Στα πλαίσια της ποροετοιασίας μου για τον αγώνα Ultra Ursa 100km την 1η Σεπτεμβρίου, αποφάσισα να τρέξω το Kaliakouda Trail στην περιοχή του Καρπενησίου και συγκεκριμένα στο Μεγάλο Χωριό που ήταν η εκκίνηση και τερματισμός τους αγώνα. Τα στοιχεία του έδειχναν μία πολύ ενδιαφέρουσα βουνήσια διαδρομή: 25,5χλμ και 1.900μ αθροιστικής υψομετρικής νομίζω ότι τον καθιστούν ως τον πιο "κάθετο" αγώνα αυτής της απόστασης στην χώρα μας.
Είχαν προηγηθεί δύο μήνες αερόβιας προπόνησης βουνού στα πόδια μου και με λίγες βδομάδες να μένουν μέχρι την εκκίνηση του Ultra Ursa είχα στο πρόγραμμά μου κάποιες γρήγορες προπονήσεις στο κλείσιμο της προετοιμασίας για να πάρω λίγο "αέρα" και δύνανη όπως λέω στα πόδια μου.
Η διαδρομή του αγώνα είναι σχεδιασμένη από έναν έμπειρο δρομεά αγώνων βουνού, τον Δημήτρη Ελευθερίου που είναι και κάτοικος της περιοχής, άρα οι προδιαγραφές έδειχναν έναν μελετημένο αγώνα σε μία καλά ισορροπημένη διαδρομή. Δεν διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μου!
Η εκκίνηση μας βρήκε από το πρώτο βήμα να ανηφορίζουμε. Στην αρχή με λογική κλήση πέριξ του Μεγάλου Χωριού. Μετά μπήκαμε σε ελατοδάσος με χωμάτινο τερέν και καλά πατήματα, αλλά και πιο απότομες κλήσεις. Η απόφασή μου ήταν για ήπιο ξεκίνημα για να κρατήσω τα πόδια μου σε καλή κατάσταση για αργότερα μέσα στον αγώνα. Στην ουσία έτρεχα σε αερόβια ζώνη χωρίς να βαρύνουν τα πόδια αλλά και χωρίς να τεμπελιάζω. Η πρώτη ανάβαση είναι 1.180μ θετικής υψομετρικής μέσα σε 6,2χλμ. Δηλαδή κάτι παραπάνω από ένα vertical. Μετά το δάσος βγήκαμε σε αλπικό τερέν με αρκετά απότομες κλήσεις άνω του 22%. Μετά τον σταθμό στο διάσελο, τα τελευταία 800μ απόστασης μέχρι την κορυφή ήταν σε κλήση άνω του 30%. Ξεκίνησα πιο πίσω και σταδιακά πήρα 2-3 θέσεις και έφτασα στην κορυφή σε 1ω10λ λίγα δευτερόλεπτα πίσω από την Δήμητρα Μπίκα που παρακολουθύσα καθώς είναι ντόπια και άριστη δρομέας άρα έχει γνώση της διαδρομής. Στην κορυφή διασχίσαμε έναν αυχένα για λίγο και σε ένα σημείο του έχασα την διαδρομή για λίγα μέτρα χάνοντας δευτερόλεπτα αλλά και την Δήμητρα από το οπτικό μου πεδίο καθώς εκεί ξεκίναγε η κατηφόρα.
Η πρώτη κατηφόρα ήταν εφάμιλη της ανηφόρας που είχε προηγηθεί! Αλλά με λογικό μήκος/διάρκεια. Πήγα επιφυλακτικά μεν αλλά χοροπηδώντας δε! Η Δήμητρα είχε φύγει "μπάλα" και δεν την ξαναείδα, αλλά αύξησα την απόσταση από κάποιους δρομείς πίσω μου. Το τερέν ήταν πολύ τεχνικό αλλά χωμάτινο με διάσπαρτες πέτρες. Είχε πατήματα, αλλά είχε και κλήση άνω του 22% κατηφόρας.
Ακολούθησε κατηφορικός χωματόδρομος και μερικά ήπια μονοπάτια μέχρι το χωριό Ανιάδα που τα πήγα σε ρυθμό αγωνιστικό κάπου στο 3'45"/χλμ. Λίγο πριν την Ανιάδα ξεκινάει η δεύτερη ανηφόρα που είναι πιο δρομική και ήπια από την πρώτη, αλλά όποιος έχει κάνει υπερβολή στην αρχή, δεν θα την δει με καλό μάτι! 600μ θετικής υψομετρικής μας έφτασαν στα 1.500μ υψόμετρο. Πήγα τρέχοντας ήσυχα όλο αυτό το τμήμα καθώς το τερέν είναι πολύ όμορφο. Υπάρχουν αρκετές πηγές με τρεχούμενο νερό κάποιες εκ των οποίων επισκέφθηκα!
Το τελείωμα είναι μία μεγάλη δοκιμασία τετρακεφάλων! Μου θύμισε πολύ την κατηφόρα τερματισμού στον Φαέθων τόσο σαν κλήση όσο και σαν τερέν. Μιλάμε για κατηφορική κλήση άνω του 28%/30% με μήκος περίπου 4χλμ. Μέσα σε αυτά "χάνουμε" 700μ υψόμετρο. Δεν χωράνε ούτε "φρένα" καθώς έτσι επιβαρύνονται περισσότερο τα πόδια, άρα η απόφαση ήταν "πάμε όσο πάει"! Το χωμάτινο τερέν γλιστράει αρκετά, αλλά δεν τρομάζει για πτώσεις. Τα τελευταία 1.500μ είναι μέσα στο χωριό και πάνω από το γεφύρι με τον καταρράκτη πριν βγούμε στον τερματισμό.
Άψογη διοργάνωση, με αθλητές υψηλού επιπέδου καθώς είναι μέρος σειράς αγώνων με χρηματικό έπαθλο. Η σήμανση ήταν συνεχής και άρτια. Τα μονοπάτια προφανώς "δουλεμένα" και σε πολύ καλή κατάσταση. Νερά παντού και οι σταθμοί επαρκέστατοι. Κανένα "ψεγάδι" στην διοργάνωση! Θα ήθελα να υπήρχαν μερικά ακόμα σημεία χρονομέτρησης καθώς η πρώτη ανάβαση στην Καλιακούδα (2.000μ υψόμετρο), όπως και η τελευταία κατάβαση είναι χαρακτηριστικές και δίνουν ταυτότητα στον αγώνα. Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή που νομίζω ότι έχει χαρακτηριστικά μοναδικότητας για τους δρομείς βουνού στην Ελλάδα. Την προτείνω ανεπιφύλακτα!
Ο αγώνας βγήκε όλος αερόβια για εμένα με μόνο 10' να παίζω στο αναερόβιο κατώφλι. 1ω10λ για την πρώτη ανάβαση (1,12χλμ/ω vertical speed) και 31' (1.4χλμ/ω vertical speed) για την τελευταία κατηφόρα προς τον τερματισμό. 7ος γενικής και 2ος στο ηλικιακό μου γκρουπ (40-49), αν και με διαφορά ο γηραιότερος της πρώτης 10άδας...! Επόμενος σταθμός: Μέτσοβο!
Η σκέψη για το ταξίδι στο Τόκιο στην ουσία υπήρχε από το 2014 όταν ολοκληρώνοντας τον Chicago Marathon είχε μπει για τα καλά πλέον στο μυαλό το πλάνο για τερματισμό των 6 Abbott Marathon Majors. Με Boston και Chicago "στην τσέπη" και μάλιστα με ισάριθμές καλές προσπάθειες για τα δεδομένα μου, η συμμετοχή στους υπόλοιπους 4 μαραθώνιους (Berlin, Tokyo, London, New York) ήταν ένας ελκυστικός στόχος στο μυαλό μου καθώς συνδύαζε τα ταξίδια και τρέξιμο. Σε αυτό συμφώνησε και συντάχθηκε και η σύζυγός μου. Το 2018, δεδομένης της παρουσίας πλέον και του μικρού Ερμή που είναι πλέον σχεδόν 3 ετών, ήταν η χρονιά που έδινε την ευκαιρία να γίνει πραγματικότητα το απαιτητικό ταξίδι στην Ιαπωνία.
Το πλάνο καταστρώθηκε την Άνοιξη του 2017, δηλαδή έναν χρόνο πριν. Η διοργάνωση του Tokyo Marathon είχε ανακοινώσει το πρόγραμμα "Run as One" που επέτρεπε την συμμετοχή στον αγώνα χωρίς να μπλέξω σε κλήρωση, αφού με χρόνο κάτω από 2:45:00 έδινε αυτόματη συμμετοχή με καθεστώς semi-elite. Η κλήρωση έχει 8% πιθανότητες... Η εποχή του αγώνα (τέλος Φεβρουαρίου) δεν δημιουργεί πρόβλημα στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις και οι 12 μήνες που μεσολαβούσαν ήταν αρκετοί για να υλοποιήσουμε το σχέδιο για οικογενειακό ταξίδι με ότι έξοδα συνεπάγεται αυτό.
Ο πίνακας με τους δρομείς "Run as One" με την
Ελλάδα μέσα στην λίστα!
Όταν υπέβαλα την αίτησή μου σαν δρομέας του "Run as One" ήξερα ότι θα ήταν εφικτό να κάνω κάτι καλό στον αγώνα με την όρεξη που είχα, αλλά ταυτόχρονα αναγνώρισα ότι υπήρχαν δεδομένα ρίσκα που δεν ήταν και λίγα. Ο μικρός Ερμής το φθινόπωρο ξεκίνησε παιδικό σταθμό για πρώτη χρονιά και αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλαπλές ιώσεις μέσα στον χειμώνα. Δύσκολα θα πέρναγαν χωρίς να αφήσουν το σημάδι τους σε εμένα και την Ελπίδα. Επίσης ήξερα ότι το μοναδικό "παράθυρο" ελεύθερου χρόνου που είχα για να κάνω τις προπονήσεις μου ήταν στην πρωινή ζώνη δηλαδή από τις 6πμ μέχρι τις 9πμ. Οι υπόλοιπες ώρες ανήκαν στην εργασία μου και στην οικογένειά μου.
Ξεκίνησα τον σχεδιασμό με ημερομηνία έναρξης την αρχή του Νοέμβρη όταν ηρέμησαν λίγο οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Το πλάνο που είχα σχεδιάσει είχε περισσότερο tempo runs, αντοχή και strength & conditioning τις πρώτες 50 ημέρες και περισσότερες εντάσεις το 2μηνο πριν τον αγώνα. Το πρώτο σκέλος του σχεδίου βγήκε "ρολόι" παρά το ότι με χτύπησε ίωση στις αρχές Νοεμβρίου και χρειάστηκα αντιβίωση για να αντιμετωπίσω την ιγμορίτιδα. Ένιωθα καλά και οι προπονήσεις έβγαιναν σωστά. Δύο συμμετοχές σε αγώνες "δοκιμή" έδειξαν ότι ήμουν σε καλό δρόμο. Πάντα πρωινές προπονήσεις (ξύπνημα 6μιση και 7:00πμ ξεκίναγα) και πάλευα με το κρύο. Η ομάδα/παρέα στον στίβο μαζευόταν συστηματικά και όλα ήταν πιο ευχάριστα έτσι. Κάπου εκεί, τις ημέρες των Χριστουγέννων όμως άρχισε να στραβώνει το θέμα.
Κάπου στο 30ο χιλιόμετρο του μαραθωνίου
Η ιγμορίτιδα επανήλθε με τις ιώσεις που κυκλοφορούσαν και μάλιστα πιο έντονη από πριν. Το πάλεψα και με υπολογισμούς διάλεγα ημέρες για ξεκούραση ή για προπόνηση έτσι ώστε να μην μείνω πίσω αλλά και να ξεκουράζομαι. Για 10 μέρες κράτησα τις ισορροπίες, αλλά την πρώτη εβδομάδα του νέου έτους σε μία προπόνηση την πάτησα άσχημα καθώς βρέθηκα ξημέρωμα με 4 βαθμούς, βροχή και τον στίβο να έχει γίνει λίμνη να κάνω 800άρια... Την επόμενη ημέρα τα ιγμόρεια πόναγαν αφόρητα και ο γιατρός είπε ότι έχω φραγμένο τον ένα πόρο και η κατάσταση ήταν σοβαρή. Ισχυρή αντιβίωση για 15 μέρες και έτσι ενώ δεν θυμάμαι πόσες δεκαετίες πίσω είχα πάρει τελευταία φορά αντιβίωση, βρέθηκα δεύτερη φορά μέσα σε 3 μήνες να την χρειάζομαι. Μία νέα εμπειρία καθώς διαπίστωσα ότι η αντιβίωση ρίχνει αρκετά την ικανότητα απόδοσης σε ψηλές εντάσεις ακόμα και 15 μέρες μετά το τέλος της συνταγής. Δεν ρισκάρισα και έμεινα αρκετές ημέρες εκτός προπονήσεων στα μέσα Ιανουαρίου, 40 μέρες πριν τον μαραθώνιο. Βασικά είχα χάσει τις 3 εβδομάδες "χτισίματος" όπως είχα σχεδιάσει το πλάνο μου. Ένα τεστ στα "Κυριακίδεια" όταν είχα αρχίσει να συνέρχομαι έδειξε ότι δεν είμαι σε θέση να κινηθώ σε ψηλή ζώνη καρδιακής έντασης, οπότε το πήρα απόφαση ότι ο μαραθώνιος θα πήγαινε απλά για "διεκπεραίωση" καθώς τέτοιο ταξίδι δεν γίνεται να πάει χαμένο! Στον πίνακα που ακολουθεί έχω κάνει μία συνοπτική σύγκριση της προετοιμασίας για τον αγώνα στο Tokyo σε σχέση με την ακριβώς αντίστοιχη περίοδο πέρυσι όταν προετοιμαζόμουν για τον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης. Η διαφορά εμφανής, ενώ με δεδομένο ότι μέχρι τα Χριστούγεννα ήμουν και λίγο πιο "μπροστά" από το περσινό πλάνο, τότε η "καθίζηση" του τελευταίου διμήνου γίνεται ακόμα πιο έντονη για να φτάσουμε σε δείκτες και μέσους όρους συγκριτικά τόσο χαμηλότερους. Μία βαρβάτη κάκωση στα δεξιά πλευρά μου λίγες ημέρες πριν τον αγώνα ήρθε να αποτελειώσει οποιαδήποτε σκέψη για γρήγορο τρέξιμο. Οι ενοχλήσεις στα πλευρά δεν με άφηναν να κοιμηθώ και αν δεν ήταν το συγκεκριμένο ταξίδι κανονικά ούτε 10 χιλιόμετρα δεν θα έτρεχα.
Επιτηρητής σταθμού, πάντα με άψογη στολή,
σταθερές κινήσεις και διαδικασίες
κάθε φορά που περνάει τρένο
Το θετικό του οικογενειακού σχεδιασμού είναι ότι προσφέρει στο μυαλό και άλλα θέματα για να δίνουν ευχάριστες εικόνες και συναισθήματα πέραν της αγωνιστικής εμπειρίας. Οι μέρες πριν το ταξίδι πέρασαν όμορφα και η οικογένεια είχε να προσβλέπει σε νέες εμπειρίες. Προφανώς ήταν ένα ταξίδι ζωής για όλους μας και ειδικά επειδή θα ήμασταν "όλοι" θα ήταν ακόμα πιο ιδιαίτερο. Πραγματικά εκτιμώ αυτή την πολυδιάστατη εμπειρία που προσφέρει η παρέα και πιο έντονα η οικογένεια μου.
Η πτήση κύλησε ήρεμα, με τον μικρό Ερμή να μας εκπλήσσει με την προσαρμοστικότητά του. Φτάσαμε μεσημέρι στο Tokyo μετά από 15 και κάτι ώρες ταξιδιού με μία αλλαγή στην Μόσχα, αφού πετάγαμε με την Aeroflot. Η εταιρία μας άφησε άριστες εντυπώσεις για το service της. Το αεροδρόμιο της Μόσχας είναι όμως ένα αρνητικό στοιχείο με κακοσχεδιασμένες πύλες ελέγχου διαβατηρίων (ακόμα και για transit) και μεγάλες μετακινήσεις περπατώντας από terminal σε terminal. Η ώρα άφιξης είναι σημαντικό στοιχείο όταν το ταξίδι αφορά προορισμό με αρκετές ώρες διαφοράς. Από εμπειρία έχω δει ότι η άφιξη τις μεσημεριανές ώρες δίνει ευκαιρία για γρήγορη προσαρμογή και μειωμένο jet lag. Εγώ και η Ελπίδα τα καταφέραμε μία χαρά. Ο Ερμής λόγο ηλικίας χρειάστηκε ένα 48ώρο προσαρμογής, οπότε χρειάστηκε να μοιράσουμε το ξενύχτι με την Ελπίδα για τις πρώτες δύο ημέρες.
Ακόμα και οι μπετονιέρες είναι "του κουτιού"
Στο Tokyo η μετακίνηση από το αεροδρόμιο προς την πόλη ήταν απλή. Η πρώτη εμπειρία που έδειξε την διαφορά πολιτισμού της Ιαπωνίας, ήρθε πολύ γρήγορα. Βγάζοντας εισιτήρια τρένου για να πάμε στο σπίτι που είχαμε ενοικιάσει, εκδώσαμε και για τους τρεις μας. Με το που περνάμε από την πρώτη πύλη ελέγχου, πετάγεται υπάλληλος με το που "χτυπάμε" τα εισιτήριά μας και μας προλαβαίνει για να μας πει ότι ο Ερμής δεν χρειάζεται να πληρώσει και επιτόπου μας επιστρέφει ευγενικά τα χρήματα του εισιτηρίου! Αυτό απλά "δεν υπάρχει" οπουδήποτε αλλού!!! Η συνέχεια μας έφερε εμπρός σε απόλυτη καθαριότητα σε κάθε γωνιά της πόλης, των σταθμών, των δρόμων και γενικά όπου και αν κοιτάζαμε. Καθαριότητα που οφείλεται όχι σε άριστη υπηρεσία καθαριότητας, ή σε αστυνομικά μέτρα, αλλά απλά στο ότι κανείς δεν πετάει τίποτα για κανέναν λόγο. Απλά δεν δημιουργούνται σκουπίδια.
Τα αυτοκίνητα είναι "του κουτιού", καθαρά και αγρατζούνιστα, σαν να βγήκαν από την βιτρίνα. Όλα, χωρίς καμία εξαίρεση! 12 ημέρες ψάχναμε και δεν βρίσκαμε όχημα με φθορά ή βρώμικο.
Friendship Run το Σάββατο πριν τον μαραθώνιο
Το Σάββατο πριν τον μαραθώνιο οι διοργανωτές έχουν καθιερώσει το "Friendship Run" που αφορά τους δρομείς του μαραθωνίου που έρχονται από το εξωτερικό και μερικούς Ιάπωνες για να νιώσουν όλοι ευχάριστα. Μία διαδρομή 5 χιλιομέτρων σε ήσυχο ρυθμό και πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα, και παραδοσιακές εκδηλώσεις. Συμμετείχα και ήταν μια ωραία ευκαιρία να κουνήσω τα πόδια μετά το πολύωρο ταξίδι.
Ο καιρός ήταν τέλειος. Τις πρώτες ημέρες είχε σχετικό κρύο, καλοδεχούμενο για τον μαραθώνιο, με εξαιρετικά χαμηλή υγρασία. Την ημέρα του αγώνα οι θερμοκρασίες ήταν μεταξύ 6 βαθμών στην εκκίνηση και 10 όταν τερματίζαμε! Η υγρασία ήταν κάτω του 50%. Μετά τον αγώνα οι θερμοκρασίες ανέβηκαν μέχρι και 21 βαθμούς. Τα μισά ρούχα που είχαμε πάρει δεν τα ξεδιπλώσαμε καν! Η διαδρομή του αγώνα είναι ίσως η πιο γρήγορη που έχω τρέξει. Είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να έχει μεγάλες ευθείες τις οποίες διανύουμε μέχρι το τέρμα τους και μετά επιστρέφουμε από το άλλο διάζωμα. Ξεκινάει ανεπαίσθητα κατηφορικά και οι υποψίες ανηφόρας που υπάρχουν είναι μικρής διάρκειας και ακόμα και αυτές τελειώνουν κάπου στο 28ο χιλιόμετρο. Τα τελευταία 14 χιλιόμετρα είναι ότι πιο επίπεδο μπορεί να φανταστεί ένας δρομέας.
Δρομείς sub-3 που δίνουν το δικό τους
χρώμα στον μαραθώνιο
Λίγο κόντρα αέρα είχε βγάλει στα τελευταία 5 χιλιόμετρα. Θεατές από την αρχή μέχρι το τέλος και άριστη ατμόσφαιρα αγώνα. Τα μέτρα ασφαλείας εμφανή αλλά χωρίς να δημιουργούν διαδικαστικά προβλήματα. Καλό είναι πάντως να υπάρχει άνεση χρόνου στην διαδικασία προσέγγισης του χώρου της εκκίνησης.
Τα μόνα σημεία που με προβλημάτισαν ήταν δύο: Δεν υπήρχε καθόλου χώρος για ένα ζέσταμα πριν την εκκίνηση και οι τουαλέτες είχαν όλη την ώρα αναμονή τουλάχιστον 10 λεπτών.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι οι διοργανωτές έχουν τροποποιήσει αρκετές φορές τα προηγούμενα χρόνια την διαδρομή ως προς την χάραξή της. Μία διαπίστωση που έκανα σε σχέση με τους Ιάπωνες δρομείς, είναι ότι πέφτει πολύ "μπαντάρισμα" με ταινίες, έμπλαστρα και επιθέματα. Το 80% γύρω μου είχε κάποιο επίθεμα πάνω του!
Εγώ είχα το νου μου στο πλευρό μου από την αρχή. Αποφάσισα να μην ασχοληθώ με το χρονόμετρο και να κοιτάξω μόνο να είμαι άνετος στο τρέξιμό μου για να "φύγει" ο αγώνας χωρίς ανούσια παρατράγουδα. Είχα υπολογίσει ότι με πίεση, στην κατάσταση που ήμουν θα έτρεχα κάπου κοντά στο 2:50, που δεν με συγκινούσε για να αναλάβω το ρίσκο, ειδικά σκεπτόμενος τις ημέρες που θα ακολουθούσαν που ήθελα να δω την πόλη. Πρώτη φορά κοίταξα το χρονόμετρο στο 21χλμ που πέρασα κάπου στο 1:24, δεύτερη φορά στο 30χλμ που είδα την Ελπίδα και τον Ερμή και υπολόγισα για να δω αν είμαι εντός πλάνου για κάτω από το 3ώρο που είναι ο στόχος μου για όλους τους Majors και τέλος όταν τερμάτισα που έδειξε 2:55 και όλα καλά.
Μετά τον τερματισμό του μαραθωνίου
Τα πόδια ήταν σε κατάσταση long run αλλά η πλάτη είχε σφίξει αρκετά λόγο της προφύλαξης στις κινήσεις των πλευρών για να μην πονάω. Το πλήρωσα με τρία "τραβήγματα" σε ραχιαίους και αυχένα μέχρι το βράδυ! Στα τελευταία 5 χιλιόμετρα ένιωθα ενοχές γιατί έβλεπα γύρω μου δρομείς να παλεύουν με τους δαίμονές τους για να πετύχουν τον στόχο τους, όπως και εγώ αρκετές φορές, ενώ εγώ ήμουν "τουρίστας". Μετά τον τερματισμό υπήρχε μία πορεία περίπου ενός χιλιομέτρου για να παραλάβουμε τα πράγματά μας και να πάμε στα αποδυτήρια που θα αλλάζαμε. Βρήκα εύκολα την Ελπίδα και τον Ερμή και επιστρέψαμε ήσυχα στο σπίτι μας. Ο αγώνας στο μυαλό μου ήταν πετυχημένος. Sub-3 με διαλυμένο πλευρό και απροπόνητος και ένας ακόμα Major στην τσέπη. Χαμογελούσα και ήμουν ήρεμος.
Shibuya crossing το βράδυ που ζωντανεύει η πόλη
Τις υπόλοιπες ημέρες περπατάγαμε από 7 μέχρι 10 χιλιόμετρα κάθε μέρα όλοι μαζί και θέλαμε να "ζήσουμε" την πόλη και την καθημερινότητα των Ιαπώνων. Τα κυρίαρχα στοιχεία της κουλτούρας είναι: Τάξη, Καθήκον, Σεβασμός, Ιεραρχία. Αυτά τα στοιχεία φέρνουν ασφάλεια, καθαριότητα, ομοιομορφία, λειτουργικότητα σε κάθε πτυχή της κοινωνίας και του περιβάλλοντός τους. Ακόμα και τα δέντρα ήταν πειθαρχημένα και στην "θέση" τους. Το Tokyo είναι μία αστραφτερή πόλη, με μοντέρνα λειτουργία, άψογες συγκοινωνίες και σχετικά λίγα open spaces. Είναι πραγματικά ατελείωτη πόλη σε έκταση! Έχει ενωθεί με την Yokohama προς τα νότια, έχει επεκταθεί στην ενδοχώρα και έχει πάει σχεδόν μέχρι τη θάλασσα και στα ανατολικά. Είναι σύνηθες για τους εργαζόμενους στην πόλη να έχουν καθημερινά μία ώρα μετακίνησης με τα τρένα για να πάνε και άλλο τόσο για να επιστρέψουν από την δουλειά τους. Ο κόσμος είναι προσκολλημένος στα κινητά σε ανησυχητικό βαθμό. Νομίζω ότι ζουν μεγάλο μέρος του χρόνου τους μέσα από τα κινητά τους, κάτι που δείχνει και την κατεύθυνση του υπόλοιπου κόσμου στο μέλλον...
Νυχτερινή θέα από το Observatory του Metropolitan Government Building
Οι επιβάτες στους σταθμούς μετρό περίμεναν πάντα με σειρά
μπροστά από τα σημεία που θα ανοίξουν οι πόρτες
για να μπουν συντεταγμένα αφού πρώτα βγουν οι εξερχόμενοι
Το Tokyo έχει αρκετούς πυρήνες / συνοικίες που δημιουργούν τον μικρόκοσμό τους. Σαν μικρά χωριά μέσα στην αχανή metropolis. Συνοικίες που έχουν χαμηλά σπίτια, μικρές αυλές, στενούς δρόμους και τον μικρόκοσμό τους. Η πόλη είναι φιλική για πεζοπόρους καθώς εκτός των μεγάλων λεωφόρων, στους μικρούς δρόμους δεν υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα - ούτε παρκαρισμένα. Η ζωή αρκετά ακριβή αλλά όχι τόσο όσο περίμενα με την φήμη που την συνοδεύει ως μία από τις τρεις ακριβότερες του κόσμου.
Η γειτονιά μας στο Shinjuku
Γειτονιά στο Tokyo
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν υπερδιπλάσιο κόστος από την Αθήνα, αλλά πραγματικά καθιστούν προαιρετική την χρήση αυτοκινήτου. Είναι συνεπέστατα στα δρομολόγια και πεντακθάρα. Δεν ακούγεται κουβέντα μέσα σε αυτά... Όλοι κοιτάνε τα κινητά τους. Δεν υπάρχουν περιγραφές στα Αγγλικά σε τρόφιμα στα super markets, ενώ οι τιμές είναι περί το 30% ακριβότερα από την Ελλάδα για ένα μέσο "καλάθι". Υπάρχουν αρκετά νωπά τρόφιμα, αλλά κυρίως στα Super markets σε τιμές πολλές φορές και τριπλάσιες από την Ελλάδα. Βρήκαμε πάντως και "Greek Yoghurt" στο ράφι. Το Google Translate μας φάνηκε πολύ χρήσιμο, αλλά και οι Ιάπωνες πασχίζουν να εξυπηρετήσουν σε κάθε αίτημά μας, αν και τα Αγγλικά τους είναι οριακά αν όχι ανεπαρκή. Υπάρχει μία αίσθηση τάξης, ασφάλειας, λειτουργικότητας και κανόνων παντού γύρω μας. Τα garage στα σπίτια είναι με τις πόρτες μόνιμα ανοιχτές και όλο το περιεχόμενό τους ανασφάλιστο σε κοινή θέα χωρίς κανένα πρόβλημα. Τα σπίτια όλα περιποιημένα και καθαρά, όπως και κάθε δημόσιος χώρος. Στο δρόμο μας είδαμε ένα βράδυ εργάτες να φτιάχνουν κάτι γύρω από έναν υπόνομο και η μέθοδος εργασίας ήταν κάτι εξωπραγματικό: Εργαζόντουσαν μόνο τον χρόνο που ήταν κόκκινο το φανάρι για την κυκλοφορία και μόλις άναβε πράσινο τα είχαν μαζέψει και είχαν πάει στην άκρη! Το πρωί είχαν τελειώσει χωρίς να έχουν ενοχλήσει την κυκλοφορία!
Asimo by Honda στο Miraikan
Μία εκ των επισκέψεών μας ήταν στο χώρο τεχνολογίας Miraikan που μας άφησε άριστες εντυπώσεις με την υδρόγειο, το robot Asimo, τα παιχνίδια γνωριμίας με την φύση για παιδιά και τα μηνύματα οικολογίας που περνάει συνέχεια και την ανάγκη "παντρέματος" της τεχνολογίας με την καθημερινότητα. Ο μικρός Ερμής νομίζω ότι αν θυμάται κάτι μετά από κάποια χρόνια θα είναι ο "φίλος του ο Asimo". Έχω και video με ολόκληρη την δεκάλεπτη παράστασή του στο Miraikan και με σαφή μηνύματα προστασίας της φύσης, αλλά και συμφιλίωσης με την ιδέα συνύπαρξης ανθρώπων και robots στο μέλλον!
Miraikan: Η υδρόγειος με ζωντανή προβολή όλων των καιρικών φαινομένων με εικόνες από δορυφόρους
Επισκεφθήκαμε και την πόλη Kamakura, που είναι ένα κοσμικό παραλιακό θέρετρο νότια του Tokyo περίπου μιάμιση ώρα με το τρένο. Δεν άλλαξε κάτι ως προς τις εντυπώσεις μας. Εδώ υπήρχε μία όμορφη πεντακάθαρη παραλία, με χαμηλά σπίτια, διάσπαρτους βουδιστικούς και "ζεν" ναούς. Μεταξύ αυτών και ο πελώριος μπρούντζινος Βούδας. Γενικά οι ναοί είναι χώροι ησυχίας και ηρεμίας, αλλά η θρησκεία δεν δείχνει να έχει τον ρόλο και την σημαντικότητα που έχει στην Ελλάδα. Και σίγουρα δεν έχουν τον πλούτο της Ελληνικής εκκλησίας...
Σταθμός τρένου στην Kamakura
Ο μπρούτζινος Βούδας στην Kamakura
Surfers στην Kamakura
Ο Ερμής απολαμβάνει την παραλία
Οι κάτοικοι του Tokyo περνάνε αρκετές ώρες το βράδυ σε περιήγηση σε εμπορικές περιοχές και καταστήματα. Συνήθως εργάζονται σχεδόν 12ώρο, οπότε ο ελεύθερος χρόνος πάει προς τις νυχτερινές ώρες. Η Shibuya, το Harajuku, η Ginza, η Akihabara, με τα καταστήματά τους, τις φωτεινές neon πινακίδες τους και τις πολυσύχναστες διαβάσεις τους είναι μερικά από αυτά τα σημεία. Ο μικρός Ερμής ήταν αξιοθέατο καθώς ξανθό πιτσιρίκι με συνεχώς χαμογελαστή έκφραση, προκαλούσε εντύπωση σαν εντελώς εξωτική εικόνα για τους Ιάπωνες και κυρίως τον θηλυκό πληθυσμό της πόλης. Η τεχνοτροπία του manga είναι διάχυτη παντού, από τις βιτρίνες μέχρι ετικέτες. Τα vending machines - αυτόματοι πωλητές - είναι όπου και αν κοιτάξεις και εξυπηρετούν κάθε ανάγκη υδρο-τροφοδοσίας on the go. Το ψωμί δεν είναι τόσο διαδεδομένο και γενικά δεν είναι και πετυχημένο όπου το αναζητήσαμε. Η μετακίνηση με ποδήλατα αν και όχι τόσο διαδεδομένη όσο θα περίμενα, υπάρχει και μάλιστα με λίγο "επιθετική" οδήγηση για τα επίπεδα "τάξης" που υπάρχουν στην κοινωνία τους. Πάνε πάνω σε πεζοδρόμια και όπου να 'ναι...
Η πόλη ζωντανεύει το βράδυ όταν τελειώνουν οι δουλειές στα γραφεία - Shibuya
Robot restaurant, neon lights
και αυτοματισμοί
Οι εργασίες σε δημόσιους χώρους γίνονται βράδυ
αρκετές φορές για να μην δημιουργούν πρόβλημα στην ροή της πόλης!
Harajuku shopping by night
Tokyo Skytree
Γενικά το χρήμα έχει σημαντική θέση στο μυαλό των Ιαπώνων και δεν παίζεις ποτέ με την αξία του σε συναλλαγές. Όχι παζάρια, ούτε και φιλοδωρήματα. Κάθε τι έχει το κόστος του και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Το καταναλωτικό δίκαιο γέρνει περισσότερο προς τα συμφέροντα των εταιριών και των καταστημάτων και λιγότερο προς τους καταναλωτές σε σχέση με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Οι ξένοι - μη Ιάπωνες είναι ελάχιστοι. Είναι η πιο εθνικά ομοιογενής metropolis που έχω επισκεφθεί και από όσο είδα η ανεργία είναι σχεδόν μηδενική. Οι γηραιότεροι είναι πιο ήρεμοι και δείχνουν πιο κατασταλαγμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Ίσως βλέπουν πιο καθαρά και πέρα από κανόνες την αξία των καταστάσεων και των συνθηκών. Είναι μία κοινωνία που κοιτάζει έντονα προς τα "έξω", αλλά πάντα μέσα από μία μοναδική δική της οπτική γωνία που στην ουσία είναι εσωστρεφής. Υπάρχει, από όσο διάβασα, σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας και γήρανσης του πληθυσμού. Αυτό έχει οδηγήσει σε μία σαφέστατη κατεύθυνση υιοθέτησης της τεχνολογίας σαν "συνεργάτη" για να βοηθάει στην παραγωγικότητα του ανθρώπινου δυναμικού. Δεν είμαι σίγουρος για την επιτυχία αυτής της μεθόδου ως προς την ποιότητα ζωής. Οι Ιάπωνες εργάζονται πολλές ώρες και η εργασία αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα και καθήκον. Η εντύπωσή μου είναι ότι πρόκειται για μία ανδροκρατούμενη κοινωνία με έντονα χαρακτηριστικά οργάνωσης φεουδαρχικού τύπου. Δεν είχαμε την δυνατότητα να δούμε και το φυσικό περιβάλλον εκτός Tokyo, αλλά όπου έπεσε το μάτι μας είχαμε την αίσθηση ότι υπάρχει παρέμβαση και "τακτοποίηση" του φυσικού περιβάλλοντος.
Μοντέρνα αρχιτεκτονική στην Odaiba
Η παρουσία του μικρού Ερμή, λίγο πριν γίνει τριών ετών, δεν μας εμπόδισε να γνωρίσουμε την πόλη και το κλίμα της. Περπάταγε αρκετά χιλιόμετρα καθημερινά μαζί μας, αλλά όταν κουραζόταν υπήρχε ο μάρσιπος για να τον "κουβαλάει" η Ελπίδα κυρίως και κάποιες φορές εγώ. Σε μία από τις επισκέψεις μας σε ένα αξιοθέατο της πόλης συνέβει μία σύμπτωση από αυτές που σε αφήνουν άφωνο. Συνάντησα ένα Άγγλο φίλο που είχα να δω 7 χρόνια, ο οποίος ήταν στην Ιαπωνία για τον μήνα του μέλιτος! Πραγματικά οι πιθανότητες είναι αστρονομικά μικρές να συμβεί κάτι τέτοιο!
Η λύση για την διαμονή μας ήταν το AirBnB καθώς οι τιμές των καταλυμάτων ήταν αρκετά πιο προσιτές μέσα από αυτή την πλατφόρμα σε σχέση με τα κλασικά ξενοδοχεία. Επίσης είχαμε το πλεονέκτημα του να μένουμε σε ένα κανονικό διαμέρισμα με δική μας κουζίνα.
Καθορισμένη διαδρομή τρεξίματος με
χιλιομετρικές αποστάσεις και χωρίς αυτοκίνητα
στις προβλήτες
Χρησιμοποιούσαμε καθημερινά τα κοντινά
Οι προβλήτες της Odaiba
με τα μοντέρνα μνημεία
καταστήματα για τον ανεφοδιασμό μας (Maruman store) και με την βοήθεια του pocket wifi, που παρέχει το διαμέρισμα, είχαμε συνέχεια interner πρόσβαση που είναι πολύ χρήσιμο για χάρτες και επικοινωνία. Η τοποθεσία του διαμερίσματος ήταν ακριβώς δίπλα και βόρεια από το βασιλικό πάρκο Yoyogi και στην περιοχή Shinjuku. Η περιοχή αυτή έχει τρία μεγάλα πάρκα (Yoyogi, Shinjuku Gyoen και Meiji Jingu) και θα είναι περιοχή αθλητικών υποδομών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 που θα γίνουν στην πόλη.
Το φαγητό στο Tokyo έχει καθαρά τοπικό ύφος, αφού οι επιρροές από τον υπόλοιπο κόσμο είναι περιορισμένες. Το street food έχει να κάνει με κάποια σουβλάκια καβουριού, που προσωπικά τα βρήκα πολύ νόστιμα, ή και κάποια κρεατικά που μου φάνηκαν αρκετά λιπαρά. Υπάρχουν όμως και επιλογές για sushi in a box που προσφέρεται σε μικρά μαγαζιά ή και αυτόματους πωλητές! Τα εστιατόρια είναι ως επί το πλείστον πολύ μικρά και θα έλεγα με "συστημένη πελατεία" λόγο μεγέθους. Το μαγείρεμα μάλλον δεν είναι πολύ διαδεδομένο - τουλάχιστον στα νοικοκυριά του κεντρικού Tokyo που μέναμε - και οι περισσότεροι εργαζόμενοι τρώνε το βραδινό γεύμα τους κατά τις 8 στο "στέκι" τους, μεταξύ γνωστών.
Το κλίμα της πόλης μοιάζει αρκετά με το Ελληνικό. Η έκπληξή μου ήταν με την ξηρότητα της ατμόσφαιρας δεδομένου ότι πρόκειται για ένα νησί στην μία πλευρά του Ειρηνικού Ωκεανού! Οι καιρικές συνθήκες στον μαραθώνιο ήταν πραγματικά ιδανικές και κοιτάζοντας τα στατιστικά είδα ότι είναι κανόνας για τον αγώνα. Από όσες ημέρες μείναμε, έβρεξε μόνο την τελευταία ημέρα το απόγευμα!
Παγόδα δίπλα στην λίμνη του πάρκου Ueno
Νιώσαμε απόλυτη ασφάλεια στην πόλη. Η καθαριότητα και η τάξη νομίζω είναι επίσης στον απόλυτο βαθμό. Νομίζω ότι είδαμε τα περισσότερα Lamborghini και Porsche που έχουμε δει ποτέ! Αλλά τα αυτοκίνητα γενικά ήταν αυστηρά Ιαπωνικής προέλευσης. Ελάχιστα εισαγόμενα και αυτά μόνο από μάρκες πολυτελείας. Η χώρα δείχνει μεγάλο οικονομικό πλούτο με κατ' ουσία μηδενική ανεργία και υψηλούς μισθούς που όμως συνδέονται με πολύωρη εργασία. Πίστευα ότι στις επισκέψεις μου στην Singapore είχα δει την εικόνα της οργανωμένης κοινωνίας, αλλά το Tokyo ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Προσωπικά κρίνω ότι είναι λίγο υπερβολικό όλο αυτό καθώς δημιουργεί ομοιομορφία και πειθαρχία σε σημείο περιορισμού της φαντασίας και των "ανατροπών". Η χώρα έχει ένα υψηλό αριθμό αυτοκτονιών και το κλίμα έδινε μία εντύπωση "εσωστρέφειας". Οι Ιάπωνες περνάνε πολύ περισσότερες ώρες από όσες είναι του γούστου μου, στα κινητά τους και λιγότερες επικοινωνώντας με το περιβάλλον τους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει χώρος για αποτυχίες και λάθη και αυτό μειώνει τα περιθώρια δοκιμών και ρίσκου.
Από τα αγαπημένα "θέματα" των Ιαπώνων,
ένα γιγάντιο ομοίωμα Robot έξω από το DiverCity Plaza
Κάρτες ευχών έξω από τον ναό Meiji Jingu
Ο ναός Meiji Jingu
Το χαλίκι στους διαδρόμους τους πάρκου πρέπει να είναι ομοιόμορφα στρωμένο πάντα, όσοι περαστικοί και αν διέλθουν
Πλύσιμο χεριών πριν την είσοδο στον περίβολο του ναού
Αυτοκρατορική κατοικία στο Meiji εντός του πάρκου Yoyogi
"Σκηνοθετημένο" δέντρο στο πάρκο
Yoyogi park
Cart driving μέσα στο Tokyo - κάτι σαν Tokyo drift
Metropolitan Government Building area στο σούρουπο
Το μέλλον της αυτοκίνησης!
Το πάρκο έξω από τα ανάκτορα. Δεν είναι χαλί στο έδαφος...
Απλά το γκαζόν είναι τέλεια κουρεμένο και στο ίδιο χρώμα απ' άκρη σ' άκρη
Συζήτηση που συμμετείχα μετά από πρόσκληση της διαδικτυακής εκπομπής "Keep Running" των Νίκου Αρμένη και Μαρίας Πολύζου. Σύντομες αναφορές σχετικά με το δρομικό μου ιστορικό, τον δικό μου τρόπο προσέγγισης του αθλήματος. Ενδιαφέρον έχουν και οι λίγες κουβέντες που μου δόθηκε η ευκαιρία να πω σχετικά με το θέμα "ταλέντο" όπως και της αυτορύθμισης της "αγοράς" των αγώνων δρόμου. Ευχαριστώ τους συντελεστές!
Διανύοντας την ετήσια περίοδο αποτοξίνωσης από την συστηματική προπόνηση (όσο αυτή μπορεί να λέγεται συστηματική δεδομένων των υποχρεώσεών μου), έπεσε το μάτι μου σε αυτήν την περίθεργη διοργάνωση. Rail running = τρέξιμο σε γραμμές τρένου, με κατάληξη στον αρχαίο Δίολκο στην Κόρινθο. Μήκος 50χλμ με ελάχιστα έως αμελητέα υψομετρικά. Στην διοργάνωση είδα δύο γνωστά ονόματα που μου έδιναν την ασφάλεια της αρτιότητας σε οργανωτικό επίπεδο. Οπότε είπα "δεν δηλώνομαι"!
Εκκίνηση του αγώνα στα 100μ από τον σταθμό του προαστιακού στη Νέα Πέραμο. Οικογενειακή ατμόσφαιρα καθώς 11 δρομείς θα δοκιμάζαμε τις δυνάμεις σε αυτή τη πρώτη διοργάνωση. Γνώριμες φάτσες, καλός καιρός, περιέργεια για την εμπειρία και όλα καλά. Η σκέψη μου πριν τον αγώνα ήταν τι παπούτσια να φορέσω για κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα ότι το χαλίκι (μέγεθος χαλικιού παραλίας φανταζόμουν) και οι τάβλες που ενώνουν τις ράγιες θα συγχωρούσαν ένα ελαφρύ παπούτσι για να μην πάω με trail / βουνήσιο. Οπότε παρά τις προτροπές των διοργανωτών παρουσιάστηκα με ένα ζευγάρι Adidas Adizero Adios = 240γρ παπούτσι δρόμου. Στο ζέσταμα με έζωσαν τα φίδια. Πήγα μέχρι τις γραμμές και είδα ότι το "χαλίκι" ήταν μάλλον πέτρες σαν μήλα σε μέγεθος, λογικής βουνήσιας "σάρας". Επίσης τα ξύλα ήταν σχεδόν τυχαία τοποθετημένα και δεν βοήθαγαν να βρεις ρυθμό. Άσε που το 47 νούμερο πόδι μου μόνο στην μύτη πάταγε πάνω τους.
Ξεκινήσαμε στην ώρα μας. Τα πρώτα 20 λεπτά σκεφτόμουν πως θα την παλέψω έτσι για 50 χλμ. Το κεφάλι κάτω να ανιχνεύει τα ξύλα, το πόδια να πατάνε στις μύτες και κάθε βήμα να είναι ένα άλμα καθώς διαφορετικά θα σκόνταφτα στις πέτρες. Ρυθμός "επιβίωσης". Όταν πάταγα στις πέτρες το πόδι ήταν υποψήφιο για διάστρεμμα ή τούμπα σε κάθε βήμα. Γενικά τρέξιμο σαν τον αναστενάρη σε αναμμένα κάρβουνα. Και αυτό για... 50χλμ! Και έτσι πήγε όλο. Τρέξιμο "αναστενάρη" από την αρχή μέχρι το τέλος. Στα ελάχιστα σημεία που βρήκαμε δίπλα κάποιο πεζούλι να πατήσουμε χαλαρώναμε τον αυχένα μας γιατί από το χαμηλό κοίταγμα πιανόταν.
Ο αγώνας είναι τεράστια δοκιμασία για τα πέλματα και τα πόδια. Ένα τεχνικό μονοπάτι που δεν σου επιτρέπει να πας ούτε πολύ γρήγορα ούτε πολύ αργά για ... 50χλμ! Αν δεν πατάς στις τάβλες και πας με παπούτσια οδοστρωτήρες τότε απλά βουλιάζεις στα χαλίκια σπαταλώντας πολύτιμη ενέργεια. Οι σταθμοί ανά 10χλμ περίπου άριστα οργανωμένοι με φαγητό που θα ζήλευαν οι περισσότερες διοργανώσεις μεγάλων αποστάσεων στην χώρα μας. Μπανάνες, βραστές πατάτες, σάντουιτς, αναψυκτικά, τα πάντα όλα. Αγώνας ρυθμού. Σε πολλά σημεία υπάρχουν περάσματα σε γέφυρες και μικρά τούνελ που θέλουν προσοχή γιατί από κάτω υπάρχει το κενό που δεν αφήνει περιθώριο ούτε υπόνοιας σκέψης παραπατήματος.
Σαν εμπειρία πρόκειτε για μία κατάσταση διαλογισμού. Σκεφτείτε να κοιτάτε ένα εκκρεμές επί αρκετές ώρες. Σε συνθήκες απόλυτης ηρεμίας, καθώς δεν υπάρχει ούτε ίχνος αυτοκινήτου ή αντιπερισπασμού. Περάσαμε από πολύ όμορφα σημεία με γκρεμούς και θέα στην θάλασσα. Δεν υπάρχει ορατή ανηφόρα πουθενά. Διασχίσαμε τα Μέγαρα και σχεδόν δεν το καταλάβαμε! Η αφοσίωση στο τερέν δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο αγώνα που έχω τρέξει. Ούτε σε βουνήσιο τερέν. Από την άλλη, εξαιτίας αυτής της "αφοσίωσης" και του ρυθμού που επιβάλλει το έδαφος, οι αποστάσεις και ο χρόνος περνάνε χωρίς να το καταλάβεις. Μοναδική στιγμή του αγώνα, η διάσχιση του Ισθμού πάνω από την παλιά σιδηροδρομική γέφυρα που από κάτω χάσκει το κενό αφού εκεί υπάρχουν μόνο οι ράγες χωρίς άλλο υπόστρωμα. 100μ κάθετα πιο κάτω είναι η θάλασσα. Περνάμε από ένα στενό μεταλικό "πεζούλι" στο πλάι κρατόντας το κάγκελο. Λίγα χλμ πριν τον τερματισμό. Ελπίζω να βρω φωτογραφίες!
Στα 4/5 του αγώνα τρέχαμε σε σταθερό ρυθμό περίπου στο 4:50/χλμ με τον Νίκο Πάλλη και την Δημήτρη Ελευθερίου. Κοντά στο 39χλμ άνοιξα λίγο ρυθμό και χωρίσαμε για μερικές εκατοντάδες μέτρα από τον Νίκο. Τερματίσαμε πρώτοι μαζί με την Δημήτρη σε 4ω 12λ. Λίγα λεπτά πίσω μας ήρθε και ο Νίκος στην πρωτη υπερμαραθώνια προσπάθειά του. Μπάνιο στην θάλασσα του Ισθμού λίγα μέτρα από τον τερματισμό και όλα διορθώθηκαν. Τελικά τα Adios την έβγαλαν καθαρή, αλλά απαιτούν πόδια αντοχής για τρέξιμο με άλματα για πολλές ώρες!
Διατροφικά, κατανάλωσα λίγες βραστές πατάτες σε 2-3 σταθμούς και λίγη Coca Cola. Έτρεξα με ένα μπουκάλι 500ml στο χέρι στο οποίο είχα διάλλυμα Vitargo (3μέρη) / μαλτοδεξτρίνη (1 μέρος) υδατάνθρακα. Δοκίμασα (μετά από πολλά χρόνια που χρησιμοποιώ το Vitargo / Electrolytes) το Vitargo Professional που έχει επιπλέον ικανή ποσότητα καφεΐνης, πρωτεΐνη και BCAA αμινοξέα. Λειτούργησε άψογα και καθιερώνεται από εδώ και πέρα!
Τέλος καλό, όλα καλά! Ένας αγώνας εμπειρία που όποιος θέλει να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό σε υπερμαραθώνια απόσταση το συστήνω! Αλλά να έχετε το νου σας... το τερέν είναι τέτοιο που θα το βλέπετε στον ύπνο σας για πολύ καιρό...
Start from Nea Peramos, run on old train railway, finish at ancient Diolkos near Corinth. Extremely demanding terrain, but completely flat! This was the first edition!
Posted by Leonidas Athanasopoulos on Monday, 23 November 2015
The past year has been a different one for me. Family members increased by one last March and we all had to adapt to the new situation. Professional obligations also have been more pressing compared to previous years. So training has been more impulsive and less targeted or organized for me.
This is not my usual sport report. I run the Athens Marathon on 8th of November. One day after the christening of our baby son. 10 days before that I also organized the very demanding inaugural trail race on Imittos mountain near Athens and spent more than 26 hours fixing trails and marking on the mountain. A few days before that I also participated at ROUT 100miler (DNFed at 130kms in the race). So... I went to the starting line of Athens Marathon with literally no training at all, especially in terms of speed work. My previous PB on this course was back in 2012 at 2:49:38. But this time my son was waiting for me at the finish line in the unique and magnificent marble-built Panathinaiko Stadium of Athens, the iconic original modern marathon stadium.
My priorities for this race were: 1. Arrive at the finish line in good condition, 2. Try to be there before the 3hr mark. Nothing was guaranteed since the course is unforgiving, and my poor training would not give me any second chances.
So I started my race at a fast but cautious pace. Athens Marathon starts with 11km of flat, then 21km of mostly uphill and then finishes with 10kms of constant downhill. I made the best out of the first 10k in just under 40 minutes, then relaxed my effort on the uphill part. I crossed half marathon at 1:25:11 (62nd overall). Arriving at 32nd km which is the end of the uphill I gave it a try to speed up my pace gradually. Throughout the race I was very focused and paying attention at every step. I wanted to make the best out of every step. I managed to keep my focus and maintain a fast pace for the last 10k to the finish. My focus on running technique and experience on managing my effort paid off in this last part. The only part that felt hard was the last 3k. I finished at 2:51:28, 35th overall (out of 11.800 runners), 32nd Greek runner and 4th at my age group.
Arriving at the stadium, I grabbed my baby boy from my supporting wife waiting for me and walked to the finish line. I was the only one finishing at that point and the crowd (waiting for the first woman just after my finish) were very happy to see the dad-son couple finishing. We made quite an impression. This will be a memory to remember for a lifetime.
I strongly believe that regardless of his young age (7 months old), my little man will be affected by this experience. 20+ thousand people clapping and cheering and crossing the finish line of a marathon in a historic stadium provokes some strong emotions! This was my intention. I want to pass on the sports culture. The mentality of investing in hard effort and collecting the results.
Photos and video below to register this memory in this online logbook. Also the Endomondo record of my race since I chose to run with my mobile phone instead of using a sports watch.
One more marathon would normaly say... but this one was unique. Finishing with our new born son and my wife waiting at the finish line. Finishing casually at 2:51:18 and 35th out of 11.800 runners. A great day!
Posted by Leonidas Athanasopoulos on Thursday, 12 November 2015
Following UTMB from the side lines this year. Been there and did it twice (2009 - 2014). Race coverage is almost perfect with all these online services and information that is available. There was even live video streaming from many major check points. TV-like coverage is going to transform these events.
It was a hot weekend in Chamonix. Heat makes it tougher to achieve fast times, but makes it safer for the main-pack trailers to get to the finish line. Dry terrain, friendly temperatures at night time, more liquid calories. Tough year for the elites, but overall finisher rate (63%) was one of the best for UTMB.
Live Français - UTMB® - Ultra-Trail du Mont-Blanc® από UltraTrailMontBlanc
This was the first year in the post-TNF era. UTMB was born and grew under the cooperation with "The North Face". This ended last year. Columbia jumped in with all its' branches/brands. Not that it makes any significant difference for the runners!
One quick first remark for 2015 UTMB is the absence of top teams/brands from top finishers. No Salomon Team and no TNF Team runners where in the top 3 for men, while there was Swanson finishing 4th for TNF, but that was it. For women, with the exception of third place Denise Zimmermann of Salomon, it is more or less the same picture.
On the other side I noticed the strong representation of Nike, Adidas, Asics teams in the top finishers especially for men. Hoka also made a strong appearance.
Salomon had two runners that could do well in the men field. Both Tofol Castaner and Ryan Sandes of team Salomon DNFed for different reasons. From The North Face, Rob Krar did not start the race due to injury. But in previous years, both teams had at least 4-5 top runners at the start line of UTMB, and were dominating the podium for men and women. In 2014 it was all top 3 men for Salomon and #1, #4 for TNF for women. But back then there was no runner from Nike or Adidas or Asics!!!
Some explanations I can think of:
The real big names in sports equipment are starting to make their presence in the Ultra-trail scene. Nike, Adidas and Asics are top names in the running universe. But the focus was on road, track and XC scenes, which are the most popular - high volume. Ultra-trails are starting to attract more runners. UTMB this year attracted more than 10.000 runners in all events!!! Lakeland 100 in UK got fully booked in 6 hours! There is a trend. And the big fish is starting to pay attention. They are forming their teams.
Salomon and TNF decided to downplay UTMB this year due to the change in sponsorship status. Columbia group is not so big among trail runners and they decided to give less publicity to UTMB.
Top runners of TNF and Salomon have been "overused" in the past years. There are several incidents of burnt out elite athletes. The number of popular ultra trail events has increased and professional runners have to perform in more races per year. This has led many of them to physical exhaustion. So UTMB this year was just one more race for these teams and they had to control their resources.
The near future will reveal the real reason. I believe that big brands are starting to look in the direction of trail and ultra-trail running. This scene is creating more "experiences" for the average runner than road and track events. And the numbers are growing.
Συζητάμε με φίλους τι συμβαίνει αυτό το καιρό στη Ελλάδα. Και γιατί συμβαίνει. Η πραγματικότητα:
Ο Τσίπρας εξελέγη με γραμμή ενάντια στο πρόγραμμα των τραπεζιτών
Επί 5 μήνες - χωρίς καμία εναλλακτική - "διαπραγματευόταν" με σταθερή άρνηση στην εφαρμογή των προγραμμάτων των τραπεζιτών. Αλλά πάντα χωρίς εναλλακτική. Όλα αυτά όντας σε αδύναμη θέση.
Στο τέλος προκήρυξε δημοψήφισμα - παγίδα, με θέμα ενάντια στα μέτρα των τραπεζιτών, αλλά πάλι χωρίς εναλλακτική!
Πήρε σαφή θέση ως κυβέρνηση υπέρ του "όχι" το οποίο δεν είχε σαφές επόμενο βήμα.
Παραδόξως (!) κέρδισε το δημοψήφισμα με συντριπτική πλειοψηφία, εν μέσω αντιδημοκρατικής παρέμβασης των καναλιών (τραπεζοδίαιτα) και εκφοβισμού από τους θεσμούς της Ευρώπης (οι περισσότεροι μη εκλεγμένοι).
Την επόμενη μέρα, συνασπίστηκε με τους χαμένους του δημοψηφίσματος και συμφώνησε να ακολουθήσει μία πιο παράλογη εκδοχή του προγράμματος που απορρίφθηκε από το δημοψήφισμα. Κοινώς "τα έκανε πάνω του" όταν συνειδητοποίησε ότι δεν έχει σχέδιο (μετά από όλα αυτά...) για το τι άλλο μπορεί να κάνει. Ποτέ δεν είχε άλλο σχέδιο πλην της άρνησης του σχεδίου των τραπεζιτών.
Πήγε πίσω στους τραπεζίτες και γονατιστός, αλλά με παρέα, ζητάει να εγκρίνουν το σχέδιο που αυτοί του είχαν προτείνει προ κάποιων εβδομάδων. Με λίγα λόγια έφτυσε στην μούρη όλων όσων αφελώς ψήφισαν "όχι" στο δημοψήφισμα. Το "όχι" που αυτός τους είχε καλέσει να ψηφίσουν.
Οι τραπεζίτες ως γνωστοί ανήθικοι ψυχροί υπολογιστές, τα βάζουν κάτω και πλέον βλέπουν δύο πράγματα: 1. Δεν τους βγαίνουν τα κουκιά, 2. Ξέρουν ότι αυτό το σχέδιο που τους προσφέρει ο γονυπετής Τσίπρας και το συν αυτόν ανήθικο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, δεν μπορεί να επιτύχει.Άρα η κατάληξη είναι "Τα κουκιά δεν βγαίνουν".
Εσείς θα εμπιστευόσασταν ένα τέτοιο ανήθικο πολιτικό σύστημα; Θα εμπιστευόσασταν από την άλλη τους τραπεζίτες που μας έφτασαν μέχρι εδώ; Οι τραπεζίτες που "κάλυψαν τα νώτα τους το 2011 και 2012 εις βάρος χωρών και ασφλαιστικών ταμείων; Οι τραπεζίτες που επί 10ετίες τάιζαν για να φουσκώσει ένα διεφθαρμένο - εν γνώση τους - σύστημα καθώς κέρδιζαν από αυτή τη διαδικασία ακόμα και χωρίς παραγωγικό αποτέλεσμα;
Το μέλλον μαύρο. Η απαξίωση του ανήθικου και "λίγου" Τσίπρα, όπως προέβλεπα εδώ και μία 3ετία, θα οδηγήσει τον λαό σε λύσεις επιφανειακής λογικοφάνειας, αλλά κατά βάση σταδιακού "γυψώματος" της κοινωνίας. Υπό την εποπτεία των τραπεζιτών απλά θα αποτύχει το πρόγραμμα για άλλη μία φορά. Τελική. Εντός ενός 18μηνου μία εξαθλιωμένη κοινωνία που έχει εξοργιστεί από το πολιτικό προσωπικό της θα κληθεί να αποφασίσει μεταξύ εξοστρακισμού στο χάος ή στην πλήρη αποδοχή μίας χρηματοπιστωτικής διακυβέρνησης. Θα βρεθούν και "στόχοι" όπως την 10ετία του '30 στην Ευρώπη. Κάποιος ανατολίτης λαός θα την πληρώσει ως βολικός στόχος, της εγγύς ή της άπω ανατολής. Το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό αδυνατεί να σχεδιάσει εναλλακτικές όπως όφειλε. Η λογική του "δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα συνέβαινε αν βγαίναμε από το ευρώ" μας κατέστησε έρμαια των ορέξεων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που πάντα έχει ένα σαφές όσο και προφανές σχέδιο, την προστασία των συμφερόντων του. Εδώ αρνηθήκαμε - με προτροπή του τραπεζικού συστήματος να σκεφτούμε.
Προβλέπω λοιπόν υποταγή. Αποδοχή της μοίρας μιζέριας για τα επόμενα 20 χρόνια τουλάχιστον. Μετατροπή της χώρας μας σε μία μορφή απέραντου γηροκομείου για όλους τους γηραιούς Ευρωπαίους. Ο ατομισμός της νέας γενιάς Ελλήνων, η αποποίηση της ευθύνης του τι έχει γίνει μέχρι τώρα και η κουλτούρα του "να βγάλω πολλά λεφτά" θα μετατρέψει αυτή τη χώρα σε μία μορφή "φτηνού Μαϊάμι" συνταξιούχων για την παρακμάζουσα τραπεζική Ευρώπη.
Το μέγιστο καθήκον των πολιτικών ήταν είναι και θα είναι να έχουν ανοιχτές και "δουλεμένες" επιλογές για εναλλακτικές λύσεις για τον λαό τους. Να έχουν ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ. Η έλλειψη τέτοιων εναλλακτικών οδηγεί στον φόβο και την ανασφάλεια. Δυστυχώς η Ελλάδα έχει παράδοση υποταγμένου, διαχειριστικού και ανήθικου πολιτικού προσωπικού. Θα υπάρξει φασισμός και απολυταρχία. Πιστεύω ότι αυτή θα είναι η τάση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. έχω ταξιδέψει αρκετά για να ξέρω τι συμβαίνει και σε άλλες χώρες.
Μόνη ελπίδα για την Ελλάδα: Η κοινή απόφαση για στήριξη μίας πολιτικής οργάνωσης που θα σχεδιάσει και θα εκτελέσει μία διαδικασία εξόδου από την ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση. Τώρα όμως. Μία κίνηση συνεργασίας με την γειτονιά μας, που τόσο λοιδορούμε, εχθρευόμαστε και υποτιμάμε. Τοποθέτηση σε σωστή και βάσιμη θέση της νέας Ελλάδας. Αξιοκρατία και κοινή κοινωνική συνείδηση. Το βλέπετε αυτό το προσωπικό; Εγώ όχι. Αλλά βλέπω μία αυξανόμενη τάση - ανάγκη προς αυτή τη κατεύθυνση από μία μειοψηφία Ελλήνων. Αυτό είναι γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί ένα τέτοιο πολιτικό προσωπικό. Έστω και σε έναν λαό με ατομισμό, χαλαρή ηθική όπως η Έλληνες. Αν όχι τώρα τότε ΠΟΤΕ!
Όλα έχουν μία θαυμαστή λογική. Και η ιστορία επαναλλαμβάνεται. Οι Γερμανοί με την ντετερμινιστική κουλτούρα τους (όλοι τους οι φιλόσοφοι και όλη τους η παιδεία είναι τέτοια) καταστρέφουν λαούς για άλλη μία φορά. Και το κάνουν επειδή ακριβώς αδυνατούν να κατανοήσουν το λάθος της μεθόδου τους. Δεν το κάνουν με πρόθεση. Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος με αχρωματοψία να καταλάβει τα χρώματα.
Αυτά... Εγώ την χώρα μου όμως δεν θα την εγκαταλείψω για να πάω αλλού που έχει περισσότερα φράγκα.
