ελλάδα. Βρήκαμε πάντως και "Greek Yoghurt" στο ράφι. Το Google Translate μας φάνηκε πολύ χρήσιμο, αλλά και οι Ιάπωνες πασχίζουν να εξυπηρετήσουν σε κάθε αίτημά μας, αν και τα Αγγλικά τους είναι οριακά αν όχι ανεπαρκή. Υπάρχει μία αίσθηση τάξης, ασφάλειας, λειτουργικότητας και κανόνων παντού γύρω μας. Τα garage στα σπίτια είναι με τις πόρτες μόνιμα ανοιχτές και όλο το περιεχόμενό τους ανασφάλιστο σε κοινή θέα χωρίς κανένα πρόβλημα. Τα σπίτια όλα περιποιημένα και καθαρά, όπως και κάθε δημόσιος χώρος. Στο δρόμο μας είδαμε ένα βράδυ εργάτες να φτιάχνουν κάτι γύρω από έναν υπόνομο και η μέθοδος εργασίας ήταν κάτι εξωπραγματικό: Εργαζόντουσαν μόνο τον χρόνο που ήταν κόκκινο το φανάρι για την κυκλοφορία και μόλις άναβε πράσινο τα είχαν μαζέψει και είχαν πάει στην άκρη! Το πρωί είχαν τελειώσει χωρίς να έχουν ενοχλήσει την κυκλοφορία!

Asimo by Honda στο Miraikan

Μία εκ των επισκέψεών μας ήταν στο χώρο τεχνολογίας Miraikan που μας άφησε άριστες εντυπώσεις με την υδρόγειο, το robot Asimo, τα παιχνίδια γνωριμίας με την φύση για παιδιά και τα μηνύματα οικολογίας που περνάει συνέχεια και την ανάγκη "παντρέματος" της τεχνολογίας με την καθημερινότητα. Ο μικρός Ερμής νομίζω ότι αν θυμάται κάτι μετά από κάποια χρόνια θα είναι ο "φίλος του ο Asimo". Έχω και video με ολόκληρη την δεκάλεπτη παράστασή του στο Miraikan και με σαφή μηνύματα προστασίας της φύσης, αλλά και συμφιλίωσης με την ιδέα συνύπαρξης ανθρώπων και robots στο μέλλον!

Miraikan: Η υδρόγειος με ζωντανή προβολή όλων των καιρικών φαινομένων με εικόνες από δορυφόρους

Επισκεφθήκαμε και την πόλη Kamakura, που είναι ένα κοσμικό παραλιακό θέρετρο νότια του Tokyo περίπου μιάμιση ώρα με το τρένο. Δεν άλλαξε κάτι ως προς τις εντυπώσεις μας. Εδώ υπήρχε μία όμορφη πεντακάθαρη παραλία, με χαμηλά σπίτια, διάσπαρτους βουδιστικούς και "ζεν" ναούς. Μεταξύ αυτών και ο πελώριος μπρούντζινος Βούδας. Γενικά οι ναοί είναι χώροι ησυχίας και ηρεμίας, αλλά η θρησκεία δεν δείχνει να έχει τον ρόλο και την σημαντικότητα που έχει στην Ελλάδα. Και σίγουρα δεν έχουν τον πλούτο της Ελληνικής εκκλησίας...

Σταθμός τρένου στην Kamakura

Ο μπρούτζινος Βούδας στην Kamakura

Surfers στην Kamakura

Ο Ερμής απολαμβάνει την παραλία

Οι κάτοικοι του Tokyo περνάνε αρκετές ώρες το βράδυ σε περιήγηση σε εμπορικές περιοχές και καταστήματα. Συνήθως εργάζονται σχεδόν 12ώρο, οπότε ο ελεύθερος χρόνος πάει προς τις νυχτερινές ώρες. Η Shibuya, το Harajuku, η Ginza, η Akihabara, με τα καταστήματά τους, τις φωτεινές neon πινακίδες τους και τις πολυσύχναστες διαβάσεις τους είναι μερικά από αυτά τα σημεία. Ο μικρός Ερμής ήταν αξιοθέατο καθώς ξανθό πιτσιρίκι με συνεχώς χαμογελαστή έκφραση, προκαλούσε εντύπωση σαν εντελώς εξωτική εικόνα για τους Ιάπωνες και κυρίως τον θηλυκό πληθυσμό της πόλης. Η τεχνοτροπία του manga είναι διάχυτη παντού, από τις βιτρίνες μέχρι ετικέτες. Τα vending machines - αυτόματοι πωλητές - είναι όπου και αν κοιτάξεις και εξυπηρετούν κάθε ανάγκη υδρο-τροφοδοσίας on the go. Το ψωμί δεν είναι τόσο διαδεδομένο και γενικά δεν είναι και πετυχημένο όπου το αναζητήσαμε. Η μετακίνηση με ποδήλατα αν και όχι τόσο διαδεδομένη όσο θα περίμενα, υπάρχει και μάλιστα με λίγο "επιθετική" οδήγηση για τα επίπεδα "τάξης" που υπάρχουν στην κοινωνία τους. Πάνε πάνω σε πεζοδρόμια και όπου να 'ναι...

Η πόλη ζωντανεύει το βράδυ όταν τελειώνουν οι δουλειές στα γραφεία - Shibuya

Robot restaurant, neon lights
και αυτοματισμοί

Οι εργασίες σε δημόσιους χώρους γίνονται βράδυ
αρκετές φορές για να μην δημιουργούν πρόβλημα στην ροή της πόλης!

Harajuku shopping by night

Tokyo Skytree

Γενικά το χρήμα έχει σημαντική θέση στο μυαλό των Ιαπώνων και δεν παίζεις ποτέ με την αξία του σε συναλλαγές. Όχι παζάρια, ούτε και φιλοδωρήματα. Κάθε τι έχει το κόστος του και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Το καταναλωτικό δίκαιο γέρνει περισσότερο προς τα συμφέροντα των εταιριών και των καταστημάτων και λιγότερο προς τους καταναλωτές σε σχέση με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Οι ξένοι - μη Ιάπωνες είναι ελάχιστοι. Είναι η πιο εθνικά ομοιογενής metropolis που έχω επισκεφθεί και από όσο είδα η ανεργία είναι σχεδόν μηδενική. Οι γηραιότεροι είναι πιο ήρεμοι και δείχνουν πιο κατασταλαγμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Ίσως βλέπουν πιο καθαρά και πέρα από κανόνες την αξία των καταστάσεων και των συνθηκών. Είναι μία κοινωνία που κοιτάζει έντονα προς τα "έξω", αλλά πάντα μέσα από μία μοναδική δική της οπτική γωνία που στην ουσία είναι εσωστρεφής. Υπάρχει, από όσο διάβασα, σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας και γήρανσης του πληθυσμού. Αυτό έχει οδηγήσει σε μία σαφέστατη κατεύθυνση υιοθέτησης της τεχνολογίας σαν "συνεργάτη" για να βοηθάει στην παραγωγικότητα του ανθρώπινου δυναμικού. Δεν είμαι σίγουρος για την επιτυχία αυτής της μεθόδου ως προς την ποιότητα ζωής. Οι Ιάπωνες εργάζονται πολλές ώρες και η εργασία αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα και καθήκον. Η εντύπωσή μου είναι ότι πρόκειται για μία ανδροκρατούμενη κοινωνία με έντονα χαρακτηριστικά οργάνωσης φεουδαρχικού τύπου. Δεν είχαμε την δυνατότητα να δούμε και το φυσικό περιβάλλον εκτός Tokyo, αλλά όπου έπεσε το μάτι μας είχαμε την αίσθηση ότι υπάρχει παρέμβαση και "τακτοποίηση" του φυσικού περιβάλλοντος.

Μοντέρνα αρχιτεκτονική στην Odaiba

Η παρουσία του μικρού Ερμή, λίγο πριν γίνει τριών ετών, δεν μας εμπόδισε να γνωρίσουμε την πόλη και το κλίμα της. Περπάταγε αρκετά χιλιόμετρα καθημερινά μαζί μας, αλλά όταν κουραζόταν υπήρχε ο μάρσιπος για να τον "κουβαλάει" η Ελπίδα κυρίως και κάποιες φορές εγώ. Σε μία από τις επισκέψεις μας σε ένα αξιοθέατο της πόλης συνέβει μία σύμπτωση από αυτές που σε αφήνουν άφωνο. Συνάντησα ένα Άγγλο φίλο που είχα να δω 7 χρόνια, ο οποίος ήταν στην Ιαπωνία για τον μήνα του μέλιτος! Πραγματικά οι πιθανότητες είναι αστρονομικά μικρές να συμβεί κάτι τέτοιο!

Η λύση για την διαμονή μας ήταν το AirBnB καθώς οι τιμές των καταλυμάτων ήταν αρκετά πιο προσιτές μέσα από αυτή την πλατφόρμα σε σχέση με τα κλασικά ξενοδοχεία. Επίσης είχαμε το πλεονέκτημα του να μένουμε σε ένα κανονικό διαμέρισμα με δική μας κουζίνα.

Καθορισμένη διαδρομή τρεξίματος με
χιλιομετρικές αποστάσεις και χωρίς αυτοκίνητα
στις προβλήτες

Χρησιμοποιούσαμε καθημερινά τα κοντινά

Οι προβλήτες της Odaiba
με τα μοντέρνα μνημεία

καταστήματα για τον ανεφοδιασμό μας (Maruman store) και με την βοήθεια του pocket wifi, που παρέχει το διαμέρισμα, είχαμε συνέχεια interner πρόσβαση που είναι πολύ χρήσιμο για χάρτες και επικοινωνία. Η τοποθεσία του διαμερίσματος ήταν ακριβώς δίπλα και βόρεια από το βασιλικό πάρκο Yoyogi και στην περιοχή Shinjuku. Η περιοχή αυτή έχει τρία μεγάλα πάρκα (Yoyogi, Shinjuku Gyoen και Meiji Jingu) και θα είναι περιοχή αθλητικών υποδομών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 που θα γίνουν στην πόλη.
Το φαγητό στο Tokyo έχει καθαρά τοπικό ύφος, αφού οι επιρροές από τον υπόλοιπο κόσμο είναι περιορισμένες. Το street food έχει να κάνει με κάποια σουβλάκια καβουριού, που προσωπικά τα βρήκα πολύ νόστιμα, ή και κάποια κρεατικά που μου φάνηκαν αρκετά λιπαρά. Υπάρχουν όμως και επιλογές για sushi in a box που προσφέρεται σε μικρά μαγαζιά ή και αυτόματους πωλητές! Τα εστιατόρια είναι ως επί το πλείστον πολύ μικρά και θα έλεγα με "συστημένη πελατεία" λόγο μεγέθους. Το μαγείρεμα μάλλον δεν είναι πολύ διαδεδομένο - τουλάχιστον στα νοικοκυριά του κεντρικού Tokyo που μέναμε - και οι περισσότεροι εργαζόμενοι τρώνε το βραδινό γεύμα τους κατά τις 8 στο "στέκι" τους, μεταξύ γνωστών.

Το κλίμα της πόλης μοιάζει αρκετά με το Ελληνικό. Η έκπληξή μου ήταν με την ξηρότητα της ατμόσφαιρας δεδομένου ότι πρόκειται για ένα νησί στην μία πλευρά του Ειρηνικού Ωκεανού! Οι καιρικές συνθήκες στον μαραθώνιο ήταν πραγματικά ιδανικές και κοιτάζοντας τα στατιστικά είδα ότι είναι κανόνας για τον αγώνα. Από όσες ημέρες μείναμε, έβρεξε μόνο την τελευταία ημέρα το απόγευμα!

Παγόδα δίπλα στην λίμνη του πάρκου Ueno

Νιώσαμε απόλυτη ασφάλεια στην πόλη. Η καθαριότητα και η τάξη νομίζω είναι επίσης στον απόλυτο βαθμό. Νομίζω ότι είδαμε τα περισσότερα Lamborghini και Porsche που έχουμε δει ποτέ! Αλλά τα αυτοκίνητα γενικά ήταν αυστηρά Ιαπωνικής προέλευσης. Ελάχιστα εισαγόμενα και αυτά μόνο από μάρκες πολυτελείας. Η χώρα δείχνει μεγάλο οικονομικό πλούτο με κατ' ουσία μηδενική ανεργία και υψηλούς μισθούς που όμως συνδέονται με πολύωρη εργασία. Πίστευα ότι στις επισκέψεις μου στην Singapore είχα δει την εικόνα της οργανωμένης κοινωνίας, αλλά το Tokyo ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Προσωπικά κρίνω ότι είναι λίγο υπερβολικό όλο αυτό καθώς δημιουργεί ομοιομορφία και πειθαρχία σε σημείο περιορισμού της φαντασίας και των "ανατροπών". Η χώρα έχει ένα υψηλό αριθμό αυτοκτονιών και το κλίμα έδινε μία εντύπωση "εσωστρέφειας". Οι Ιάπωνες περνάνε πολύ περισσότερες ώρες από όσες είναι του γούστου μου, στα κινητά τους και λιγότερες επικοινωνώντας με το περιβάλλον τους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει χώρος για αποτυχίες και λάθη και αυτό μειώνει τα περιθώρια δοκιμών και ρίσκου.